My Legacy: From World War II to the Cold War and Beyond and Why I Support 9 MAY RUSSIA'S VICTORY DAY
Fighting against America's Forever Cold Wars: Second Generation Greek American whose Father against the Nazi Occupation and later condemned the US/British cold war occupation of Greece
ΚΝΕ | Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας
George Kallas, aka, Georgios Kalatzis and Why I Celebrate Russia’s Victory Day
When my father came to America, the officials changed our names along with our shared history (George Kallas=Γεώργιος Καλαντζής) He jumped ship right in the middle of the McCarthy cold war era of anti-commie red scare witch hunts. Here was a guy who said to me “Thank God for the Red Army.” I wasn’t sure then what the hell he was talking about.
He seldom talked about his experiences in the war nor in the Greek anti-fascist underground organized and led by the Greek Communist Party, KKE, resistance leadership, as a young EPON lad during the brutal occupation of Greece serving as a spy passing intel to the Greek anti-fascist resistance army, ELAS (National People’s Liberation Army) and EAM (National Liberation Front).
DSE, Democratic Army of Greece. Fighting Fascists Everywhere!
This revelation to me came many years later when he was about to pass. He only told his story to me sitting together alone.
Nazi German Occupation of Greece. Raising the Swastiska on the Acropolis over Athens.
Tourists at the Acropolis, circa World War II
Why was he so reticent? In America, the “land of free speech” at that time, 1950s and into the 1960s under HUAAC laws, such loose talk could get one deported backed to a country then controlled by cold war anti-commie hysteria. Suspicions abounded everywhere. John Birch Society vigilance coded the American culture of red fears including our elites.
For Greek elites. He called them “those security battalion collaborators.” Those wonderful guys who collaborated with the Nazi Wehrmacht and SS einzatsgruppen (mobile death squads for the uninitiated) fellows rounding up resistance and other reluctant Greek folks. Yes. Greeks fought one another in a bloody civil war even during supposed “grand alliance” between the USSR and the US/UK allies. But Stalin and Churchill got together and decided to split the difference between the Baltics, Poland and the Balkans including the land of Santorini surf ‘n sun. Churchill, that lovely racist aristocratic cynical imperialist elitist kept that “dirty document’s agreement.” Hence, why Greeks speak both Greek and English. Hisss!
You may say but better to be with Churchill than that baddy Stalin. Interesting point. But Stalin kick the shit out of those Nazi Wehrmacht and SS einzatsgruppen on the Eastern Front from the perspective of the Greek resistance which did receive guns from Stalin which Churchill cherry picked which was the “good Greek anti-commie and which to not so good.”
So, pick your poison if you so wish. Greeks understood the massive suffering of the Soviet people, in fact, they looked like us not the well-fed Yanks nor Limeys even though we appreciated their sacrifices, too.
Great Greek Famine under Nazi Occupation of Greece
The Greek Famine (1941 – 42)
So, you really need to study how the independent minded Greeks think when it comes to celebrating the Great Patriotic War.
Why Cold War Started in Greece: Thank the Truman Doctrine
And rise of the US Cold War National Security State Empire
Roosevelt and Truman on Yalta: The Origins of the Cold War on JSTOR
Truman’s Yalta Betrayal of USSR
Truman’s Yalta Betrayal of USSR begins after death of FDR who negotiated with Stalin the post-war world order with the understanding that the US and USSR would take the lead through collaborative efforts in reconstructing a war-torn Europe and creating a United Nations system to replace the failed League of Nations.
Yet, western anti-communist elites including Truman and Churchill colluded to systematically disavow Yalta which would lead a confrontation with the USSR by enunciating and implementing Churchill’s “Iron Curtain Speech” which was to set the tone of future ideological cold warfare doctrines and resurrected Euro-Nazism/Fascism under the guise of US national security state alliances from NATO in Europe and throughout the rest of the post-war world.
Truman’s Yalta Betrayal of the US/USSR Alliance and Agreement leads to Cold War era
Roosevelt and Truman on Yalta: The Origins of the Cold War on JSTOR
Truman/Churchill Cold War Anti-Communist Doctrine
U.S. Containment Policies were not only meant to "contain" the alleged Soviet threat of "world domination", which in reality was based on an exaggerated 'threat' conjured up by U.S. 'red scare' propaganda campaigns such as 'McCarthyism', but to contain the threat of national independence movements that threatened market access to U.S. multinational corporate interests in the Global South.
Why World War II Really Never Ended for Us
Years later in graduate school when trolling through masses of US cold war declassified documents, I learned that Greece actually became the bridge between World War II and the new Cold War, aka, World War III, when Truman’s national security doctrine informed by Churchill’s hysterical “Iron Curtain Speech,” ignited the cold war stand-off when western elites decided at some point now to demonize the anti-fascist communist partisans and anyone bold enough to dissent.
But for Truman/Churchill alliance it was “to make Greece safe for democracy.”
Fast forward…
The Dictatorship of the Colonels: America’s Faithful Anti-Communists Defending Democracy
On the "black" anniversary of the imposition of the dictatorship of April 21, 1967
Overthrowing Democracy in the Land of Greek Democracy
Primary Offices Accountable for US Support
Students hold up letters reading “FREEDOM”, Athens Polytechnic University, Athens Polytechnic uprising of 14-17 November 1973, Athens
Greek tanks roll through Athens.
The US/NATO overthrows the Greek democracy of 1967 and supports the fascist Greek dictatorship of the "Greek colonels".
The CIA is helping to create a "Greek CIA" that is creating a national wave of state terrorism and torture.
“THE COLONELS” - GREEK DICTATORS FOR, BY AND OF THE UNITED STATES AND NATO GEORGE PAPADOPOULOS [CENTER]
Prime Minister of Greece When President Lyndon Johnson proposed to the Greek ambassador a solution to the dispute between Greece and Turkey over Cyprus, the ambassador protested, saying that this decision was unacceptable to the Greek parliament and constitution.
Three years later, in 1967, a military coup overthrew the freely elected government of Andreas Papandreou. The coup was led by CIA officer and ex-Nazi George Papadopoulolis. By the time he came to power, he had already been on the payroll of the CIA for 15 years, and during World War II he was a captain in Nazi security battalions, whose main goal was to capture members of the Greek Resistance. Almost anyone who even uttered the word "communist" was imprisoned.
Later, the Greek Military Dictatorship would evolve under US protection.
US President LBJ and the CIA backed rightwing Greek military junta in the name of defending “Democracy”, again, a Greek word only whispered in the land of Socrates.
Later, in defending the land of Socrates, Greek political prison islands were flooded with anti-fascist, anti-junta regime rebels. And, no, they were not “Santorini for the rich sunbathers.”
American CIA did not invent “Black Sites.” Greeks did.
Where a regime of systematic torture and brutality could be done out of sight from the world community. As they use to say: “Out of Sight, Out of Mind.”
During Papadopoulos' first month in power
During Papadopoulos' first month in power, 8000,1973 so-called "leftists" were imprisoned and tortured. Greece was expelled from the European Commission of Human Rights, but continued to receive U.S. aid. In return, Greece ensured the security of the world for democracy by placing US military bases. Papadopoulos was overthrown in 1974 after falling out of favor with the internal cabal that helped him rule. When the entire government fell in <>, he and his comrades were tried for human rights violations. [Thirdworld Traveler excerpt]
Hypocritical U.S. presidents talk about "democracy" by overthrowing democracy.
Then what was all the death and sacrifice for when the anti-fascist resistance decided to form a new post-war government? Varkiza. A word that later signified the ultimate betrayal to the Greece people’s hopes for a real democratic society.
What was Varkiza? Simple. It was the post-war agreement between the popular anti-fascist EAM/ELAS forces to lay down their arms and join a coalition government. What happened? The so-called liberal-conservative Greek elites back-tracked on the agreement in order to get more arms and US economic funding.
But Truman wanted the complete elimination of the Greek EAM/ELAS resistance claiming that they would “communize” all of Greece. So, Truman sent forces into Greece to recruit the very fascist Greek forces who served as Nazi occupation security battalions to fight their fellow Greeks.
Hence, the long bloody Greek Civil War ensued. This was the result of the so-called “Truman Doctrine” to support “free peoples” everywhere from demonic communists.
So what happened to me?
For me, a young naive politically and historically ignorant youth, now swimming through late cold war American capitalist consumer golden age early 70’s, all I was taught that commie’s were “bad” and John Wayne was “good.”
Raised as a cold war era “American”, my past was erased until I began to search for my true past only after discovering that what I had been taught about the life here in America was not only a lie but something deeper, darker in the American soul. Something that refused to reveal past ghosts of all those who collaborated with anti-communist Nazism and Fascism. Those very people my father fought against, I was now told to fight for in order to “defend Democracy and the Free World.”
Past is Prologue.
More related news and histories:
Greek - Russian Comradeship May 9 Victory Day
Greek People Honor and Support Red Army Anti-Fascist Struggle and Great Patriotic War
Греко-русское товарищество
Греческий народ чтит и поддерживает антифашистскую борьбу Красной Армии и Великую Отечественную войну
Ελληνορωσική Συντροφικότητα
Ο Ελληνικός Λαός Τιμά και Υποστηρίζει τον Αντιφασιστικό Αγώνα του Κόκκινου Στρατού και τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο
ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗΣ
Γιορτάζουμε τη Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, δεν πρόκειται να περάσει η διαστρέβλωση (VIDEO - ΦΩΤΟ)
VISIT OF D. KOUTSOUMBAS TO THE MUSEUM OF CAPITULATION
The Museum of Capitulation, an unmistakable witness of the historical truth, in Berlin, was visited by the General Secretary of the Central Committee of the KKE, Dimitris Koutsoumbas, in the context of his visit to Germany by the head of a delegation of the Party.
Tanks, the legendary T34, Marshal Zhukov's uniform, the furniture, the office on which the final act of crushing fascism by the Red Army was signed...
Red flowers left in the corners of the museum by those who do not forget, and there are many, are not carried away by the miserable operation of falsifying history. The overwhelming data for the counterfeiters: On the territory of the German Democratic Republic alone there are 317 monuments and 528 cemeteries of Red Army fighters.
Immediately after the visit, Dimitris Koutsoumbas made the following statement:
"Here, from Karlhost, the place where 80 years ago the unconditional surrender and capitulation of the Nazi monster took place, we do not celebrate in a general and abstract way any day of the European Union. We celebrate the Day of the Great Anti-Fascist Victory of the Peoples, which was made possible thanks to the heroic effort and the successive blows of the Red Army, the Soviet people, all the resistance-partisan movements in the countries of Europe. We continue on this path. This is the historical truth. No distortion due to the anti-communism and anti-Sovietism of the governments will pass."
It was the headquarters of the Red Army in Berlin
The Capitulation Museum is housed in the building where the unconditional capitulation of the Wehrmacht was ratified on May 8, 1945. The hall where the signing took place was the hall of the officers' quarters of the Engineering School, which operated from 1936 to 1945. During the Battle of Berlin and for some time thereafter, it served as the headquarters of the Red Army.
Nazi Marshal Wilhelm Keitel signs the unconditional surrender on May 8, 1945, which came into effect after midnight to May 9. Marshal Georgi Zhukov signed on behalf of the Soviet High Command and Marshal Arthur Teder signed on behalf of the British, French General Jean-Marie de Lattre de Tassigny and American General Carl Spaatz signed as witnesses.
From 1949 to 1953, the building was used as the headquarters of the Soviet Control Committee, which was established after the establishment of the GDR. From 1953 to 1954, the Soviet High Commissioner resided in the building, when this institution ceased to function.
Between 1967 and 1986 the building housed the Museum of the Soviet Armed Forces in Germany, which after 1986 and until 1994 was named the Museum of the Unconditional Capitulation of Fascist Germany in the Great Patriotic War.
In 1995 the Museum was renamed the "German-Russian Museum" and from 2022 simply to the "Berlin Museum - Karlshorst".
At the Monument of Nikos Beloyannis
Immediately after the Capitulation Museum, the General Secretary of the Central Committee of the KKE and the party team accompanying him visited the Monument to Nikos Beloyannis where he laid a wreath.
It is a bronze statue of 2.5 meters on a stone pedestal, where it is inscribed in bronze letters: "Nikos Beloyannis / Born in 1915 / in Amaliada in the Peloponnese / executed on 30.3.1952 / in Goudi, Athens".
Below are his words from his historic apology: "We are fighting for better days to come to our country, without hunger and war. This is what we are fighting for, and if necessary, we will even sacrifice our lives."
The trial and execution of Beloyannis, next to his comrades Argyriadis, Kaloumenos and Batsis, had caused an international mobilization. As part of the international recognition of the personality of the great communist-hero, the Higher School of Economics of the GDR commissioned the sculptor Rene Graetz to create a statue of him. In 1956, the statue was unveiled, which was attended by Greek political refugees, fighters and children of DSE fighters, who had found hospitality and care in the GDR since 1949/1950.
Γιορτάζουμε τη Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, δεν πρόκειται να περάσει η διαστρέβλωση (VIDEO - ΦΩΤΟ)
Το Μουσείο της Συνθηκολόγησης, αψευδής μάρτυρας της ιστορικής αλήθειας, στο Βερολίνο, επισκέφτηκε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, στο πλαίσιο της επίσκεψής του στη Γερμανία επικεφαλής αντιπροσωπείας του Κόμματος.
Άρματα μάχης, το θρυλικό T34, η στολή του στρατάρχη Ζούκοφ, τα έπιπλα, το γραφείο που πάνω του υπογράφτηκε η τελειωτική πράξη συντριβής του φασισμού από τον Κόκκινο Στρατό...
Κόκκινα λουλούδια αφημένα στις γωνιές του μουσείου απ' όσους δεν ξεχνούν κι είναι πολλοί, δεν παρασύρονται από την άθλια επιχείρηση παραχάραξης της Ιστορίας. Τα στοιχεία συντριπτικά για τους παραχαράκτες: Μόνο στο έδαφος της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας υπάρχουν 317 μνημεία και 528 νεκροταφεία μαχητών του Κόκκινου Στρατού.
Αμέσως μετά την επίσκεψη ο Δημήτρης Κουτσούμπας έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Εδώ, από το Karlhost, το σημείο όπου πριν από 80 χρόνια έγινε η άνευ όρων παράδοση, συνθηκολόγηση του ναζιστικού τέρατος, δεν γιορτάζουμε γενικά και αφηρημένα κάποια μέρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιορτάζουμε τη Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, η οποία έγινε κατορθωτή χάρη στην ηρωική προσπάθεια και τα αλλεπάλληλα πλήγματα του Κόκκινου Στρατού, του σοβιετικού λαού, όλων των αντιστασιακών - παρτιζάνικων κινημάτων στις χώρες της Ευρώπης. Σ’ αυτό τον δρόμο συνεχίζουμε. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια. Καμία διαστρέβλωση εξαιτίας του αντικομμουνισμού και του αντισοβιετισμού των κυβερνήσεων δεν πρόκειται να περάσει».
Ήταν το αρχηγείο του Κόκκινου Στρατού στο Βερολίνο
Το Μουσείο Συνθηκολόγησης στεγάζεται στο κτίριο όπου επικυρώθηκε η άνευ όρων συνθηκολόγηση της Βέρμαχτ στις 8 Μάη 1945. Η αίθουσα όπου έγινε η υπογραφή ήταν η αίθουσα του εντευκτηρίου των αξιωματικών της Σχολής Μηχανικού, η οποία λειτούργησε από το 1936 έως το 1945. Κατά τη διάρκεια της Μάχης του Βερολίνου και για κάποιο διάστημα μετά χρησίμευσε ως αρχηγείο του Κόκκινου Στρατού.
Ο στρατάρχης των ναζί Βίλχελμ Κάιτελ υπογράφει την άνευ όρων παράδοση στις 8 Μάη 1945, η οποία τέθηκε σε ισχύ μετά τα μεσάνυχτα προς 9 Μάη. Ο στρατάρχης Γκεόργκι Ζούκοφ υπέγραψε εκ μέρους της Σοβιετικής Ανώτατης Διοίκησης και ο στρατάρχης Άρθουρ Τέντερ υπέγραψε εκ μέρους των Βρετανών, ο Γάλλος στρατηγός Jean-Marie de Lattre de Tassigny και ο Αμερικανός στρατηγός Carl Spaatz υπέγραψαν ως μάρτυρες.
Από το 1949 έως το 1953, το κτίριο χρησιμοποιήθηκε ως έδρα της Σοβιετικής Επιτροπής Ελέγχου, η οποία ιδρύθηκε μετά την ίδρυση της ΓΛΔ. Από το 1953 έως το 1954, ο Σοβιετικός ύπατος αρμοστής διέμενε στο κτίριο, όταν και σταμάτησε να λειτουργεί αυτός ο θεσμός.
Μεταξύ 1967 και 1986 στο κτίριο στεγάστηκε το Μουσείο των Σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Γερμανία, το οποίο μετά το 1986 και ως το 1994 ονομάστηκε Μουσείο της άνευ όρων συνθηκολόγησης της φασιστικής Γερμανίας στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο.
Το 1995 το Μουσείο μετονομάστηκε σε «Γερμανορωσικό Μουσείο» και από το 2022 απλά σε «Μουσείο Βερολίνου - Κάρλσχορστ».
Στο Μνημείο του Νίκου Μπελογιάννη
Αμέσως μετά το Μουσείο Συνθηκολόγησης, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και το κλιμάκιο του Κόμματος που τον συνοδεύει επισκέφθηκαν το Μνημείο για τον Νίκο Μπελογιάννη όπου και κατέθεσε στεφάνι.
Πρόκειται για μπρούτζινο άγαλμα 2,5 μέτρων πάνω σε λίθινο βάθρο, όπου αναγράφεται με μπρούτζινα γράμματα: «Νίκος Μπελογιάννης / Γεννημένος το 1915 / στην Αμαλιάδα της Πελοποννήσου / εκτελέστηκε στις 30.3.1952 / στο Γουδί της Αθήνας».
Πιο κάτω παρατίθενται τα λόγια του από την ιστορική του απολογία: «Αγωνιζόμαστε για να έρθουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Για αυτό το σκοπό αγωνιζόμαστε και αν χρειαστεί, θα θυσιάσουμε ακόμη και τη ζωή μας».
Η δίκη και η εκτέλεση του Μπελογιάννη, δίπλα στους συντρόφους του Αργυριάδη, Καλούμενο και Μπάτση, είχε προκαλέσει διεθνή κινητοποίηση. Στο πλαίσιο της διεθνούς αναγνώρισης της προσωπικότητας του μεγάλου κομμουνιστή-ήρωα η Ανώτατη Σχολή Οικονομικών της ΓΛΔ ανέθεσε στον γλύπτη Rene Graetz να φιλοτεχνήσει ένα άγαλμά του. Το 1956 γίνονται τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος, στα οποία παραβρίσκονται και Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες, μαχητές και παιδιά μαχητών του ΔΣΕ, που είχαν βρει από το 1949/1950 φιλοξενία και φροντίδα στη ΓΛΔ.
Declaration on the 80th anniversary of the end of World War II and the Anti-Fascist Victory of the Peoples
"Rizospastis" publishes the Declaration of the Central Committee of the KKE for the completion of 80 years since the end of the Second World War and the Anti-Fascist Victory of the Peoples, which we quote:
"May 1, 1945, the day when the Red Flag of the Union of Soviet Socialist Republics was triumphantly raised in the Reichstag by the Red Army, which had crushed the bulk of the Nazi troops, will remain in the great workers' and people's epics. At dawn on May 9, 1945, Germany surrendered unconditionally.
The 9th of May will forever be engraved in the memory of the peoples as the day of the Anti-Fascist Victory of the Peoples, as a day of honor and bowing to the millions who fell in the struggle to crush the imperialist, fascist-Nazi Axis, as a day of remembrance of the enormous contribution of the Red Army, the Soviet people and the national liberation movements, in which the Communist Parties were at the forefront.
The KKE honors and defends from the dirty historical distortion the enormous contribution of the Soviet Union to the struggle for the crushing of fascism-Nazism. The Soviet Union bore the brunt of the struggle against fascism-Nazism, paying a heavy cost. Most of the infrastructure, factories, and wealth that the Soviet people had created with great toil and enthusiasm over the course of two decades were destroyed and looted by the Nazi invaders. The blood toll of the Soviet Union was also very heavy, resulting in more than 25 million dead (according to the latest historical data) and more than 10 million disabled and wounded, including the flower of the All-Union Communist Party (Bolsheviks), the Communist Youth (Komsomol) and the organs of socialist power.
The Soviet people offered unprecedented sacrifices in the titanic battle against fascism-Nazism, precisely because in fighting for the socialist homeland, they defended the first workers' state and the socialist relations of production that were then being established, all that they had contributed to the development of socialist production with the aim of social welfare. The advantages of the socialization of the means of production and the central planning of the economy were also reflected in the defensive armor of the Soviet Union, in the equipment and supply capabilities of the Red Army. At the same time, the activity of the All-Union Communist Party as a revolutionary workers' vanguard was demonstrated in practice in the ability of the Soviet people to organize and combat capacity, both on the battlefields and in the rear, as well as behind the enemy's lines, in the occupied Soviet territories, where it played a leading role in the organization of the partisan movement.
Pioneering was the contribution of Soviet women, who, in the conditions of socialist construction, had emerged from the darkness of inequality that had been nurtured for centuries by class-exploiting societies. Hundreds of thousands of women took jobs in the factories, worthily replacing the men who fought at the front. More than 1 million women in kolkhoz specialized and worked as drivers and engineers. More than 200,000 were taken over by trade union leaders and kolkhoz presidents, while 1 million took part in the battles, on the main front and in the guerrilla divisions.
More generally, the salvation of the Soviet Union and the epic of the Red Army would not have been possible if in the 20 years that have elapsed since the end of the civil war and the imperialist intervention that followed the October Revolution, socialist construction had not progressed and if a huge distance had not been traveled in the direction of consciously planned social-economic and political-cultural development. It was the socialist construction that ultimately determined the outcome of the war conflict.
If one compares the Soviet losses with those of Great Britain (375 thousand dead) and the United States (405 thousand dead), one can easily understand who tipped the scales of the war against fascism-Nazism. The same is proved by the fact that the Red Army, even after the opening of the Western Front (1944), advanced against 200 German divisions, while the allied capitalist states faced only 75 divisions.
In the defeat of fascism-Nazism, the contribution of the popular national liberation movements was also decisive. From the very first moment and at great cost, under the guidance of the communists, they opened the second front in Nazi Germany and its allies in the heart of occupied Europe. By organizing the struggle of the workers' and people's forces for their survival and armed resistance, they prevented the economic bleeding of the conquered countries and the recruitment of the occupied populations, caused great losses to the Occupation forces and imprisoned troops that could be directed to the Eastern Front.
The KKE honors those who gave their lives or were left disabled on the battlefields and in illegality in the countries conquered by the fascist Axis. All those who fought with the gun or with the proclamation in hand, organized the workers' and people's struggle, held a heroic stance in the detention centers and in the firing squads. The countless dead from the bombings and from hunger, with the first and greatest victim being children. The millions of those who were tortured in the terrible concentration and death camps and every place of horror, where the exploitation of man by man reached its extreme point with the absolute disdain of human existence.
We feel proud that the KKE was the initiator, organizer and main blood donor of the great EAM Resistance, one of the largest resistance movements in Europe occupied by the fascist Axis.
National Solidarity, the Workers' EAM, EAM, ELAS, ELAN, EPON, OPLA and other workers' and people's mass organizations embraced with their action hundreds of thousands of workers, struggling farmers, self-employed people of the city, youth and women of working-class families, gave voice to their needs and dreams, organized their struggle, with which they were able to come to the forefront of history and become the protagonists of the developments.
The Anti-Fascist Victory of the Peoples proved that no power is invulnerable to the massively organized and equipped workers' and people's forces. When, in July 1941, in occupied Athens, a group of determined communists decided to resist by all means the Triple Fascist Occupation, at a time when the Nazi divisions remained undefeated and advanced into the Soviet territories, they set goals and objectives in opposition to the formed correlation of forces. However, the decisions of the 6th Plenum of the CC of the KKE constituted the basis of the EAM epic, precisely because they were the only ones that corresponded to the interests and needs of the workers' and people's majority.
It is our duty to defend the historical truth
The symbolism of May 9th, the determination, hope and optimism it offers to the workers' and people's forces for their current and tomorrow's struggles explains why the servants of capitalist power harbor an unquenchable hatred for the Anti-Fascist Victory of the Peoples. Especially after the victory of the counter-revolution in the Soviet Union and in the other countries of socialist construction (1989-1991), the attempt to rewrite the history of the Second World War took on the dimensions of a coordinated and frantic campaign.
The bourgeois ideology of the identification of fascism and communism is the basic component of the anti-communist-anti-socialist propaganda and falsification of the historical truth. By identifying fascism-Nazism with communism, the perpetrators with the victims, the staffs of the capitalist states and the transnational capitalist unions attempt to conceal the organic interconnection that the monstrosity of fascism-Nazism has with monopoly capitalism and at the same time to conceal the leading role of the Soviet Union and the communists all over the world in the confrontation and crushing of fascism-Nazism. They try to hide that fascism-Nazism (which is a political form of capitalist power) and communism constituted two opposing social-class systems, with the first serving capitalist ownership of the means of production and the second having abolished it.
Bourgeois staffs fabricate monstrous lies, falsify documents, invert historical reality, and even then exploit the arguments of Nazi propaganda to muddy the struggle of the Soviet people, the Red Army and the national liberation movements led by the communists. Bourgeois and opportunist propaganda, reaching the limits of the absurd, claims that the Soviet people fought and resisted because of the terrorism inflicted on them by the communist leadership and the Soviet state!
The explosion of self-action, heroism and sacrifice shown by the greater part of the Soviet people was basically the result of conscious participation and discipline. This gave the builders of socialism the power to move thousands of factories and enterprises of the western regions into the interior of the Soviet Union in order to continue production, to build from scratch in ruined areas when the German armies abandoned them, to organize themselves in the partisan sections of the occupied Soviet territories, facing the danger of immediate execution.
The bourgeois staffs diligently conceal the fact that World War II revived the hopes of the counter-revolutionary forces, who saw it as a great opportunity for the restoration of capitalism in the Soviet Union and allied themselves with the Germans. At the same time, they conceal the fact that crimes against humanity were committed not only by the Axis forces, but also by the governments of the so-called "democratic" capitalist states. The greatest, massive and chilling crime was committed by the United States, when, without military necessity, it dropped the atomic bombs on Hiroshima and Nagasaki (August 6 and 9, 1945). The aim was to blackmail the Soviet Union and terrorize the peoples who had learned to fight with guns in their hands during the war.
At the forefront of this methodical dirty campaign is the capitalist European Union, which has designated May 9 as Europe Day and August 23 (the day of the signing of the 1939 Molotov-Ribbentrop Non-Aggression Pact) as a day of remembrance for the victims of totalitarian regimes. In fact, reproducing the ahistorical ideology of the two extremes, the relevant resolution of 2009 considers the identification of fascism, Nazism and communism as a prerequisite for maintaining the cohesion of the European Union:
"Europe will not be united unless it can form a public opinion about its history, recognizing Nazism, Stalinism and the fascist and communist regimes as a common heritage and opening an honest and diligent dialogue about their crimes..."
It is no coincidence that in a number of member states and in official documents of the European Union, the expulsion of German troops from the Red Army and the liberation of the countries of Eastern Europe are called Soviet occupation! At the same time, in Germany and Austria, the deserters of the German army, who defected to the Red Army or to the national liberation armies, such as ELAS, were persecuted and are still considered a "national disgrace"!
The precedents reveal the class character of the European Union, its given and timeless hostility towards the workers' and people's struggles and the vital workers' and people's interests. They also reveal the falsity of the arguments of the New Democracy government and the parties of the European one-way street (PASOK, SYRIZA, Hellenic Solution, Freedom Movement, Democracy Movement, New Left), which disorientingly present the European Union as the cradle, the pedestal of development and the protector of workers' and people's freedoms and conquests.
In the frenzied anti-communism and in the attempt to falsify the history of the Second World War, the Greek bourgeois staffs and intellectuals - apologists of capitalist power are also actively participating. They go so far as to call the Resistance "terrorism"! They present the exemplary punishment of collaborators as "massacres of civilians". They promote the creation of Security Battalion-type organizations and their collaboration with the occupiers as the need for "innocent people to protect themselves from the bloody unleashed against them by the communists"!
At the same time, they blame the armed workers' and people's struggle of December 1944 and the years 1946-1949, because, despite its defeat, they fear its legacies. The heroic struggle of the people of Athens and Piraeus in December 1944, as well as the struggle of the Democratic Army of Greece (DSE) are milestones and culmination of the class struggle in Greece, which with their positive and negative experience can illuminate the path of future struggles against capitalist power.
Nowadays, the 80th anniversary of the end of World War II is being adapted to the Procrustean bed of opposing interests of capitalist states and imperialist alliances, in conditions of intensification of the US-China conflict for the primacy of the imperialist system and of the multifaceted involvement of the two main imperialist blocs: the Euro-Atlantic (the USA and EU member states, despite the contradictions and antagonisms between them, which have been sharpening lately) and the Eurasian one under formation led by Russia and China (and with equally given antagonisms and contradictions). As a consequence, the historical truth is obscured under the weight of imperialist propaganda.
The EU, the USA and NATO have for years supported the operation of historical restoration and vindication of the fascists who sided with the Nazis in the Baltic countries and Ukraine during World War II. They were baptized "fighters of democracy" because they fought the Red Army and Soviet power. While the fascist crimes of the "legions of the SS", the so-called Ukrainian Liberation Army and similar organizations are well known, they presented them to the new generation as patriots, as they do today with the soldiers of the neo-Nazi Azov Battalion! In the Baltic countries, official propaganda has reached the point of presenting the Nazi concentration camps as "reform centers"!
Trump's victory in the U.S. presidency and the subsequent reform of U.S. foreign policy — continuing to aim at confrontation with U.S. main adversary, China — attempts to soften the contradictions with capitalist Russia. This has temporarily led to a de-escalation of criticism of its Soviet prehistory, without signaling a reduction in anti-communism. In any case, the pro-government U.S. staffs, distorting reality, are using the most blatant anti-communism in their confrontation with capitalist China, but also with American capitalists who seek to maintain good relations with it. At the same time, those American monopolies that oppose Trump are equally using anti-communism to stigmatize the US-Russia rapprochement and present Putin as a modern Hitler and a possible imperialist peace agreement for Ukraine as the new Munich Pact. The staffs of Euro-Union imperialism are steadily moving in a similar direction.
On the other hand, capitalist Russia as well as China are attempting to exploit their socialist past in order to mislead the Russian and Chinese workers' and people's forces, as well as popular masses around the world who have drawn conclusions from the murderous policy of the Euro-Atlantic imperialist bloc. However, the Soviet epic does not belong to the pillars of Russian imperialism, to the capitalist regime that Putin serves. They are exploiting May 9 to ideologically shield the capitalist restoration in the Soviet Union. The Soviet epic, as well as the heroic struggles of the Chinese communists during World War II, have heirs to those who still struggle for socialism-communism today.
It is becoming more and more evident that in today's conditions the general invocation of anti-fascism, to the extent that it is not connected with the struggle for the overthrow of capitalist power, is a flag of opportunity that is easily raised by various capitalist states and imperialist centers as an integral element of their propaganda. The latter is part of the general preparation in the face of the possibility of a new generalized imperialist war, it is organically linked to the arms race and the "war economy", i.e. to the adaptation of the entire capitalist economy to conditions of war. It is modified by the continuous rearrangements of the imperialist alliances (which are not a new phenomenon, but characterized all the periods preceding the outbreak of generalized imperialist conflicts) without being disoriented from its central aim: the pursuit of the workers' and people's forces to accept the possibility of war, to adopt the alliances and goals of their capitalist state and to actively engage for their achievement.
The workers' and people's forces must be clear that the defenders of capitalist power are attempting to manipulate the younger generations with black propaganda, to subjugate them en masse to today's imperialist crimes. Their anti-communism, overt or covert, does not constitute a different approach to historical events or international relations, as it is often attempted to be presented. It is part of the global ideological-political attack of the forces of capital, in order to erect immense walls, so that the world does not come out of the setback brought about by the counter-revolution of 1989-1991, so that the workers' and people's forces can endure the new imperialist slaughterhouses.
Their aspirations must fail! They have a duty to confront the working class, the struggling farmers, the self-employed of the city, the women and youth of the workers' and people's forces, the scientists and intellectuals, all those who do not accept the distortion of history and anti-communism. All those who understand that historical knowledge and class conclusions are essential tools for the victorious struggle of the workers' and people's forces against the iron foot of the dictatorship of the monopolies and the horrors of imperialist wars. To put a definitive end to the womb that gives birth to them and the soil that nourishes them!
The KKE addresses the working class, the popular strata and especially the young people and invites them to seek the truth, the real facts and the causes that led to the world and local wars, to the rise and prevalence of fascism-Nazism in some countries.
Fascism - Nazism beyond capitalist propaganda
Historical research clearly reveals the capitalist matrix of fascism-Nazism. During the interwar period, the bourgeoisie of Italy and Germany preferred the fascist political form of capitalist power, in order to achieve two interrelated goals: a) the repression of the internal class enemy that had been at the forefront of socialist revolutions and uprisings after the end of the imperialist First World War and b) the pursuit of a new war that would impose the redivision of the colonies in their favor. markets and spheres of influence, freight and energy transport routes. It is precisely for this reason that fascism and Nazism emerged through the bourgeois parliaments, with the consent of the rest of the bourgeois forces, including the Social Democrats, and of course with the decisive support of the Italian and German monopolies, as well as the Catholic Church.
Fascism is born in the bowels of the capitalist system, not as a result of a form of management (e.g. neoliberal politics, as the opportunist and social-democratic forces in Europe and in general claim today), but by serving the priorities of capitalist power. It is a form of exercising the power of the monopolies. It defends capitalist ownership of the means of production, the exploitation of man by man. Especially in conditions of capitalist crisis, poverty, unemployment and the deterioration of the bourgeois parliamentary parties, the bourgeoisie uses the fascist parties in many ways, as advanced outposts to serve its interests. It exploits fascist action which, with extreme nationalism and so-called "solidarity", casts nets for the integration of popular forces, unemployed, destroyed petty bourgeois strata.
The mass base acquired by the parties of Hitler and Mussolini confirms that the economic and general capitalist crisis do not lead by themselves to the radicalization of the working-popular masses. On the contrary, if they are not accompanied by the rise of the class struggle and its grafting with the revolutionary strategy and action of the Communist Party, they can be exploited by the bourgeoisie, so as to lead to an even greater retreat and distortion of class and political consciousness and to the emergence of mass reactionary movements.
The bourgeois Constitutions themselves make it possible to temporarily "set aside" bourgeois democracy, bourgeois parliamentarism and legality, which they themselves establish, when this requires the interest of capitalist power. Capitalist power is served by military and political coups, by the suspension of its own laws, in order to intensify state and any other form of violence and repression, by restricting any political and trade union freedoms of the workers' and people's forces. And today, the capitalist states and in general the bourgeois forces that swear to democracy and anti-fascism, at the same time tolerate and much more support the action of fascist and other parastate organizations. They keep them as reserves for the strike of the workers' and people's movement in the event of its upheaval. That is why their "concerns" about the rise of fascism and the extreme right in Europe are false.
The class character of fascist power was historically proven by the attitude of the so-called democratic capitalist states, which had benefited from the results of the First World War (Great Britain, France and the USA). They considered the fascist repression of the workers' and people's movement worthy of praise, while they tried to turn the imperialist aspirations of the fascist Axis to the East, seeking a military conflict with the Soviet Union. They hoped that this would lead to the overthrow of workers' power and the mutual weakening of the warring parties, which would allow them to save their leading position in the post-war imperialist system.
There is strong evidence that Germany's great economic and military power was acquired thanks to the direct support given to it by the United States, France and Great Britain and their tolerance of Germany's rearmament and its first military attacks. Only when the aspirations of the fascist Axis challenged their own territorial territory and broader geostrategic interests, did the so-called democratic capitalist states come into conflict with it and opt for an alliance with the Soviet Union, which they had rejected for years, despite the latter's efforts. However, after the war, German war criminals staffed their secret services and NATO, in the context of the global confrontation between capitalism and socialism
The Second World War as a result of the sharpening of inter-imperialist contradictions
The Second World War was, like the First World War before it, as well as dozens of other local and regional wars that marked the 20th century and continue to this day, imperialist. It was the result of the rivalries of the capitalist states for the sharing of markets, colonies and spheres of influence, the transport routes of goods and energy. On the altar of capitalist interests, the monstrous imperialist crime against humanity took place, characterized by thousands of mass murders of unprecedented savagery and other heinous actions.
The Second World War lasted 2,194 days and spread over an area of 22 million square kilometers. Over 110 million people manned the regular armies. The dead in the war, military and non-military, reached 62 million. In our country, the dead reached a total of 405,000 (deaths from starvation, executed, dead in battles, thousands exterminated in concentration camps - mainly Jews of Thessaloniki - etc.). Viannos, Kandanos, Kalavryta, Distomo, Chortiatis, Megalopolis, Nikaia and Kaisariani, as well as so many other places of holocaust and mass executions, stand irrefutable witnesses of the imperialist fascist-Nazi atrocity.
The first military operations that foreshadowed the coming World War began on September 19, 1931, when Japan attacked Manchuria. A few years later (October 3, 1935) Italy attacked Ethiopia. On July 18, 1936, Franco's military movement broke out in Spain against the Popular Front government. Thus began the Spanish Civil War, which ended in the spring of 1939 with the victory of Franco's forces.
A decisive role in this development was, on the one hand, the enormous assistance in terms of manpower, military material and financial means offered by Germany and Italy to the coup plotters, and on the other hand, the hypocritical attitude of Great Britain, France and the United States which, in the name of the alleged "non-intervention" and "political appeasement", deprived the Spanish people of the necessary means to fight.
A typical example of the role of the Social Democrats and other centrist bourgeois forces was the stance of the French bourgeois government with the Social Democrat Leon Bloom as prime minister, in which the French Communist Party also participated. The Popular Front government, despite the pressure of the communists, followed the so-called "policy of non-intervention" in Spain's internal affairs. This translated into a refusal to return Spanish gold reserves to the Spanish government, at the same time that the French government handed over to Franco the Spanish war fleet that had taken refuge in French ports.
On the contrary, the Soviet Union and the communist movement expressed their solidarity with the suffering people of Spain. The Soviet Union was the main supplier of weapons, food, medicines, clothing, which were transported by sea with many dangers, breaking the ambushes of German and Italian submarines. It also offered specialists and officers for the training of the Spanish Democratic Army. Extraordinary was the contribution of tens of thousands of communists and other radical fighters from all over the world and from Greece, who voluntarily joined the International Brigades and fought on the side of the Spanish people, even giving their lives.
During the Spanish Civil War, and specifically on November 25, 1936, Germany and Japan signed the so-called "anti-Comintern Pact", i.e. a pact that was directed against the Communist International. Soon the Pact was signed by fascist Italy and then it was joined by countries that then joined the fascist Axis and others.
The previous development was positively evaluated by the so-called democratic capitalist states, since the fascist Axis placed the Soviet Union at the center of its polemics. This was the reason why the United States, Great Britain and France tolerated the annexation of Austria to Nazi Germany (March 12, 1938). For the same reason, the prime ministers of Great Britain and France, Chamberlain and Daladier respectively, co-signed with Mussolini and Hitler the Munich Pact (September 29, 1938), which ceded the Sudetenland region to Nazi Germany without the knowledge of the Czechoslovak government. The attitude of the Allies was similarly passive when Italy occupied Albania (April 12, 1939).
All this time, in the Soviet Union's persistent and continuous efforts to form an anti-fascist alliance, the United States, Great Britain, and France maintained a negative stance, while continuing the policy of undermining it. It was obvious that the non-fascist capitalist states were strengthening and pushing Germany to attack the Soviet Union as quickly as possible.
Under these conditions, with the aim of breaking the common stance of the capitalist states and with the aim of gaining time, the leadership of the Soviet Union signed on August 23, 1939 the "German-Soviet Non-Aggression Pact", which became known as the Molotov-Ribbentrop Pact.
On the occasion of the Pact, all sorts of opponents of the Soviet Union, among them the opportunists, are trying to turn white into black with lies and distortions. From the time when the French Communist Party was declared illegal by the Daladier government, when it refused to condemn the Pact and at the same time proclaimed the imperialist character of the coming war, to the modern resolutions of the European Union, the capitalist states are using the Pact to lead the historical distortion. Within the general context of the identification of fascism-Nazism with communism, they evaluate it as the cause of the start of the imperialist Second World War, using the fact that after its signing, Nazi Germany launched an attack on Poland (September 1, 1939).
They conceal the fact that the Molotov-Ribbentrop Pact was signed only after the Munich Pact had preceded it and all Soviet attempts to form an anti-Hitler front had been wrecked. The Pact secured the Soviet Union 21 months of peace, which proved invaluable in its war preparation in the face of the inevitable German attack.
They also conceal the fact that three months before the German attack on Poland, the Soviet Union had proposed to Poland the conclusion of a pact of mutual assistance in the event of war, which was rejected by the Polish government, following the urgings of Great Britain and France. They also hide the fact that when Germany invaded Poland, the mutual aid agreements that the latter had signed with Great Britain and France remained on paper. The war that Britain and France declared against Germany became known as the "strange war", since it was never fought.
On the contrary, Britain and France continued even at the last hour to anticipate a conflict between Nazi Germany and the Soviet Union. That is why they supported Finland together with Germany and Italy in November 1940, when the Soviet-Finnish War began. The Soviet Union had repeatedly attempted to address the problem of the proximity of the Soviet-Finnish border to Leningrad by negotiating and offering territorial exchanges to Finland in order for Finland to cede territory on the Soviet-Finnish border to the Soviet Union. The proximity of the Soviet-Finnish border, given Finland's attitude, posed a significant threat to the Soviet Union in the face of the coming Nazi attack. This was also proven by Finland's attitude after the war. Eventually, the Red Army prevailed over the Finnish Army on March 13, 1940, even though the latter had the support of all capitalist states.
At the same time, the leadership of Nazi Germany had plans different from the wishes of Great Britain and France. It wanted to secure control of Western European industry and to rule out the possibility of opening a simultaneous Western front before launching an unprecedented attack against the Soviet Union. In any case, the aspirations of German imperialism were not limited to an expansion into Eastern European territories, but sought a total reform of the balance of power in the international imperialist system, which had been imposed after the First World War.
As a result, on 9 April 1940, the Nazi army occupied Denmark for a few hours, encountering no real resistance, and on the same day managed to control Norway's most important ports. The few British-French troops sent to reinforce the Norwegian army remained cut off and ineffective.
After all, the correlations on the battlefields changed when Nazi Germany launched an attack on the Netherlands (Luxembourg, the Netherlands, Belgium) on 10 May 1940 and, passing through the territory of Belgium in the Ardennes, bypassed the French line of defense at Mazino. On the same day, the Duchy of Luxembourg was subjugated, and after the failure of the "appeasement policy", Churchill replaced Chamberlain in the position of prime minister, marking a change of course in British foreign policy. On May 14, the capitulation of the Netherlands followed, on May 27 Belgium surrendered, while on June 10 Italy declared war on France. On the same day, Norway surrendered, while on June 14 German troops paraded in occupied Paris.
Finally, on 25 June, Marshal Pétain signed the capitulation of France, which provided for its partition into two zones: one under the direct occupation of the Germans and one under French administration led by Pétain and with the participation of those bourgeois forces who sought a change in the international alliances of the French capitalist state and rapprochement with Nazi Germany. At the same time, General De Gaulle, head of the French bourgeois forces who wished to maintain the alliance with Great Britain and the continuation of the confrontation with the fascist Axis, fled to London and appealed for the continuation of the resistance.
In the climate created by the advance of Nazi Germany on all fronts, on September 27, 1940, the Tripartite Axis Pact was signed in Berlin between Italy, Japan and Germany.
The latter, now free from the fear of a Western front and having contributed decisively to the occupation of Greece and the Balkans, turned against the Soviet Union on June 22, 1941, launching Operation Barbarossa. Hitler, and not only him, was sure that in a few months he would have conquered the Soviet Union, crushed the first socialist state and exterminated the communists. But, as he would soon admit, he had budgeted neither the military preparation of the Soviet Union nor the passion of the Red Army fighters and Soviet citizens to defend the socialist homeland.
A few months later, and specifically after Japan's attack on Pearl Harbor in the Pacific on December 7, 1941, the United States declared war on the fascist Axis. After all, Japanese plans to form a new order in Southeast Asia conflicted with American interests in the region.
The formation of the Grand Antifascist Alliance
Developments in the fields of military conflicts consolidated the imperialist alliances. Hungary, Romania, Bulgaria, Slovakia and Croatia gradually joined the fascist Axis. On the other hand, although the exiled bourgeois governments of the European capitalist states that were under the occupation of the fascist Axis were gathered in London, Great Britain was left without allies in continental Europe and was seeking to form an alliance with the Soviet Union. The same was true of the United States, which was competing with Japan. Finally, the Soviet Union sought the opening of a second war front to German imperialism.
As a result, shortly after the Nazi attack on the Soviet Union in July 1941, the British ambassador to Moscow, Stanford Crypts, and the head of the People's Commissar for Foreign Affairs of the Soviet Union, Vyacheslav Molotov, laid the foundations of the Anglo-Soviet mutual aid pact. The following month, after the Churchill-Roosevelt meeting in Argent Bay, Newfoundland, the two leaders sent a joint message to Joseph Stalin, in which they praised the heroic resistance of the Red Army.
This was the beginning of the formation of the Grand Anti-Fascist Alliance, which, however, included states and organizations that expressed opposing class interests. Precisely for this reason, it had a predetermined expiration date, linked to the defeat of the Axis and could neither change the character of the war nor eliminate the struggle between the forces of capitalism and socialism, which continued unabated within it.
The capitalist states of the Anti-Fascist Alliance and the bourgeois organizations that collaborated with them continued to wage an unjust war, destined to reap as many benefits as possible from the post-war sharing of the imperialist spoils. For the same reason, they tried to undermine their ally the Soviet Union and treated with hostility and suspicion the Communist Parties and the workers' and people's forces that were leading the anti-fascist struggle.
An example of their objectives was that the United States and Great Britain opened the second front in continental Europe, with the landing in Normandy, only on June 6, 1944. It had been 3 years since the formation of the Anti-Fascist Alliance, while it had been preceded by the epics of the Red Army in Stalingrad and Kursk, which marked the turn to war and since the Red Army was chasing the German armies from the territories of the Soviet Union and preparing to liberate the occupied countries of Europe. The governments of the United States and Great Britain were justifiably afraid that the Red Army could enter Berlin alone.
The foregoing proves that imperialism never loses its strategic goal. That is why no temporary alliance with a section of it for war or other purposes should lead to the weakening of the class criterion of the socialist states or the Communist Parties.
The KKE sounded the trumpet from the very first moment the resistance to the fascist-Nazi invasion and Occupation
On October 28, 1940, fascist Italy declared war and invaded Greece from the territory of Albania. The Metaxas-Glixburg dictatorship reacted by expressing the dominant part of the bourgeoisie that considered its interests to be fulfilled by the continuation of the alliance with Great Britain and having previously secured the consent of the bourgeois parties who gave a vote of confidence and tolerance to the Metaxas government. The Greek army, also relying on the massive heroism of the workers' and people's forces, managed to repel the invader.
From the very first moment, the KKE sounded the trumpet against the invader, despite the fact that it was severely hit by the Metaxian dictatorship, with thousands of its members in prisons and exiles.
With his first open letter, published on November 2, 1940, the General Secretary of the Central Committee of the KKE, Nikos Zachariadis, from the Athens Security prison where he was detained, called on the Greek people to give all their strength to this struggle. He declared that "a prize for the working people and a crowning achievement for their struggle today, must be and will be, a new Greece of slavery and freedom, redeemed from every foreign imperialist dependence and from every exploitation, with a truly all-popular culture". This was followed by two more letters by N. Zachariadis, in which he correctly characterized the imperialist war and called on the people and the army to overthrow the government and take the defense of the borders into their own hands, asking for the support of the Soviet Union. These letters did not see the light of day at the time, because they arrived from thieves, whom Zachariadis did not know, in the hands of the Security. The same direction as N. Zachariadis had been given from the beginning by the "Old Central Committee" of the KKE.
Also, the imprisoned communists from the very first moment asked to be released in order to fight, but the Metaxian dictatorship refused and then the officials of the capitalist state handed them over to the Occupation authorities.
On April 27, 1941, German troops entered Athens and the country found itself under the triple occupation of Germany, Italy and Bulgaria. A part of the bourgeois political world (L. Tsirigotis, A. Livieratos, S. Gotzamanis, Emm. Loulakakis and later I. Rallis, An. Tavoularis, G. Pampoukas, etc.) and a significant part of the highest officers of the army (G. Tsolakoglou, A. Roussopoulos, G. Bakos, N. Rizos-Ragavis, P. Demestichas, N. Markos, S. Moutousis, C. Katsimitros, D. Polyzos) chose open cooperation with the occupiers. Another escaped (Emm. Tsouderos, Sophocles Venizelos, K. Varvaresos, P. Argyropoulos, A. Michalopoulos and later P. Kanellopoulos, G. Papandreou and others) along with the king abroad (Cairo and London), taking with him the huge quantities of the state's gold reserves. A third, who remained in Greece, abstained from the struggle, opportunistically looking forward to future developments, while another ally of Britain, which undertook to conduct an anti-occupation struggle, collaborated in its majority with the occupiers in a march to strike the KKE.
At a time when all the bourgeois forces at best abstained from resistance action and at worst collaborated with the Occupation authorities, in conditions of famine and mass persecution and executions, the importance of the organizational and ideological-political vanguard of the working class, the Communist Party, emerged. The KKE gave all its strength to organize the resistance to the Triple Fascist Occupation. A handful of communists who were free, and others who escaped from prisons and exile, began the struggle for the reconstruction of the Party Organizations and the development of resistance in the difficult conditions of the Triple Fascist Occupation, but also of the defeatism and expectation cultivated in the people by the bourgeois forces.
The KKE offered its best children to the organization of the resistance struggle. On his initiative, immediately after the beginning of the Occupation, the Workers' National Liberation Front (EEAM - 16 July 1941) and EAM (27 September 1941) were created. The vast majority of the working class and the popular strata rallied in EAM and its organizations (National Solidarity, ELAS, ELAS, EPON, ETA, OARMA). Thousands of communists and other EAMites gave their lives. Kaisariani, Kournovo, Acronafplia, Kokkinia, Haidari, Ai-Stratis, Monodendri, the "Pavlos Melas" camp, are just some of the places of sacrifice.
During the harsh winter of 1941-1942, the organizations of the KKE and EAM were at the forefront of the fight against hunger. In February 1942, in the mountains of Greece, where groups of communist guerrillas had been active since the first days of the Occupation, ELAS was formed. The creation of ELAS was the most important achievement of the workers' and people's movement during the years of the Occupation. It meant that a military center was formed with its own structure, function and discipline, which went beyond the bourgeois framework of the oppressive military regulations and by extension the anti-people-anti-communist education of the bourgeois army. ELAS was an army at the service of a movement whose leading force was the KKE. It gathered the basic conditions to evolve into a lever for the overthrow of capitalist power and an instrument of workers' power.
Soon the action of the KKE and EAM-ELAS formed a nationwide network of resistance, which was becoming more and more dense. During 1943, strengthened by the victories of the Red Army, ELAS liberated a large part of the country, where under its protection popular institutions of Local Administration, Education and Justice were formed, while the organizations of EAM also fueled the popular cultural upliftment. The same happened in the occupied territories, where the multifaceted action of EAM canceled central choices of the Occupation authorities and their local collaborators, such as the mobilization of Greek workers (March 1943) or the attempt to expand the Bulgarian occupation zone in Macedonia (July 1943).
Thanks to the action of EAM, not a single worker was sent to work in the German factories, with the exception of those who had been taken hostage by the Germans. Thanks to EAM, not a single one was sent to fight against the Soviet Union, while ELAS immobilized a critical number of Axis military forces.
Under the conditions of the Occupation, EAM organized elections (23 April 1944), from which the National Council was elected, based in Koryschades (30 April 1944). Women and young people over the age of 18 voted in the elections for the first time. About 1,800,000 voters participated. In the parliamentary elections of 1936, 1,000,000 voters had taken part, since women had the right to vote only in the municipal elections. On March 10, 1944, the National Council elected the Political Committee for National Liberation (PEEA), which was the central political organ for the administration of the liberated regions and became known as the "government of the mountain".
Conclusions from the strategy of the KKE and the International Communist Movement
This mass workers' and people's struggle did not manage to reach the final victory. The KKE, despite its enormous contribution, was not strategically and politically sufficiently prepared to raise the issue of the conquest of workers' power as a result and prize of the resistance struggle. It did not connect, it detached the struggle against the imperialist war and fascism-Nazism from the need to overthrow the capitalist power that constitutes their womb.
The coexistence of the class content of the people's struggle with the national liberation struggle, apart from the political and military conflicts with the organizations of donation, is also confirmed by the armed conflicts of ELAS with the anti-Hitler but Anglophile organizations, such as EDES and EKKA. The same conclusion is led by the continuous conflicts with the British, the undiminished ideological-political struggle of the bourgeois Greek governments of the Middle East against PEEA and EAM-ELAS, against the Antifascist Military Organization (ASO) in the Middle East, which gathered the majority of the militants, sided with EAM and the "government of the mountain", asking for its proposals to be accepted.
Especially after the defeat of the German military forces at Stalingrad (February 2, 1943), the thinking of the bourgeois forces and their British allies, together with the government of the collaborators under I. Rallis, was focused on how to control the post-war-post-occupation developments, on how to secure capitalist power. Their attitude was deeply class-based, since they understood that a robust armed workers' and people's movement, led by the KKE, had developed against the divided bourgeoisie and its disreputable political representatives. That is why, under the umbrella of the king, they attempted to overcome the old intra-bourgeois contradictions (Venizelists and royalists, British-philes and Germanophiles) in order to turn against the common class enemy.
They supported the formation of the Security Battalions, which were created by the occupation governments with the main purpose of dealing with the armed workers' and people's movement, EAM-ELAS. The EDES of Athens joined the Security Battalions, at the same time that the armed forces of EDES in Epirus were proceeding to an informal truce with the Occupation authorities. The Venizelist EKKA attempted to control critical strategic territories in Roumeli and when it was disbanded by ELAS, its remnants were joined by the Security Battalions in the Peloponnese. The Greek government in Cairo proceeded to suppress the heroic ASO and sent the vast majority of the army, several thousand officers, soldiers and sailors to British concentration camps. At the same time, the United States and Great Britain were preparing the "Manna Plan", which provided for the deployment of British military forces in Greece after the withdrawal of German troops.
At a time when all the bourgeois forces and their international allies were preparing for a decisive confrontation with the workers' and people's factor that dared to raise its head during the years of the Occupation and with its vanguard, the KKE, our Party was unable to meet the demands of the intensification of the class struggle. Trapped in the strategy of anti-fascist-national unity, he subordinated ELAS to the orders of the British Headquarters in the Middle East (summer 1943), recognized the bourgeois government in exile with the unacceptable Lebanese Pact (April 1944) and agreed to participate in it, and finally, with the equally unacceptable Caserta Agreement, on the eve of the liberation (September 1944), he agreed to place ELAS under the command of General Scoby and not to have his forces enter the large urban centers.
The previous concessions had a decisive negative effect on the outcome of the class struggle, since they enabled the bourgeois forces to regroup and the British troops to occupy crucial posts in the capital, without resistance. The next goal of capitalist power and a decisive step in the direction of its stabilization was the disarmament of ELAS, which caused the reaction and resignation of the ministers of the KKE and EAM who participated in the government of national unity. The bloodshed of the peaceful demonstrations in the following days and the general repression of the workers' and people's movement proved how utopian the conviction of the compromise of the conflicting class interests was. This reality, as well as the necessity of the struggle for workers' power, was expressed in the heroic struggle in December 1944, the armed conflict with the bourgeois state and the British.
The stance of the KKE and EAM not to give in to the demand of the local bourgeoisie and its international allies for the disarmament of the workers' and people's movement was correct and imperative. However, even at this last moment the armed confrontation with the bourgeois forces and their British allies did not lead to an attempt to rethink the wrong strategy followed. And this despite the fact that the armed class conflict of December 1944 was an objective and inevitable, crucial and supreme expression of the basic contradiction between capital and labor, in conditions where de facto the "who-who" had been put on the table, i.e. which class would occupy power.
On the contrary, the armed conflict was used by the KKE and EAM as a means of pressure for democratic normalization. This was the reason why the most combat-worthy forces of ELAS were not transferred to the center of the conflict, while after its retreat from Athens and while it continued to dominate the whole country, the generalization of the armed confrontation was not sought, but the unacceptable Varkiza Agreement (February 1945) was signed by the KKE and EAM.
The term of office and the dissolution of the government of national unity, as well as the historical continuity, i.e. the wave of repression and terrorism that followed the Varkiza Agreement, prove the unfounded belief that there can be a peaceful and parliamentary path for the benefit of the workers' and people's forces through the participation or tolerance of the communists in bourgeois governments. They also prove the falsehood of the current assertions of various opportunist forces that the participation of the communists in a government of bourgeois management can pave the way for socialism, provided that it is accompanied by the continuation of the mass struggle of the workers' and people's movement. These conceptions, apart from underestimating the importance of the crushing of the capitalist state and the socialization of the means of production, which paralyze the backbone of capitalist power, clash with historical reality. The fact that the peaceful-parliamentary road to socialism was not possible in 1944, when the workers' and people's forces were massively organized and equipped and the capitalist state apparatus remained in tatters, proves the utopia of this strategy.
The deeper reasons that did not allow the KKE to make those choices that would promote the struggle of the armed workers' and people's movement until the conquest of workers' power stemmed from the contradictions of both its own strategy and that of the Communist International.
The KKE, with a sense of responsibility and vigor, defends the historical truth and promotes the lessons of the heroic struggle of the peoples, the working class and the communist movement. It treats it as its primary duty to systematically investigate, to utilize in the formulation of its strategy the conclusions from the struggle of the revolutionary movements. It courageously highlights the mistakes and weaknesses, its own and those of the movement. Beautification is foreign to the communists. At the same time, our criticism and self-criticism are separated by an abyss from the slanderous ideological attack of the enemies of the KKE and the revolutionary movement, but also from the idealization and fallacy of opportunism. Our motivations and aspirations move in diametrically opposite directions.
On this basis, we believe that problems of ideological-political and strategic unity have manifested themselves throughout the course of the Communist International regarding the character of the desired revolution, the character of the coming war and the attitude towards social democracy and the bourgeois forces in general. A series of problematic elaborations of the Communist International depended on the level of capitalist economic development in the state in which they operated. Consequently, the uniform characteristics of the epoch of monopoly capitalism as an epoch of revolutionary transition from capitalism to socialism were underestimated, and the strategy of the stages and the consequent cooperation of the Communist Parties with social-democratic and other bourgeois political forces were promoted in many countries. As early as the 6th Congress of the Communist International (1928) proceeded to classify the states according to the level of capitalist economic development and proposed a different strategy of the Communist Parties accordingly. The problems of ideological-political and strategic unity increased after the rise of Nazism to governmental power in Germany.
The problematic strategy of the stages, which was adopted in the period 1941-1944 by the KKE, was based on the Decision of the 6th Plenum of the Central Committee (1934), the Decisions of the 7th Congress of the Communist International and the 6th Congress of the KKE (1935). This strategic line was expressed in the 2nd Panhellenic Conference (1942), as well as in the Programmatic Declaration "Democracy and Socialism". On this basis, the wrong political choices of the Lebanon and Caserta Agreements were made by the leadership of the KKE.
More generally, in the capitalist West, the CPs did not formulate a strategy of transforming the imperialist war or the liberation struggle into a struggle for the conquest of power. They did not appreciate that the opposition between capital and labor was contained in the anti-fascist-liberating character of the armed struggle in a number of countries, in order to put the problem of power on the agenda, since socialism and the communist perspective are the only alternative to capitalist barbarism.
With over a hundred years of experience of struggles and sacrifices for the people and socialism, the KKE highlights the need for a stable ideological-political front against any form of the dictatorship of capital, such as the Nazi-fascist dictatorship. It proclaims the need not to distract the struggle against fascism, for the defense of workers' and people's conquests, from the struggle against the monopolies, against capitalist exploitation and their power, not to slip into an alliance with bourgeois and opportunist forces, which seek to save the parliamentary form of exercising the capitalist dictatorship.
The commitment to the goal of workers' power must be unwavering, the goal of the People's Alliance as a social alliance with an anti-monopoly-anti-capitalist direction of struggle, as a workers' and people's opposition against bourgeois power, must not change its tracks and content. Only in this way can the workers' and people's struggle have a perspective!
The Significance of Soviet Foreign Policy and the Decisions of the Communist International on the Choices of the Communist Parties
The formulation of the foreign policy of the first socialist state was a demanding and complex affair. It had to be oriented primarily by the needs of the international class struggle. At the same time, he took into account other parameters, such as the need to develop certain commercial relations with capitalist states, which would mainly provide machine tools and raw materials necessary for socialist industrialization, but also certain products necessary for the subsistence of the working-popular masses. The coverage of the above-mentioned needs was a prerequisite for the development of the socialist economy and the consolidation of workers' power. With the same orientation, Soviet foreign policy tried to prevent war.
Wanting to achieve the previous goals, the Soviet Union exploited the inter-imperialist and intra-bourgeois contradictions. It initially prioritized the Axis and the fascist political forces in each country as its main opponent, given the constant Japanese threat on the eastern Soviet borders and the anti-Soviet positions and goals of Nazi Germany. Moreover, after the signing of the anti-Comintern Pact, the overthrow of Soviet power and the suppression of the action of the workers' - people's and communist movements in each state were expressed as the central position of the Axis.
The achievement of the goals of Soviet foreign policy required the support of social democracy in many phases of the interwar period. The latter, however, exerted ideological-political pressure on the Communist International, either directly or through the Communist Parties of the capitalist states. Thus, in a course under the weight of the strategy of the stages, which resulted in the separation of the bourgeois forces into progressive and conservative, the separation of fascism from its capitalist matrix was erroneously theorized, which brought about changes in the strategy of the Communist International.
While the 6th Congress of the Communist International (1928) assessed the coming war as a result of inter-imperialist antagonisms and linked it to the outbreak of a new round of socialist revolutions, the 7th Congress (1935) attributed to fascism-Nazism the role of the main instigator of the anti-Soviet campaign and the imperialist war. In this way, however, it disconnected the war from the inter-imperialist contradictions and from the responsibilities of the so-called democratic governments of the capitalist states. It was not the choice between bourgeois and socialist democracy, but that between bourgeois democracy and fascism that was assessed as the dominant stake of the time.
As a result, the new directions of the Communist International provided for the generalized cooperation of the Communist Parties with social-democratic and other bourgeois anti-fascist forces, even at the government level, while the so-called anti-fascist governments were seen as transitional forms of rapprochement and transition to socialism. In this way, the conclusions about the role of social democracy in the First World War were set aside. Worse still, a possible merger of the Communist Parties with the Social Democratic parties was approved.
After the failure of the Popular Fronts in Spain and France, the continuation of the "policy of appeasement" on the part of the so-called democratic capitalist states and the signing of the German-Soviet Non-Aggression Pact (August 1939), the needs of Soviet defense were translated into a new orientation of the Communist International. A few days after the declaration of the "strange war" (September 1939), the Communist International modified its positions and its directions towards the Communist Parties. It attributed responsibility for the war to both imperialist alliances and considered the distinction between democratic and fascist capitalist states obsolete. Although these positions were correct, they recycled the vicious circle of adaptation of the Decisions of the Communist International to the demands of Soviet foreign policy.
As a result, after the Nazi attack on the Soviet Union, the new situation again led to a change of positions of the Communist International. The secretary of its Executive Committee, Georgi Dimitrov, argued that the Nazi attack on the Soviet Union had changed the character of the war and that everything that helped to accelerate the crushing of fascism was now of great importance. That is why he called on the Communists not to set the goal of the socialist revolution, but to put themselves at the head of the national liberation movements, forming alliances with those who wished to fight against the Axis.
Of course, the Soviet Union had every reason to pursue the confrontation between the United States and Great Britain with the Axis, since it benefited from it in the struggle to save the socialist state. Not because it received material support, especially in the early days of the war (which, of course, was useful, but not decisive for its outcome, as various bourgeois staffs claim), but mainly because the inter-imperialist contradictions also favored Soviet aims. For example, the conflict between the United States and Japan for control of the Pacific prevented the latter from attacking the Soviet eastern border, and this allowed the transfer of significant forces of the Red Army to the crucial European Eastern Front.
However, the needs and priorities of the Soviet foreign policy, as well as the necessary participation of the communists in the national liberation struggle in their country, did not justify the abandonment of the goal of the overthrow of capitalist power by the Communist Parties. Neither the necessary struggle against the Occupation authorities and their collaborators nor the certain coexistence of communist and bourgeois forces in it nullified the class struggle in the occupied countries. On the contrary, in some cases, as we have seen in Greece, the mass participation of the working class and its allies in the anti-occupation-liberation struggle, combined with the simultaneous disdain of the bourgeois forces, created conditions for a revolutionary situation and the assertion of revolutionary workers' power, during the period of defeat of the Axis forces.
More generally, in all the countries occupied by the fascist Axis, the anti-fascist bourgeois political forces were weakened, because they either abstained from the resistance or were limited to small resistance groups, manned by former members of the army and other state repressive mechanisms and aimed at gathering information and carrying out sabotage. They were hostile to the mass mobilization of the workers' and people's forces, precisely because they could in the future turn against the domestic capitalist power. Only after the development of the partisan armies, led by the Communist Parties, did the attempt to recruit workers' and people's forces into the bourgeois organizations begin. At the same time, of course, the anti-fascist bourgeois organizations did not hesitate to march with bourgeois collaborators of the Axis in a number of countries (Yugoslavia, Greece, Albania), when the escalation of communist resistance and the imminent defeat of the occupying forces endangered the future of capitalist power.
The foregoing proves that the bourgeois anti-fascist forces acted not only in their immediate but also in their long-term interests. Unfortunately, the Communist Parties did not do the same. Under these conditions, the reasoning and line of the decision of the Communist International (May 1943) for self-dissolution, which was a consequence of the strategy followed until then, did not promote the workers' and people's struggle against fascism in connection with the struggle against the capitalist power that gave birth to it. It did not direct the Communist Parties to prepare their counter-attack in conditions of crisis of capitalist power in the fascist or other political form, and while their influence was increasing, due to their pioneering struggle and sacrifices, as well as the prestige of the Soviet Union among the workers' and people's forces. Therefore, it was not possible to organize socialist revolutions in the conditions of the revolutionary situation formed by the war.
Of course, within the framework of the anti-Hitler alliance, the Soviet Union attempted to promote agreements favorable to itself and the communists. However, the outcome of the tug-of-war of its contradictions with the countervailing plans of the capitalist states also depended on the progress of the military operations and the class correlation of forces within the occupied countries. Also, in the context of the negotiations with the capitalist states of the Anti-Fascist Alliance, the Soviet Union oriented its choices mainly towards the goal of not turning its neighboring states into an anti-Soviet base.
The liberation of these countries from the forces of the Red Army, with the greater or lesser contribution of the domestic workers' and people's forces and the Communist Parties, imposed the overthrow of capitalist power and led to the formation of post-war governments favorable to the Soviet Union. Besides, the presence of the Red Army was a strong factor in strengthening the domestic workers' and people's movement, as the former collaborators of the Nazis were beaten, their properties were taken away, they were expelled from the state apparatus. However, the former were combined with the coexistence in the post-war governments of the communists with the social democrats and other bourgeois forces, which prevented the material bases of capitalist power, the private ownership of the means of production, from being affected. This fact had a particularly negative impact on the development of the class struggle in the later countries of socialist construction and on their relationship with the USSR.
At the same time, the capitalist states of the anti-Hitler alliance were trying to exploit the role of their armies in the liberation of other countries in order to stabilize capitalist power. Their intentions were facilitated by the strategy of the Communist Parties, since they participated in the post-war governments of national unity, believing that they offered possibilities for a peaceful transition to socialism. In practice, the communists remained in government because of the increased prestige they had over the working-popular masses as long as each capitalist power had not been stabilized. They were expelled when the bourgeois forces overcame the obstacle of the shocks of the imperialist war.
It is defeatist to argue that a different stance of the Communist Parties was impossible, insofar as the correlation of forces was predetermined in each country and the forces of the United States and Great Britain were weighed down. It does not take into account the power of the class struggle and the coordinated revolutionary action of the Communist Parties on a pan-European and pan-Asian level.
Equally unfounded is the argument that the participation of the Communist Parties in the bourgeois governments prevented imperialist aggression against the Soviet Union. Not only because the Communist Parties were unable to influence the foreign policy of the capitalist states, but mainly because the overthrow of capitalist power in more countries was the one that could decisively strengthen the Soviet Union in its confrontation with international imperialism, as well as help in a more comprehensive overthrow of the correlations in the global confrontation between capitalism and socialism. This is also demonstrated by the evolution of the revolution in China, where the overthrow of capitalist power created better conditions for the eastern Soviet borders, while at the same time triggering positive processes throughout Southeast Asia.
Socialism - Communism: The Only Alternative to Capitalist Power and Imperialist War
80 years after the end of World War II, the lessons from him confirm that the only real dilemma is: Capitalist barbarism or socialism-communism.
The entire history of the 20th century, and especially the period of the Second World War, highlight the close connection between the imperialist war and the socialist revolution. The gigantic shocks that the war brings to the stability of capitalist power create the objective conditions for its overthrow, make him a great director of the socialist revolution, provided that the action of the Communist Parties is oriented by the revolutionary strategy. Precisely for this reason, a key issue for a Communist Party in conditions of imperialist war is its struggle to aim at the planned, organized and conscious struggle for the conquest of power.
The study of the history of our Party and the International Communist Movement so far shows that the biggest problem was the lack of ideological-political and organizational readiness of the Communist Parties, so that in revolutionary conditions they could direct the workers' and people's uprising to the overthrow of capitalist power. Historical experience shows that all-round preparation must precede, be conquered in non-revolutionary conditions. A prerequisite for this is: that the current economic and political struggle, in conditions of rise or decline, should not be distracted from the main revolutionary political task. Not to set aside the goal of workers' power from another transitional government goal on capitalist territory, in the name of dealing with the deterioration of the situation of the working class and the popular strata, due to a deep and prolonged economic crisis, imperialist war, open terrorism against the Communist Party and the workers' movement by Nazi-fascist organizations, intensification of state violence, etc.
Today, in conditions of competition between the USA and China, contradictions within the Euro-Atlantic and Eurasian imperialist bloc, the continuation of two main military conflicts (Ukraine, the Middle East) and dozens of local and regional, inter-imperialist contradictions in the Balkans and the greying of the Aegean, the attitude of the KKE towards the imperialist war is expressed with the clear position: The workers' and people's movement must not be trapped in the aspirations of the Greek bourgeoisie or follow the possible different choices, the differentiation of its sections, parties and institutions in the dipole of imperialist war - imperialist peace.
The Communist Parties can exploit the vital space created by the intra-bourgeois and inter-imperialist contradictions to develop their action only when they have a clear common, anti-worker-anti-people identity of all bourgeois factions and imperialist alliances and are not distracted from the goal of the revolutionary abolition of capitalist power. Otherwise, they recycle and feed back the division of the working class and its allies into the opposing bourgeois and imperialist camps.
The struggle for the defense of the borders, the sovereign rights of Greece from the point of view of the working class and the popular strata, is inseparable from the struggle for the overthrow of the power of capital. In the event of an imperialist war involvement of Greece, either in a defensive or an aggressive war, the Party will lead the independent organization of the workers' and people's struggle in all its forms, in order to lead to a total defeat of the bourgeoisie, domestic and foreign as an invader, in practice to be linked to the conquest of power.
The attitude of the Party of the working class towards the imperialist war does not only judge the success or failure of the socialist revolution, given that it is not necessary that conditions of revolutionary state will be formed from the beginning and in all countries. Above all, it determines the future of itself and of the class struggle at the domestic and international level.
History has shown that the imperialist war constitutes an unprecedented test for the parties of the working class, and the degree to which they respond to the demands of the class struggle in these conditions determines its development for many years to come. The compromise of the mighty German Social-Democracy with the capitalist state did not take long to lead to its mutation and its open betrayal during the imperialist First World War. On the other hand, the clear position of the Bolshevik Party towards the war and the correction of its strategy in a revolutionary direction ensured not only the overthrow of capitalist power in Russia and the formation of the first socialist state, but also gave a hopeful way out to all revolutionary socialists, constituted the cornerstone for the formation of Communist Parties and the Communist International.
And in today's wars, the stance of a Communist Party is decisive for the course of regroupment of the revolutionary workers' movement, in order to provide a way out of the imperialist war for the benefit of the workers' and people's forces. The stance of the KKE and the other Communist Parties in a possible future generalized imperialist war will either constitute a turning point, which will contribute to the decisive regroupment of the International Communist Movement, or will intensify its crisis.
The endurance and ability of the KKE as a party of all times is a prerequisite for the emergence of all the virtues of the working class as a class liberating from exploitation, crisis and imperialist war, together with its allies. For this reason, it has set as a goal and seeks to strengthen its capacity at all levels, to become the militant vanguard in every space and branch of work, in every city and village, in order to: To lead the development of struggles of demand without distracting this action from the fermentation and struggle for the historical mission of the working class, the abolition of exploitative social relations. To link every economic and political struggle and under any correlation with the main political task, the struggle for revolutionary workers' power, and to utilize all forms of struggle in this direction. To repel the anti-communist attack and to be vigilant.
We honor the anti-fascist struggle of the peoples, we are inspired and taught
The KKE, with the blood of its best children, has proven its devotion to the working class, to the people's right, to socialism, to proletarian internationalism! We continue with greater momentum and knowledge. We are moving forward with optimism and determination.
Our time is a time of transition from capitalism to socialism. Our conviction is deeply and scientifically grounded that the 21st century will be the century of the revitalization of the Communist Movement, of the new impetuous and victorious socialist revolutions. The negative correlation of forces does not discourage us, because we know that it will be overthrown. We have confidence in our positions, which are confirmed by developments, we have confidence in the working class.
The KKE is marching in the confrontations that are ahead of us more experienced and more equipped. We are marching with a single goal: to meet the demands of the times, to build the great anti-capitalist alliance that will fight against the anti-worker-anti-people policy and put an end to the barbarity of capitalism, wars, crises, exploitation, poverty, unemployment, oppression.
To justify the struggles and sacrifices of the older generations, to open the way and fulfill the dreams and modern needs of the people and the youth, with the workers' - people's victory, socialism - communism!
May 2025".
Original Greek Article
Διακήρυξη για τη συμπλήρωση 80 χρόνων από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών | 902.gr
Διακήρυξη για τη συμπλήρωση 80 χρόνων από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών
Στον «Ριζοσπάστη» δημοσιεύεται η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τη συμπλήρωση 80 χρόνων από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, την οποία και παραθέτουμε:
«Στις μεγάλες εργατικές - λαϊκές εποποιίες θα μείνει η 1η Μάη 1945, η μέρα που η Κόκκινη Σημαία της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών υψώθηκε θριαμβευτικά στο Ράιχσταγκ από τον Κόκκινο Στρατό, που είχε συντρίψει τον κύριο όγκο των ναζιστικών στρατευμάτων. Ξημερώνοντας η 9η Μάη του 1945, η Γερμανία παραδόθηκε άνευ όρων.
Η 9η Μάη θα είναι για πάντα χαραγμένη στη μνήμη των λαών ως η μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, ως μέρα τιμής και υπόκλισης στα εκατομμύρια που έπεσαν στον αγώνα για να συντριβεί ο ιμπεριαλιστικός φασιστικός - ναζιστικός Αξονας, ως μέρα υπενθύμισης της τεράστιας προσφοράς του Κόκκινου Στρατού, του σοβιετικού λαού και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, στα οποία πρωτοστάτησαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα.
Το ΚΚΕ τιμά και υπερασπίζεται από τη βρώμικη ιστορική διαστρέβλωση την τεράστια προσφορά της Σοβιετικής Ενωσης στον αγώνα για τη συντριβή του φασισμού - ναζισμού. Η Σοβιετική Ενωση σήκωσε το κύριο βάρος της πάλης κατά του φασισμού - ναζισμού, πληρώνοντας βαρύτατο κόστος. Το μεγαλύτερο μέρος των υποδομών, των εργοστασίων, του πλούτου που είχε δημιουργήσει με μεγάλο μόχθο και ενθουσιασμό ο σοβιετικός λαός στη διάρκεια δύο δεκαετιών, καταστράφηκε και λεηλατήθηκε από τους ναζί εισβολείς. Βαρύτατος ήταν και ο φόρος αίματος της Σοβιετικής Ενωσης, που προσέφερε πάνω από 25 εκατομμύρια νεκρούς (σύμφωνα με τα νεότερα ιστορικά στοιχεία) και πάνω από 10 εκατομμύρια ανάπηρους και τραυματίες, ανάμεσα στους οποίους και ο ανθός του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκοι), της Κομμουνιστικής Νεολαίας (Κομσομόλ) και των οργάνων της σοσιαλιστικής εξουσίας.
Ο σοβιετικός λαός προσέφερε πρωτόγνωρες θυσίες στην τιτάνια μάχη εναντίον του φασισμού - ναζισμού, ακριβώς επειδή πολεμώντας για τη σοσιαλιστική πατρίδα, υπερασπιζόταν το πρώτο εργατικό κράτος και τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής που τότε θεμελιώνονταν, όλα όσα είχαν προσφέρει στην ανάπτυξη της σοσιαλιστικής παραγωγής με στόχο την κοινωνική ευημερία. Τα πλεονεκτήματα της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας αντικατοπτρίστηκαν και στην αμυντική θωράκιση της Σοβιετικής Ενωσης, στις δυνατότητες εξοπλισμού και ανεφοδιασμού του Κόκκινου Στρατού. Παράλληλα, η δράση του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος ως επαναστατικής εργατικής πρωτοπορίας αποδείχτηκε έμπρακτα στη δυνατότητα οργάνωσης και μαχητικής ικανότητας του σοβιετικού λαού, τόσο στα πεδία των μαχών και στα μετόπισθεν, όσο και πίσω από τις γραμμές του εχθρού, στα κατειλημμένα σοβιετικά εδάφη, όπου πρωτοστάτησε στην οργάνωση του παρτιζάνικου κινήματος.
Πρωτοπόρα ήταν η συμβολή των Σοβιετικών γυναικών, οι οποίες στις συνθήκες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης είχαν βγει από τα σκοτάδια της ανισοτιμίας που έτρεφαν επί αιώνες οι ταξικές εκμεταλλευτικές κοινωνίες. Εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες έπιασαν δουλειά στα εργοστάσια, αντικαθιστώντας επάξια στην παραγωγή τους άντρες, που πολεμούσαν στο μέτωπο. Περισσότερες από 1 εκατομμύριο γυναίκες στα κολχόζ ειδικεύτηκαν και δούλεψαν ως οδηγοί και μηχανικοί. Πάνω από 200 χιλιάδες ανέλαβαν υπεύθυνες συνεργείων και πρόεδροι κολχόζ, ενώ 1 εκατομμύριο πήραν μέρος στις μάχες, στο κύριο μέτωπο και στα αντάρτικα τμήματα.
Συνολικότερα, η σωτηρία της Σοβιετικής Ενωσης και η εποποιία του Κόκκινου Στρατού δεν θα ήταν δυνατές αν στα 20 χρόνια που μεσολάβησαν από το τέλος του εμφυλίου πολέμου και της ιμπεριαλιστικής επέμβασης που ακολούθησαν την Οκτωβριανή Επανάσταση, δεν είχε προχωρήσει η σοσιαλιστική οικοδόμηση και αν δεν είχε διανυθεί στο πλαίσιό της μια τεράστια απόσταση στην κατεύθυνση της συνειδητά σχεδιασμένης κοινωνικής - οικονομικής και πολιτικής - πολιτιστικής ανάπτυξης. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση ήταν αυτή τελικά που καθόρισε και την έκβαση της πολεμικής σύγκρουσης.
Αν συγκρίνει κανείς τις σοβιετικές απώλειες με τις αντίστοιχες της Μ. Βρετανίας (375 χιλιάδες νεκροί) και των ΗΠΑ (405 χιλιάδες νεκροί), κατανοεί εύκολα ποιος έγειρε την πλάστιγγα του πολέμου εναντίον του φασισμού - ναζισμού. Το ίδιο αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι ο Κόκκινος Στρατός, ακόμα και μετά το άνοιγμα του δυτικού μετώπου (1944), προήλαυνε εναντίον 200 γερμανικών μεραρχιών, ενώ τα σύμμαχα καπιταλιστικά κράτη αντιμετώπιζαν μόλις 75 μεραρχίες.
Στην ήττα του φασισμού - ναζισμού καθοριστική ήταν η συμβολή και των λαϊκών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. Από την πρώτη στιγμή και με μεγάλο κόστος, με την καθοδήγηση των κομμουνιστών, άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο στη ναζιστική Γερμανία και τους συμμάχους της στην καρδιά της κατεχόμενης Ευρώπης. Οργανώνοντας την πάλη των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων για την επιβίωσή τους και την ένοπλη αντίσταση, παρεμπόδισαν την οικονομική αφαίμαξη των κατακτημένων χωρών και τη στρατολόγηση των κατεχόμενων πληθυσμών, προξένησαν μεγάλες απώλειες στις δυνάμεις Κατοχής και καθήλωσαν στρατεύματα που θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στο ανατολικό μέτωπο.
Το ΚΚΕ τιμά όσες και όσους έδωσαν τη ζωή τους ή έμειναν ανάπηροι στα πεδία των μαχών και στην παρανομία στις χώρες που κατέκτησε ο φασιστικός Αξονας. Ολους εκείνους που πάλεψαν με το όπλο ή με την προκήρυξη στο χέρι, οργάνωσαν τον εργατικό - λαϊκό αγώνα, κράτησαν ηρωική στάση στα κρατητήρια και στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Tους αμέτρητους νεκρούς από τους βομβαρδισμούς και από την πείνα, με πρώτο και μεγαλύτερο θύμα τα παιδιά. Tα εκατομμύρια εκείνων που βασανίστηκαν στα φοβερά στρατόπεδα συγκέντρωσης και θανάτου και κάθε χώρο φρίκης, όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο έφτασε στο έσχατο σημείο της με την απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης.
Αισθανόμαστε υπερήφανοι που το ΚΚΕ αποτέλεσε τον εμπνευστή, οργανωτή και κύριο αιμοδότη της μεγάλης ΕΑΜικής Αντίστασης, ενός από τα μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα της κατεχόμενης από τον φασιστικό Αξονα Ευρώπης.
Η Εθνική Αλληλεγγύη, το Εργατικό ΕΑΜ, το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, το ΕΛΑΝ, η ΕΠΟΝ, η ΟΠΛΑ και άλλες εργατικές - λαϊκές μαζικές οργανώσεις αγκάλιασαν με τη δράση τους εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, βιοπαλαιστές αγρότες, αυτοαπασχολούμενους της πόλης, νεολαίους και γυναίκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, έδωσαν φωνή στις ανάγκες και τα όνειρά τους, οργάνωσαν την πάλη τους, με την οποία μπόρεσαν να βγουν στο προσκήνιο της Ιστορίας και να γίνουν οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων.
Η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών απέδειξε ότι καμιά εξουσία δεν είναι άτρωτη απέναντι στις μαζικά οργανωμένες και εξοπλισμένες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις. Οταν τον Ιούλη του 1941, στην κατειλημμένη Αθήνα, μια δράκα αποφασισμένων κομμουνιστών αποφάσιζε την αντίσταση με όλα τα μέσα στην Τριπλή Φασιστική Κατοχή, τον καιρό που οι ναζιστικές μεραρχίες παρέμεναν αήττητες και προήλαυναν στα σοβιετικά εδάφη, έθετε σκοπούς και στόχους σε αντίθεση και πάλη με τον διαμορφωμένο συσχετισμό δυνάμεων. Ομως οι αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ αποτέλεσαν τη βάση της ΕΑΜικής εποποιίας, ακριβώς γιατί ήταν οι μόνες που ανταποκρίνονταν στα συμφέροντα και τις ανάγκες της εργατικής - λαϊκής πλειοψηφίας.
Χρέος η υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας
Ο συμβολισμός της 9ης Μάης, η αποφασιστικότητα, η ελπίδα και η αισιοδοξία που προσφέρει στις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις για τους σημερινούς και αυριανούς τους αγώνες εξηγεί γιατί οι υπηρέτες της καπιταλιστικής εξουσίας τρέφουν άσβεστο μίσος για την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Ιδιαίτερα μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (1989-1991), η προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου πήρε διαστάσεις συντονισμένης και ξέφρενης εκστρατείας.
Το αστικό ιδεολόγημα ταύτισης φασισμού - κομμουνισμού αποτελεί το βασικό συστατικό της αντικομμουνιστικής - αντισοσιαλιστικής προπαγάνδας και παραχάραξης της ιστορικής αλήθειας. Ταυτίζοντας τον φασισμό - ναζισμό με τον κομμουνισμό, τους θύτες με τα θύματα, τα επιτελεία των καπιταλιστικών κρατών και των διακρατικών καπιταλιστικών ενώσεων επιχειρούν να συγκαλύψουν την οργανική διασύνδεση που έχει το τερατούργημα του φασισμού - ναζισμού με τον μονοπωλιακό καπιταλισμό και παράλληλα να αποκρύψουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Σοβιετικής Ενωσης και των κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο στην αντιμετώπιση και συντριβή του φασισμού - ναζισμού. Προσπαθούν να αποκρύψουν ότι ο φασισμός - ναζισμός (που συνιστά πολιτική μορφή της καπιταλιστικής εξουσίας) και ο κομμουνισμός αποτελούσαν δύο αντίπαλα κοινωνικά - ταξικά συστήματα, με το πρώτο να υπηρετεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και με το δεύτερο να την έχει καταργήσει.
Αστικά επιτελεία κατασκευάζουν τερατώδη ψέματα, πλαστογραφούν ντοκουμέντα, αντιστρέφουν την ιστορική πραγματικότητα, αξιοποιούν ακόμα και τότε επιχειρήματα της ναζιστικής προπαγάνδας, για να λασπώσουν την πάλη του σοβιετικού λαού, του Κόκκινου Στρατού και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές. Η αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα, φτάνοντας τον αντικομμουνισμό στα όρια του παραλόγου, ισχυρίζεται ότι ο σοβιετικός λαός πολέμησε και αντιστάθηκε λόγω της τρομοκρατίας που του ασκήθηκε από την κομμουνιστική ηγεσία και το σοβιετικό κράτος!
Η έκρηξη αυτενέργειας, ηρωισμού και θυσίας που έδειξε το μεγαλύτερο τμήμα του σοβιετικού λαού ήταν βασικά αποτέλεσμα της συνειδητής συμμετοχής και πειθαρχίας. Αυτή έδωσε τη δύναμη στους οικοδόμους του σοσιαλισμού να μεταφέρουν στα ενδότερα της Σοβιετικής Ενωσης χιλιάδες εργοστάσια και επιχειρήσεις των δυτικών περιοχών, ώστε να συνεχιστεί η παραγωγή, να χτίσουν από την αρχή ερειπωμένες περιοχές, όταν οι γερμανικές στρατιές τις εγκατέλειπαν, να οργανωθούν στα παρτιζάνικα τμήματα των κατειλημμένων σοβιετικών εδαφών, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο της άμεσης εκτέλεσης.
Τα αστικά επιτελεία κρύβουν επιμελώς ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος αναθέρμανε τις ελπίδες των αντεπαναστατικών δυνάμεων, που τον είδαν ως τη μεγάλη ευκαιρία για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ενωση και συμμάχησαν με τους Γερμανούς. Ταυτόχρονα, αποκρύπτουν ότι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν διέπραξαν μόνο οι δυνάμεις του «Αξονα», αλλά και οι κυβερνήσεις των λεγόμενων «δημοκρατικών» καπιταλιστικών κρατών. Το πιο μεγάλο, μαζικό και ανατριχιαστικό έγκλημα διέπραξαν οι ΗΠΑ, όταν, δίχως να υπάρχει στρατιωτική ανάγκη, έριξαν τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου 1945). Στόχος ήταν να εκβιαστεί η Σοβιετική Ενωση και να τρομοκρατηθούν οι λαοί που είχαν μάθει να αγωνίζονται με το όπλο στο χέρι στη διάρκεια του πολέμου.
Στις πρώτες θέσεις αυτής της μεθοδευμένης βρώμικης εκστρατείας βρίσκεται η καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση, που έχει ορίσει την 9η Μάη ως ημέρα της Ευρώπης και την 23η Αυγούστου (ημέρα υπογραφής του σοβιετο-γερμανικού συμφώνου μη επίθεσης Μόλοτοφ - Ρίμπεντροπ του 1939) ως ημέρα μνήμης των θυμάτων των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Μάλιστα, αναπαράγοντας το ανιστόρητο ιδεολόγημα των δύο άκρων, το σχετικό ψήφισμα του 2009 θεωρεί την ταύτιση φασισμού - ναζισμού και κομμουνισμού ως προϋπόθεση της διατήρησης της συνοχής της Ευρωπαϊκής Ενωσης:
«Η Ευρώπη δεν θα είναι ενωμένη, εκτός εάν μπορεί να διαμορφώσει μια κοινή γνώμη για την ιστορία της, αναγνωρίζοντας τον ναζισμό, τον σταλινισμό και τα φασιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα ως κοινή κληρονομιά και ανοίγοντας έναν τίμιο και επιμελή διάλογο για τα εγκλήματά τους...».
Διόλου τυχαία, σε μια σειρά κράτη - μέλη και σε επίσημα έγγραφα της Ευρωπαϊκής Ενωσης η εκδίωξη των γερμανικών στρατευμάτων από τον Κόκκινο Στρατό και η απελευθέρωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης αποκαλούνται ως σοβιετική κατοχή! Την ίδια ώρα, στη Γερμανία και στην Αυστρία, οι λιποτάκτες του γερμανικού στρατού, που αυτομόλησαν στον Κόκκινο Στρατό ή στους εθνικοαπελευθερωτικούς στρατούς, όπως στον ΕΛΑΣ, διώχτηκαν και εξακολουθούν να θεωρούνται «εθνική ντροπή»!
Τα προηγούμενα φανερώνουν τον ταξικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τη δεδομένη και διαχρονική της εχθρότητα απέναντι στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες και στα ζωτικά εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Φανερώνουν ακόμα το κάλπικο των επιχειρημάτων της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Ελληνική Λύση, Πλεύση Ελευθερίας, Κίνημα Δημοκρατίας, Νέα Αριστερά), που αποπροσανατολιστικά παρουσιάζουν την Ευρωπαϊκή Ενωση ως κοιτίδα, βάθρο ανάπτυξης και προστάτη των εργατικών - λαϊκών ελευθεριών και κατακτήσεων.
Στον ξέφρενο αντικομμουνισμό και στην προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μετέχουν ενεργά και τα ελληνικά αστικά επιτελεία και διανοούμενοι - απολογητές της καπιταλιστικής εξουσίας. Φτάνουν να αποκαλούν την Αντίσταση «τρομοκρατία»! Εμφανίζουν την παραδειγματική τιμωρία των δωσίλογων ως «σφαγές αμάχων». Προβάλλουν τη δημιουργία οργανώσεων τύπου Ταγμάτων Ασφαλείας και της συνεργασίας τους με τους κατακτητές ως ανάγκη «αθώων να προστατευθούν από το αιματηρό όργιο που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι κομμουνιστές»!
Παράλληλα, ενοχοποιούν την ένοπλη εργατική - λαϊκή πάλη του Δεκέμβρη 1944 και των χρόνων 1946 - 1949, γιατί, παρά την ήττα της, φοβούνται τις παρακαταθήκες της. Ο ηρωικός αγώνας του λαού της Αθήνας και του Πειραιά τον Δεκέμβρη 1944, όπως και ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) αποτελούν ορόσημα και κορύφωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, που με τη θετική και την αρνητική τους πείρα μπορούν να φωτίσουν τον δρόμο των μελλοντικών αγώνων ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία.
Στις μέρες μας, η επέτειος των 80 χρόνων από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου προσαρμόζεται στην προκρούστεια κλίνη των αντιτιθέμενων συμφερόντων καπιταλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, σε συνθήκες όξυνσης της διαμάχης ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και πολύμορφης εμπλοκής των δύο βασικών ιμπεριαλιστικών μπλοκ: Του ευρωατλαντικού (ΗΠΑ και κράτη - μέλη της ΕΕ, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις και ανταγωνισμούς, που οξύνονται το τελευταίο διάστημα) και του υπό διαμόρφωση ευρασιατικού με επικεφαλής τη Ρωσία και την Κίνα (και με εξίσου δεδομένους ανταγωνισμούς και αντιθέσεις). Ως συνέπεια, η ιστορική αλήθεια συσκοτίζεται κάτω από το βάρος της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας.
Η ΕΕ, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ επί χρόνια στήριξαν την επιχείρηση ιστορικής αποκατάστασης και δικαίωσης των φασιστών που συντάχθηκαν με τους ναζί στις χώρες της Βαλτικής και στην Ουκρανία στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τους βάφτισαν «αγωνιστές της δημοκρατίας», επειδή πολέμησαν τον Κόκκινο Στρατό και τη σοβιετική εξουσία. Ενώ είναι γνωστά τα φασιστικά εγκλήματα των «λεγεώνων των SS», του λεγόμενου Ουκρανικού Απελευθερωτικού Στρατού και ανάλογων οργανώσεων, τους παρουσίαζαν στη νέα γενιά σαν πατριώτες, όπως κάνουν και σήμερα με τους ενόπλους του νεοναζιστικού Τάγματος Αζόφ! Στις χώρες της Βαλτικής, η επίσημη προπαγάνδα έφτασε στο σημείο να παρουσιάζει τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης σαν «αναμορφωτικά κέντρα»!
Η επικράτηση του Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ και η ακόλουθη αναμόρφωση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής - συνεχίζοντας να στοχεύει στην αντιπαράθεση με τον βασικό αντίπαλο των ΗΠΑ, την Κίνα - επιχειρεί να αμβλύνει τις αντιθέσεις με την καπιταλιστική Ρωσία. Αυτό έχει οδηγήσει προσωρινά σε αποκλιμάκωση της κριτικής προς τη σοβιετική προϊστορία της, χωρίς αυτό να σηματοδοτεί και μείωση του αντικομμουνισμού. Ετσι κι αλλιώς, τα φιλοκυβερνητικά αμερικανικά επιτελεία, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, χρησιμοποιούν τον πιο αισχρό αντικομμουνισμό στην αντιπαράθεσή τους με την καπιταλιστική Κίνα, αλλά και με τους Αμερικανούς καπιταλιστές που επιδιώκουν τη διατήρηση καλών σχέσεων μαζί της. Την ίδια στιγμή, όσα αμερικανικά μονοπώλια αντιπολιτεύονται τον Τραμπ χρησιμοποιούν εξίσου τον αντικομμουνισμό για να στιγματίσουν την προσέγγιση ΗΠΑ - Ρωσίας και παρουσιάζουν τον Πούτιν ως σύγχρονο Χίτλερ και μια ενδεχόμενη συμφωνία ιμπεριαλιστικής ειρήνης για την Ουκρανία ως νέο Σύμφωνο του Μονάχου. Σε ανάλογη κατεύθυνση κινούνται σταθερά και τα επιτελεία του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού.
Από την άλλη πλευρά, η καπιταλιστική Ρωσία όπως και η Κίνα επιχειρούν να αξιοποιήσουν το σοσιαλιστικό παρελθόν τους, προκειμένου να παραπλανήσουν τις ρωσικές και κινεζικές εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, αλλά και λαϊκές μάζες σε όλο τον κόσμο που έχουν βγάλει συμπεράσματα από τη δολοφονική πολιτική του ευρωατλαντικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ. Ομως, η σοβιετική εποποιία δεν ανήκει στους στυλοβάτες του ρωσικού ιμπεριαλισμού, στο καπιταλιστικό καθεστώς που υπηρετεί ο Πούτιν. Αυτοί καπηλεύονται την 9η Μάη για να θωρακίζουν ιδεολογικά την καπιταλιστική παλινόρθωση στη Σοβιετική Ενωση. Η σοβιετική εποποιία όπως και οι ηρωικοί αγώνες των Κινέζων κομμουνιστών στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έχουν κληρονόμους όσους και σήμερα αγωνίζονται για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Γίνεται όλο και περισσότερο εμφανές ότι στις σημερινές συνθήκες η γενικόλογη επίκληση του αντιφασισμού, στον βαθμό που δεν συνδέεται με τον αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, αποτελεί σημαία ευκαιρίας που υψώνεται με ευκολία από διάφορα καπιταλιστικά κράτη και ιμπεριαλιστικά κέντρα ως αναπόσπαστο στοιχείο της προπαγάνδας τους. Η τελευταία είναι ενταγμένη στη γενικότερη προετοιμασία μπροστά στο ενδεχόμενο ενός νέου γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου, είναι οργανικά δεμένη με την κούρσα των εξοπλισμών και την «πολεμική οικονομία», δηλαδή με την προσαρμογή όλης της καπιταλιστικής οικονομίας σε συνθήκες πολέμου. Τροποποιείται από τις συνεχείς αναδιατάξεις των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών (που δεν αποτελούν καινούριο φαινόμενο, αλλά χαρακτήρισαν όλες τις περιόδους που προηγήθηκαν του ξεσπάσματος γενικευμένων ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων) δίχως να αποπροσανατολίζεται από την κεντρική της στόχευση: Την επιδίωξη οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις να αποδεχθούν το ενδεχόμενο του πολέμου, να υιοθετήσουν τις συμμαχίες και τις στοχεύσεις του καπιταλιστικού κράτους τους και να στρατευθούν ενεργά για την επίτευξή τους.
Οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις πρέπει να έχουν ξεκάθαρο πως οι υπερασπιστές της καπιταλιστικής εξουσίας επιχειρούν με τη μαύρη προπαγάνδα να χειραγωγήσουν τις νεότερες γενιές, να τις υποτάξουν μαζικά στα σημερινά ιμπεριαλιστικά εγκλήματα. Ο αντικομμουνισμός τους, φανερός ή συγκαλυμμένος, δεν αποτελεί μια διαφορετική προσέγγιση των ιστορικών γεγονότων ή των διεθνών σχέσεων, όπως επιχειρείται συχνά να παρουσιαστεί. Εντάσσεται στην παγκόσμια ιδεολογική - πολιτική επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου, προκειμένου να υψωθούν απέραστα τείχη, για να μη βγει ο κόσμος από το πισωγύρισμα που τον έφερε η αντεπανάσταση του 1989-1991, για να υπομείνουν οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις τα νέα ιμπεριαλιστικά σφαγεία.
Οι επιδιώξεις τους πρέπει να αποτύχουν! Απέναντί τους έχουν χρέος να βρεθούν η εργατική τάξη, οι βιοπαλαιστές αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης, οι γυναίκες και οι νεολαίοι των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, οι επιστήμονες και οι διανοούμενοι, όλοι όσοι δεν αποδέχονται τη διαστρέβλωση της Ιστορίας και τον αντικομμουνισμό. Ολοι αυτοί που κατανοούν ότι η ιστορική γνώση και τα ταξικά συμπεράσματα αποτελούν ουσιαστικά εφόδια για τη νικηφόρα πάλη των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων ενάντια στο σιδερένιο πέλμα της δικτατορίας των μονοπωλίων και στη φρίκη των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Για να βάλουμε οριστικό τέλος στη μήτρα που τους γεννά και το έδαφος που τους τρέφει!
Το ΚΚΕ απευθύνεται στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα στις νέες και τους νέους και τους καλεί να αναζητήσουν την αλήθεια, τα πραγματικά γεγονότα και τις αιτίες που οδήγησαν στους παγκόσμιους και τοπικούς πολέμους, στην άνοδο και επικράτηση σε ορισμένες χώρες του φασισμού - ναζισμού.
Ο φασισμός - ναζισμός πέρα από την καπιταλιστική προπαγάνδα
Η ιστορική έρευνα φανερώνει ξεκάθαρα την καπιταλιστική μήτρα του φασισμού - ναζισμού. Στη διάρκεια του Μεσοπολέμου, οι αστικές τάξεις της Ιταλίας και της Γερμανίας πρόκριναν τη φασιστική πολιτική μορφή της καπιταλιστικής εξουσίας, προκειμένου να πετύχουν δύο αλληλένδετους στόχους: α) την καταστολή του εσωτερικού ταξικού εχθρού που είχε πρωτοστατήσει σε σοσιαλιστικές επαναστάσεις και εξεγέρσεις μετά το τέλος του ιμπεριαλιστικού Α' Παγκοσμίου Πολέμου και β) την επιδίωξη μιας νέας πολεμικής αναμέτρησης που θα επέβαλε το προς όφελός τους ξαναμοίρασμα των αποικιών, των αγορών και των σφαιρών επιρροής, των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας. Ακριβώς για αυτό ο φασισμός και ο ναζισμός αναδείχτηκαν μέσα από τα αστικά κοινοβούλια, με τη συναίνεση των υπόλοιπων αστικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων των σοσιαλδημοκρατών και βέβαια με την καθοριστική στήριξη των ιταλικών και γερμανικών μονοπωλίων, καθώς και της Καθολικής Εκκλησίας.
Ο φασισμός γεννιέται στα σπλάχνα του καπιταλιστικού συστήματος, όχι ως αποτέλεσμα μιας μορφής διαχείρισης (π.χ. της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, όπως ισχυρίζονται σήμερα οι οπορτουνιστικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις στην Ευρώπη και γενικότερα), αλλά υπηρετώντας τις προτεραιότητες της καπιταλιστικής εξουσίας. Αποτελεί μορφή άσκησης της εξουσίας των μονοπωλίων. Υπερασπίζεται την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, φτώχειας, ανεργίας και φθοράς των αστικών κοινοβουλευτικών κομμάτων, η αστική τάξη χρησιμοποιεί πολλαπλά τα φασιστικά κόμματα, ως προκεχωρημένα φυλάκια εξυπηρέτησης των συμφερόντων της. Αξιοποιεί τη φασιστική δράση που, με τον ακραίο εθνικισμό και τη δήθεν «αλληλεγγύη», ρίχνει δίχτυα ενσωμάτωσης λαϊκών δυνάμεων, ανέργων, κατεστραμμένων μικροαστικών στρωμάτων.
Η μαζική βάση που απέκτησαν τα κόμματα του Χίτλερ και του Μουσολίνι, επιβεβαιώνει ότι η οικονομική και γενικότερη καπιταλιστική κρίση δεν οδηγούν από μόνες τους σε ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών - λαϊκών μαζών. Αντίθετα, αν δεν συνοδευτούν από την άνοδο της ταξικής πάλης και από το μπόλιασμά της με την επαναστατική στρατηγική και δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος, μπορούν να αξιοποιηθούν από την αστική τάξη, ώστε να οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη υποχώρηση και στρέβλωση της ταξικής και πολιτικής συνείδησης και στην εμφάνιση μαζικών αντιδραστικών κινημάτων.
Τα ίδια τα αστικά Συντάγματα δίνουν τη δυνατότητα να «παραμεριστεί» προσωρινά η αστική δημοκρατία, ο αστικός κοινοβουλευτισμός και η νομιμότητα, που τα ίδια καθιερώνουν, όταν αυτό απαιτεί το συμφέρον της καπιταλιστικής εξουσίας. Την καπιταλιστική εξουσία υπηρετούν τα στρατιωτικά και πολιτικά πραξικοπήματα, η αναστολή των δικών της νόμων, προκειμένου να ενταθεί η κρατική και οποιασδήποτε άλλης μορφής βία και καταστολή, η περιστολή των όποιων πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων. Και σήμερα, τα καπιταλιστικά κράτη και γενικότερα οι αστικές δυνάμεις που ομνύουν στη δημοκρατία και στον αντιφασισμό, την ίδια στιγμή ανέχονται και πολύ περισσότερο στηρίζουν τη δράση φασιστικών και άλλων παρακρατικών οργανώσεων. Τις διατηρούν ως εφεδρείες για το χτύπημα του εργατικού - λαϊκού κινήματος σε ενδεχόμενο ανάτασής του. Γι' αυτό και οι «ανησυχίες» τους για την άνοδο του φασισμού και της ακροδεξιάς στην Ευρώπη είναι κάλπικες.
Τον ταξικό χαρακτήρα της φασιστικής εξουσίας απέδειξε ιστορικά και η στάση των λεγόμενων δημοκρατικών καπιταλιστικών κρατών, που είχαν επωφεληθεί από τα αποτελέσματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (Μ. Βρετανία, Γαλλία και ΗΠΑ). Αυτά θεώρησαν άξια επαίνου τη φασιστική καταστολή του εργατικού - λαϊκού κινήματος, ενώ προσπάθησαν να στρέψουν τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις του φασιστικού Αξονα στην Ανατολή, επιδιώκοντας μια πολεμική του σύγκρουση με τη Σοβιετική Ενωση. Ηλπιζαν ότι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στην ανατροπή της εργατικής εξουσίας και την αμοιβαία εξασθένιση των αντιμαχόμενων μερών, που θα τους επέτρεπε τη διάσωση της ηγετικής τους θέσης στο μεταπολεμικό ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Υπάρχουν ακράδαντες αποδείξεις που μαρτυρούν ότι η μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη της Γερμανίας αποκτήθηκε χάρη και στην άμεση στήριξη που της έδωσαν οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Μ. Βρετανία και στην ανοχή τους στον επανεξοπλισμό της Γερμανίας και στις πρώτες πολεμικές επιθέσεις της. Μόνο όταν οι βλέψεις του φασιστικού Αξονα αμφισβήτησαν τη δική τους εδαφική επικράτεια και τα ευρύτερα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα, τα λεγόμενα δημοκρατικά καπιταλιστικά κράτη ήρθαν σε σύγκρουση μαζί του και πρόκριναν τη συμμαχία με τη Σοβιετική Ενωση, που για χρόνια απέρριπταν, παρά τις προσπάθειες της τελευταίας. Ομως, μετά τον πόλεμο, Γερμανοί εγκληματίες πολέμου στελέχωσαν τις μυστικές υπηρεσίες τους και το ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο της παγκόσμιας αντιπαράθεσης καπιταλισμού - σοσιαλισμού
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ως αποτέλεσμα της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν, όπως και νωρίτερα ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά και δεκάδες άλλοι τοπικοί και περιφερειακοί πόλεμοι που σημάδεψαν τον 20ό αιώνα και συνεχίζονται έως τις μέρες μας, ιμπεριαλιστικός. Ηταν αποτέλεσμα των ανταγωνισμών των καπιταλιστικών κρατών για το μοίρασμα αγορών, αποικιών και σφαιρών επιρροής, των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας. Στον βωμό των καπιταλιστικών συμφερόντων συντελέστηκε το τερατώδες ιμπεριαλιστικό έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας που χαρακτηρίστηκε από χιλιάδες μαζικές δολοφονίες πρωτοφανούς αγριότητας και άλλες αποτρόπαιες ενέργειες.
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είχε διάρκεια 2.194 μέρες και απλώθηκε σε έκταση 22 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων. Πάνω από 110 εκατομμύρια άνθρωποι επάνδρωσαν τους τακτικούς στρατούς. Οι νεκροί στον πόλεμο, στρατιωτικοί και μη, έφτασαν τα 62 εκατομμύρια. Στη χώρα μας, οι νεκροί έφτασαν συνολικά τις 405.000 (θάνατοι από την πείνα, εκτελεσμένοι, νεκροί των μαχών, χιλιάδες που εξοντώθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης - κυρίως Εβραίοι της Θεσσαλονίκης - κ.ά.). Η Βιάννος, η Κάνδανος, τα Καλάβρυτα, το Δίστομο, ο Χορτιάτης, η Μεγαλόπολη, η Νίκαια και η Καισαριανή, όπως και τόσοι άλλοι τόποι ολοκαυτώματος και μαζικών εκτελέσεων στέκουν αδιάψευστοι μάρτυρες της ιμπεριαλιστικής φασιστικής - ναζιστικής θηριωδίας.
Οι πρώτες στρατιωτικές επιχειρήσεις που προοιώνισαν τον επερχόμενο Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισαν στις 19 Σεπτέμβρη 1931, όταν η Ιαπωνία επιτέθηκε στη Μαντζουρία. Λίγα χρόνια αργότερα (3 Οκτώβρη 1935) η Ιταλία επιτέθηκε στην Αιθιοπία. Στις 18 του Ιούλη 1936 ξέσπασε το στρατιωτικό κίνημα του Φράνκο στην Ισπανία κατά της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου. Ετσι άρχισε ο Ισπανικός Εμφύλιος, που έληξε την άνοιξη του 1939 με την επικράτηση των δυνάμεων του Φράνκο.
Καθοριστικό ρόλο σ' αυτήν την εξέλιξη είχαν, από τη μια, η τεράστια βοήθεια σε έμψυχο, στρατιωτικό υλικό και οικονομικά μέσα που προσέφεραν η Γερμανία και η Ιταλία στους πραξικοπηματίες, από την άλλη, η υποκριτική στάση της Μ. Βρετανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ που, στο όνομα της δήθεν «μη επέμβασης» και της «πολιτικής κατευνασμού», στέρησαν από τον ισπανικό λαό τα απαραίτητα μέσα για να πολεμήσει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα για τον ρόλο των σοσιαλδημοκρατών και άλλων κεντρώων αστικών δυνάμεων αποτέλεσε η στάση της γαλλικής αστικής κυβέρνησης με πρωθυπουργό τον σοσιαλδημοκράτη Λεόν Μπλουμ, στην οποία μετείχε και το ΚΚ Γαλλίας. Η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, παρά τις πιέσεις των κομμουνιστών, ακολούθησε τη λεγόμενη «πολιτική μη επέμβασης» στα εσωτερικά της Ισπανίας. Αυτή μεταφράστηκε σε άρνηση της επιστροφής των ισπανικών αποθεμάτων χρυσού στην ισπανική κυβέρνηση, την ίδια περίοδο που η γαλλική κυβέρνηση παρέδωσε στον Φράνκο τον ισπανικό πολεμικό στόλο που είχε καταφύγει σε γαλλικά λιμάνια.
Αντίθετα, η Σοβιετική Ενωση και το κομμουνιστικό κίνημα εξέφρασαν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στον δοκιμαζόμενο λαό της Ισπανίας. Η Σοβιετική Ενωση ήταν ο κύριος προμηθευτής σε όπλα, τρόφιμα, φάρμακα, ιματισμό, που μεταφέρονταν διά θαλάσσης με πολλούς κινδύνους, σπάζοντας τις ενέδρες των γερμανικών και ιταλικών υποβρυχίων. Ακόμα, προσέφερε ειδικούς και αξιωματικούς για την εκπαίδευση του Δημοκρατικού Στρατού της Ισπανίας. Ξεχωριστή ήταν η προσφορά των δεκάδων χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων ριζοσπαστών αγωνιστών από όλο τον κόσμο και από την Ελλάδα, που εντάχθηκαν εθελοντικά στις Διεθνείς Ταξιαρχίες και πολέμησαν στο πλευρό του ισπανικού λαού, δίνοντας ακόμη και τη ζωή τους.
Στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου και συγκεκριμένα στις 25 Νοέμβρη 1936, η Γερμανία και η Ιαπωνία υπέγραψαν το λεγόμενο «αντι-Κομιντέρν Σύμφωνο», δηλαδή Σύμφωνο που στρεφόταν εναντίον της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Σύντομα το Σύμφωνο υπογράφτηκε και από τη φασιστική Ιταλία και στη συνέχεια σε αυτό προσχώρησαν χώρες που στη συνέχεια συναπάρτισαν τον φασιστικό Αξονα και άλλες.
Η προηγούμενη εξέλιξη αξιολογήθηκε θετικά από τα λεγόμενα δημοκρατικά καπιταλιστικά κράτη, αφού ο φασιστικός Αξονας έθετε στο επίκεντρο της πολεμικής του τη Σοβιετική Ενωση. Αυτός ήταν ο λόγος που οι ΗΠΑ, Μ. Βρετανία και Γαλλία ανέχτηκαν την προσάρτηση της Αυστρίας στη ναζιστική Γερμανία (12 Μάρτη 1938). Για τον ίδιο λόγο οι πρωθυπουργοί της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας, Τσάμπερλαιν και Νταλαντιέ αντίστοιχα, συνυπέγραψαν με τους Μουσολίνι και Χίτλερ το Σύμφωνο του Μονάχου (29 Σεπτέμβρη 1938), που παραχωρούσε εν αγνοία της τσεχοσλοβακικής κυβέρνησης την περιοχή της Σουδητίας στη ναζιστική Γερμανία. Ανάλογα παθητική ήταν η στάση των Συμμάχων και όταν η Ιταλία κατέλαβε την Αλβανία (12 Απρίλη 1939).
Ολο αυτό το διάστημα, στις επίμονες και συνεχείς προσπάθειες της Σοβιετικής Ενωσης να συνάψουν αντιφασιστική συμμαχία, οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία και η Γαλλία κρατούσαν αρνητική στάση, ενώ συνέχιζαν την πολιτική της υπονόμευσης σε βάρος της. Ηταν ολοφάνερο ότι τα μη φασιστικά καπιταλιστικά κράτη ενίσχυαν και ωθούσαν τη Γερμανία για να επιτεθεί όσο γινόταν πιο γρήγορα εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, με στόχο το σπάσιμο της κοινής στάσης των καπιταλιστικών κρατών και με γνώμονα το κέρδισμα χρόνου, η ηγεσία της Σοβιετικής Ενωσης υπέγραψε στις 23 Αυγούστου 1939 το «γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης», που έμεινε γνωστό ως Σύμφωνο Μόλοτοφ - Ρίμπεντροπ.
Με αφορμή το Σύμφωνο, οι κάθε λογής πολέμιοι της Σοβιετικής Ενωσης, ανάμεσά τους και οι οπορτουνιστές, προσπαθούν με ψεύδη και διαστρεβλώσεις να κάνουν το άσπρο μαύρο. Από τον καιρό που το ΚΚ Γαλλίας κηρύχθηκε παράνομο από την κυβέρνηση Νταλαντιέ, όταν αρνήθηκε να καταδικάσει το Σύμφωνο και διακήρυξε ταυτόχρονα τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του επερχόμενου πολέμου, μέχρι τα σύγχρονα ψηφίσματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τα καπιταλιστικά κράτη αξιοποιούν το Σύμφωνο για να πρωτοστατήσουν στην ιστορική διαστρέβλωση. Μέσα στο γενικότερο πλαίσιο ταύτισης του φασισμού - ναζισμού με τον κομμουνισμό, το αποτιμούν ως αιτία έναρξης του ιμπεριαλιστικού Β' Παγκοσμίου Πολέμου, χρησιμοποιώντας και το γεγονός ότι μετά την υπογραφή του η ναζιστική Γερμανία εξαπέλυσε επίθεση στην Πολωνία (1 Σεπτέμβρη 1939).
Αποκρύπτουν ότι το Σύμφωνο Μόλοτοφ - Ρίμπεντροπ υπογράφτηκε μόνο αφού είχε προηγηθεί το Σύμφωνο του Μονάχου και είχαν ναυαγήσει όλες οι σοβιετικές προσπάθειες να συγκροτηθεί αντιχιτλερικό μέτωπο. Το Σύμφωνο εξασφάλισε στη Σοβιετική Ενωση 21 μήνες ειρήνης, που αποδείχθηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προετοιμασία ενόψει της αναπόφευκτης γερμανικής επίθεσης.
Αποκρύπτουν επίσης ότι 3 μήνες πριν τη γερμανική επίθεση στην Πολωνία, η Σοβιετική Ενωση είχε προτείνει στην Πολωνία σύναψη συμφώνου αμοιβαίας βοήθειας σε περίπτωση πολέμου, την οποία απέρριψε η πολωνική κυβέρνηση, έπειτα από προτροπές της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας. Κρύβουν ακόμα ότι όταν η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία, οι συμφωνίες αμοιβαίας βοήθειας που είχε υπογράψει η τελευταία με τη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία έμειναν στα χαρτιά. Ο πόλεμος που η Μ. Βρετανία και η Γαλλία κήρυξαν κατά της Γερμανίας έμεινε γνωστός ως ο «παράξενος πόλεμος», αφού δεν διεξήχθη ποτέ.
Αντίθετα, Μ. Βρετανία και Γαλλία συνέχισαν ακόμα και την ύστατη ώρα να προσδοκούν μια σύγκρουση ναζιστικής Γερμανίας - Σοβιετικής Ενωσης. Γι' αυτό στήριξαν από κοινού με τη Γερμανία και την Ιταλία τη Φινλανδία τον Νοέμβρη του 1940, όταν ξεκίνησε ο σοβιετοφινλανδικός πόλεμος. Η Σοβιετική Ενωση είχε επανειλημμένα επιχειρήσει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της εγγύτητας των σοβιετοφινλανδικών συνόρων στο Λένινγκραντ, με διαπραγματεύσεις και προσφέροντας εδαφικά ανταλλάγματα στη Φινλανδία, προκειμένου και η Φινλανδία με τη σειρά της να παραχωρήσει στη Σοβιετική Ενωση εδάφη στη σοβιετοφινλανδική μεθόριο. Η εγγύτητα των σοβιετοφινλανδικών συνόρων, με δεδομένη τη στάση της Φινλανδίας, αποτελούσε μια σημαντική απειλή για τη Σοβιετική Ενωση ενόψει της επερχόμενης ναζιστικής επίθεσης. Αυτό απέδειξε άλλωστε και η στάση της Φινλανδίας στη συνέχεια του πολέμου. Τελικά, ο Κόκκινος Στρατός επικράτησε του φινλανδικού στις 13 Μάρτη 1940, παρότι ο τελευταίος είχε τη στήριξη του συνόλου των καπιταλιστικών κρατών.
Παράλληλα, η ηγεσία της ναζιστικής Γερμανίας είχε σχέδια διαφορετικά από τις επιθυμίες της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας. Ηθελε να εξασφαλίσει τον έλεγχο της δυτικοευρωπαϊκής βιομηχανίας και να αποκλείσει τη δυνατότητα ανοίγματος ενός ταυτόχρονου δυτικού μετώπου, προτού εξαπολύσει μια πρωτόγνωρη σε μέγεθος επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Ετσι κι αλλιώς, οι βλέψεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού δεν περιορίζονταν σε μια επέκταση στα ανατολικοευρωπαϊκά εδάφη, αλλά επιδίωκαν μια συνολική αναμόρφωση του συσχετισμού δυνάμεων στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, που είχε επιβληθεί έπειτα από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ως αποτέλεσμα, στις 9 Απριλίου 1940, ο ναζιστικός στρατός κατέλαβε σε ορισμένες ώρες τη Δανία, χωρίς να συναντήσει ουσιαστική αντίσταση και την ίδια μέρα κατόρθωσε να ελέγξει τα σημαντικότερα λιμάνια της Νορβηγίας. Τα λιγοστά βρετανογαλλικά στρατεύματα που στάλθηκαν προς ενίσχυση του νορβηγικού στρατού παρέμειναν αποκομμένα και αναποτελεσματικά.
Εξάλλου, οι συσχετισμοί στα πεδία των μαχών άλλαξαν όταν η ναζιστική Γερμανία εξαπέλυσε επίθεση στις Κάτω Χώρες (Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Βέλγιο) στις 10 Μάη 1940 και περνώντας από το έδαφος του Βελγίου τις Αρδένες, παρέκαμψε τη γαλλική γραμμή άμυνας Μαζινό. Την ίδια μέρα υποτάχτηκε το Δουκάτο του Λουξεμβούργου, ενώ έπειτα από την αποτυχία της «πολιτικής κατευνασμού», ο Τσώρτσιλ αντικατέστησε τον Τσάμπερλαιν στη θέση του πρωθυπουργού, σηματοδοτώντας αλλαγή πλεύσης της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής. Στις 14 Μάη ακολούθησε η συνθηκολόγηση της Ολλανδίας, στις 27 Μάη παραδόθηκε το Βέλγιο, ενώ στις 10 Ιούνη η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στη Γαλλία. Την ίδια μέρα παραδόθηκε και η Νορβηγία, ενώ στις 14 Ιούνη τα γερμανικά στρατεύματα παρέλασαν στο κατειλημμένο Παρίσι.
Τελικά, στις 25 Ιούνη ο στρατάρχης Πεταίν υπέγραψε τη συνθηκολόγηση της Γαλλίας, που προέβλεπε τη διχοτόμησή της σε δύο ζώνες: Μία υπό την άμεση κατοχή των Γερμανών και μία υπό γαλλική διοίκηση με επικεφαλής τον Πεταίν και συμμετοχή εκείνων των αστικών δυνάμεων που επιζητούσαν αλλαγή των διεθνών συμμαχιών του γαλλικού καπιταλιστικού κράτους και προσέγγιση με τη ναζιστική Γερμανία. Την ίδια περίοδο, ο Στρατηγός Ντε Γκωλ, επικεφαλής των γαλλικών αστικών δυνάμεων που επιθυμούσαν τη διατήρηση της συμμαχίας με τη Μ. Βρετανία και τη συνέχιση της αντιπαράθεσης με τον φασιστικό Αξονα, κατέφυγε στο Λονδίνο και έκανε έκκληση συνέχισης της αντίστασης.
Μέσα στο κλίμα που διαμορφώθηκε από την προέλαση της ναζιστικής Γερμανίας σε όλα τα μέτωπα, στις 27 Σεπτέμβρη 1940 υπογράφτηκε στο Βερολίνο το Τριμερές Σύμφωνο του Αξονα ανάμεσα στην Ιταλία, την Ιαπωνία και τη Γερμανία.
Η τελευταία, απαλλαγμένη πλέον από τον φόβο ενός δυτικού μετώπου και αφού συνέβαλε καθοριστικά στην κατάληψη της Ελλάδας και των Βαλκανίων, στράφηκε εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης, στις 22 Ιούνη 1941, εξαπολύοντας την επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα». Ο Χίτλερ, και όχι μόνο αυτός, ήταν βέβαιος ότι σε λίγους μήνες θα είχε καταλάβει τη Σοβιετική Ενωση, θα είχε συντρίψει το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος και θα είχε εξοντώσει τους κομμουνιστές. Ομως, όπως θα ομολογούσε σύντομα ο ίδιος, δεν είχε προϋπολογίσει ούτε τη στρατιωτική προετοιμασία της Σοβιετικής Ενωσης, ούτε το πάθος των μαχητών του Κόκκινου Στρατού και των Σοβιετικών πολιτών να υπερασπιστούν τη σοσιαλιστική πατρίδα.
Λίγους μήνες αργότερα και συγκεκριμένα μετά την επίθεση της Ιαπωνίας στο Περλ Χάρμπορ του Ειρηνικού στις 7 Δεκέμβρη 1941, οι ΗΠΑ κήρυξαν τον πόλεμο στον φασιστικό Αξονα. Αλλωστε, τα ιαπωνικά σχέδια για τη διαμόρφωση μιας νέας τάξης πραγμάτων στη Νοτιοανατολική Ασία έρχονταν σε σύγκρουση με τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή.
Η διαμόρφωση της Μεγάλης Αντιφασιστικής Συμμαχίας
Οι εξελίξεις στα πεδία των πολεμικών συγκρούσεων παγίωσαν τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Προοδευτικά στον φασιστικό Αξονα εντάχθηκαν η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Σλοβακία και η Κροατία. Από την άλλη πλευρά, αν και στο Λονδίνο συγκεντρώνονταν οι εξόριστες αστικές κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κρατών που βρέθηκαν υπό την κατοχή του φασιστικού Αξονα, η Μ. Βρετανία είχε απομείνει χωρίς συμμάχους στην ηπειρωτική Ευρώπη και αναζητούσε τη διαμόρφωση συμμαχίας με τη Σοβιετική Ενωση. Το ίδιο συνέβαινε και με τις ΗΠΑ, που αναμετρούνταν με την Ιαπωνία. Τέλος, η Σοβιετική Ενωση επιζητούσε το άνοιγμα ενός δεύτερου πολεμικού μετώπου στον γερμανικό ιμπεριαλισμό.
Ως αποτέλεσμα, λίγο μετά τη ναζιστική επίθεση στη Σοβιετική Ενωση, τον Ιούλη του 1941, ο Βρετανός πρέσβης στη Μόσχα Στάνφορντ Κριπς και ο επικεφαλής του Λαϊκού Επιτροπάτου Εξωτερικών Υποθέσεων της Σοβιετικής Ενωσης, Βιατσεσλάβ Μόλοτοφ, έθεσαν τις βάσεις του αγγλοσοβιετικού συμφώνου αλληλοβοήθειας. Τον επόμενο μήνα, έπειτα από τη συνάντηση Τσώρτσιλ - Ρούσβελτ στην Αρτζεντ Μπέι της Νέας Γης, οι δύο ηγέτες απέστειλαν κοινό μήνυμα προς τον Ιωσήφ Στάλιν, στο οποίο εξήραν την ηρωική αντίσταση του Κόκκινου Στρατού.
Επρόκειτο για την απαρχή της διαμόρφωσης της Μεγάλης Αντιφασιστικής Συμμαχίας, η οποία, όμως, εμπεριείχε κράτη και οργανώσεις που εξέφραζαν αντίθετα ταξικά συμφέροντα. Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο, είχε προδιαγεγραμμένη ημερομηνία λήξης, που συνδεόταν με την ήττα του Αξονα και δεν μπορούσε ούτε να αλλάξει τον χαρακτήρα του πολέμου, ούτε και να εξαλείψει την πάλη ανάμεσα στις δυνάμεις του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού, που συνεχιζόταν αμείωτη στο εσωτερικό της.
Τα καπιταλιστικά κράτη της Αντιφασιστικής Συμμαχίας και οι αστικές οργανώσεις που συνεργάζονταν μαζί τους συνέχισαν να διεξάγουν έναν άδικο πόλεμο, προορισμένο να αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη από το μεταπολεμικό μοίρασμα της ιμπεριαλιστικής λείας. Για τον ίδιο λόγο, προσπαθούσαν να υποσκάψουν τη σύμμαχό τους Σοβιετική Ενωση και αντιμετώπιζαν με εχθρότητα και καχυποψία τα Κομμουνιστικά Κόμματα και τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις που πρωτοστατούσαν στην αντιφασιστική πάλη.
Δείγμα των στόχων τους ήταν και ότι οι ΗΠΑ και η Μ. Βρετανία άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο στην ηπειρωτική Ευρώπη, με την απόβαση στη Νορμανδία, μόλις στις 6 Ιούνη 1944. Είχαν συμπληρωθεί 3 χρόνια από τη συγκρότηση της Αντιφασιστικής Συμμαχίας, ενώ είχαν προηγηθεί οι εποποιίες του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ και στο Κουρσκ, που σήμαναν τη στροφή στον πόλεμο και αφού ο Κόκκινος Στρατός καταδίωκε τις γερμανικές στρατιές από τα εδάφη της Σοβιετικής Ενωσης και προετοιμαζόταν να απελευθερώσει τις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης. Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας φοβούνταν δικαιολογημένα ότι μπορούσε ο Κόκκινος Στρατός να μπει μόνος στο Βερολίνο.
Τα προηγούμενα αποδεικνύουν ότι ο ιμπεριαλισμός δεν χάνει ποτέ τον στρατηγικό του στόχο. Γι' αυτό και καμία προσωρινή συμμαχία με ένα τμήμα του για πολεμικούς ή άλλους σκοπούς δεν πρέπει να οδηγεί στην άμβλυνση του ταξικού κριτηρίου των σοσιαλιστικών κρατών ή των Κομμουνιστικών Κομμάτων.
Το ΚΚΕ σάλπισε από την πρώτη στιγμή την αντίσταση στη φασιστική - ναζιστική εισβολή και Κατοχή
Στις 28 Οκτώβρη 1940, η φασιστική Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο και εισέβαλε στην Ελλάδα από το έδαφος της Αλβανίας. Η δικτατορία των Μεταξά - Γλίξμπουργκ αντέδρασε, εκφράζοντας το κυρίαρχο τμήμα της αστικής τάξης που θεωρούσε ότι τα συμφέροντά του εκπληρώνονται από τη συνέχιση της συμμαχίας με τη Μ. Βρετανία και έχοντας εξασφαλίσει πρωτύτερα τη συναίνεση των αστικών κομμάτων που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης και ανοχής στην κυβέρνηση Μεταξά. Ο ελληνικός στρατός, στηριγμένος και στον μαζικό ηρωισμό των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, κατόρθωσε να αποκρούσει τον εισβολέα.
Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή σάλπισε την αντίσταση στον εισβολέα, παρά το γεγονός ότι το ίδιο ήταν σοβαρά χτυπημένο από τη μεταξική δικτατορία, με χιλιάδες μέλη του στις φυλακές και τις εξορίες.
Με το πρώτο ανοιχτό γράμμα του, που δημοσιεύτηκε στις 2 Νοέμβρη 1940, ο Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, από τη φυλακή της Ασφάλειας Αθηνών όπου κρατούνταν, κάλεσε τον ελληνικό λαό να δώσει όλες του τις δυνάμεις σε αυτόν τον αγώνα. Διακήρυξε ότι «έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για τον σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό». Ακολούθησαν ακόμα δύο γράμματα του Ν. Ζαχαριάδη, με τα οποία σωστά χαρακτήριζε τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό και καλούσε λαό και στρατό να ανατρέψουν την κυβέρνηση και να πάρουν στα χέρια τους την υπεράσπιση των συνόρων, ζητώντας και τη στήριξη της Σοβιετικής Ενωσης. Αυτά τα γράμματα δεν είδαν τότε το φως της δημοσιότητας, γιατί έφτασαν από χαφιέδες, που ο Ζαχαριάδης δεν γνώριζε, στα χέρια της Ασφάλειας. Την ίδια κατεύθυνση με τον Ν. Ζαχαριάδη είχε δώσει εξαρχής και η «Παλιά Κεντρική Επιτροπή» του ΚΚΕ.
Επίσης, οι φυλακισμένοι κομμουνιστές από την πρώτη στιγμή ζήτησαν να αποφυλακιστούν για να πολεμήσουν, αλλά η μεταξική δικτατορία αρνήθηκε και στη συνέχεια οι αξιωματούχοι του καπιταλιστικού κράτους τούς παρέδωσαν στις αρχές Κατοχής.
Στις 27 Απρίλη 1941, γερμανικά στρατεύματα μπήκαν στην Αθήνα και η χώρα βρέθηκε υπό την τριπλή κατοχή της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Βουλγαρίας. Ενα μέρος του αστικού πολιτικού κόσμου (Λ. Τσιριγώτης, Α. Λιβιεράτος, Σ. Γκοτζαμάνης, Εμμ. Λουλακάκης και αργότερα ο Ι. Ράλλης, Αν. Ταβουλάρης, Γ. Παμπούκας κ.ά.) και σημαντικό κομμάτι των ανώτατων αξιωματικών του στρατού (Γ. Τσολάκογλου, Α. Ρουσσόπουλος, Γ. Μπάκος, Ν. Ρίζος - Ραγκαβής, Π. Δεμέστιχας, Ν. Μάρκος, Σ. Μουτούσης, Χ. Κατσιμήτρος, Δ. Πολύζος) επέλεξε την ανοιχτή συνεργασία με τους κατακτητές. Ενα άλλο διέφυγε (Εμμ. Τσουδερός, Σοφοκλής Βενιζέλος, Κ. Βαρβαρέσος, Π. Αργυρόπουλος, Α. Μιχαλόπουλος και αργότερα οι Π. Κανελλόπουλος, Γ. Παπανδρέου κ.ά.) μαζί με τον βασιλιά στο εξωτερικό (Κάιρο και Λονδίνο), παίρνοντας μαζί του τις τεράστιες ποσότητες των κρατικών αποθεμάτων σε χρυσό. Ενα τρίτο, που έμεινε στην Ελλάδα, απείχε από τον αγώνα, προσβλέποντας καιροσκοπικά σε μελλοντικές εξελίξεις, ενώ ένα άλλο συμμαχικό της Βρετανίας, που ανέλαβε να διεξαγάγει αντικατοχικό αγώνα, συνεργάστηκε στην πλειοψηφία του και με τους κατακτητές σε μια πορεία, για να χτυπηθεί το ΚΚΕ.
Σε μια εποχή που το σύνολο των αστικών δυνάμεων στην καλύτερη περίπτωση απείχε από την αντιστασιακή δράση και στη χειρότερη συνεργαζόταν με τις αρχές Κατοχής, σε συνθήκες λιμού και μαζικών διώξεων και εκτελέσεων, αναδείχθηκε η σημασία της οργανωτικής και ιδεολογικής - πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το ΚΚΕ έδωσε όλες του τις δυνάμεις για να οργανωθεί η αντίσταση στην Τριπλή Φασιστική Κατοχή. Μια χούφτα κομμουνιστές που ήταν ελεύθεροι, και άλλοι που δραπέτευσαν από φυλακές και εξορίες, ξεκίνησαν τον αγώνα για να ανασυγκροτηθούν οι Κομματικές Οργανώσεις και να αναπτυχθεί η αντίσταση μέσα στις δύσκολες συνθήκες της Τριπλής Φασιστικής Κατοχής, αλλά και της ηττοπάθειας και της αναμονής που καλλιεργούσαν στον λαό οι αστικές δυνάμεις.
Το ΚΚΕ προσέφερε τα καλύτερα παιδιά του στην οργάνωση της αντιστασιακής πάλης. Με πρωτοβουλία του, αμέσως μετά την έναρξη της Κατοχής, δημιουργήθηκαν το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ - 16 Ιούλη 1941) και το ΕΑΜ (27 Σεπτέμβρη 1941). Στο ΕΑΜ και στις οργανώσεις του (Εθνική Αλληλεγγύη, ΕΛΑΣ, ΕΛΑΝ, ΕΠΟΝ, ΕΤΑ, ΟΠΛΑ) συσπειρώθηκε η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες έδωσαν τη ζωή τους. Η Καισαριανή, το Κούρνοβο, η Ακροναυπλία, η Κοκκινιά, το Χαϊδάρι, ο Αϊ - Στράτης, το Μονοδέντρι, το στρατόπεδο «Παύλος Μελάς», είναι μερικοί μόνο από τους τόπους της θυσίας.
Στη διάρκεια του σκληρού χειμώνα του 1941 - 1942, οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ πρωτοστάτησαν στη μάχη εναντίον της πείνας. Τον Φλεβάρη του 1942, στα βουνά της Ελλάδας, όπου δρούσαν ήδη από τις πρώτες μέρες της Κατοχής ομάδες κομμουνιστών ανταρτών, συγκροτήθηκε ο ΕΛΑΣ. Η δημιουργία του ΕΛΑΣ ήταν η πιο σημαντική κατάκτηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος στα χρόνια της Κατοχής. Σήμαινε ότι διαμορφώθηκε στρατιωτικό κέντρο με δική του διάρθρωση, λειτουργία και πειθαρχία, η οποία υπερέβαινε το αστικό πλαίσιο των καταπιεστικών στρατιωτικών κανονισμών και κατά προέκταση της αντιλαϊκής - αντικομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης του αστικού στρατού. Ο ΕΛΑΣ υπήρξε στρατός στην υπηρεσία ενός κινήματος που η καθοδηγητική του δύναμη ήταν το ΚΚΕ. Συγκέντρωνε τις βασικές προϋποθέσεις για να εξελιχθεί σε μοχλό ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας και σε όργανο της εργατικής εξουσίας.
Σύντομα η δράση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ διαμόρφωσε ένα πανελλαδικό δίκτυο αντίστασης, που πύκνωνε όλο και περισσότερο. Στη διάρκεια του 1943, ενισχυμένος και από τις νίκες του Κόκκινου Στρατού, ο ΕΛΑΣ απελευθέρωσε μεγάλο μέρος της χώρας, όπου υπό την προστασία του συγκροτήθηκαν λαογέννητοι θεσμοί Τοπικής Διοίκησης, Εκπαίδευσης και Δικαιοσύνης, ενώ οι οργανώσεις του ΕΑΜ τροφοδοτούσαν και τη λαϊκή πολιτιστική ανάταση. Το ίδιο συνέβαινε και στα κατεχόμενα εδάφη, όπου η πολύμορφη δράση του ΕΑΜ ακύρωσε κεντρικές επιλογές των αρχών Κατοχής και των ντόπιων συνεργατών τους, όπως η επιστράτευση των Ελλήνων εργατών (Μάρτης 1943) ή η προσπάθεια επέκτασης στη Μακεδονία της βουλγαρικής ζώνης Κατοχής (Ιούλης 1943).
Χάρη στη δράση του ΕΑΜ δεν στάλθηκε ούτε ένας εργάτης για να δουλέψει στα γερμανικά εργοστάσια, με εξαίρεση αυτούς που είχαν συλλάβει ομήρους οι Γερμανοί. Χάρη στο ΕΑΜ δεν στάλθηκε ούτε ένας για να πολεμήσει κατά της Σοβιετικής Ενωσης, ενώ ο ΕΛΑΣ καθήλωσε κρίσιμο αριθμό στρατιωτικών δυνάμεων του Αξονα.
Σε συνθήκες Κατοχής, το ΕΑΜ διοργάνωσε εκλογές (23 Απρίλη 1944), από τις οποίες εκλέχτηκε το Εθνικό Συμβούλιο, με έδρα τις Κορυσχάδες (30 Απρίλη 1944). Στις εκλογές ψήφισαν για πρώτη φορά οι γυναίκες και οι νέοι άνω των 18 χρόνων. Συμμετείχαν περίπου 1.800.000 ψηφοφόροι. Στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1936 είχαν πάρει μέρος 1.000.000 ψηφοφόροι, αφού οι γυναίκες είχαν δικαίωμα ψήφου μόνο στις δημοτικές εκλογές. Στις 10 Μάρτη 1944 το Εθνικό Συμβούλιο εξέλεξε την Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), που αποτέλεσε κεντρικό πολιτικό όργανο διοίκησης των απελευθερωμένων περιοχών και έμεινε γνωστή ως «κυβέρνηση του βουνού».
Συμπεράσματα από τη στρατηγική του ΚΚΕ και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος
Αυτός ο μαζικός εργατικός - λαϊκός αγώνας δεν κατόρθωσε να φτάσει στην τελική νίκη. Το ΚΚΕ, παρά την τεράστια προσφορά του, δεν ήταν επαρκώς στρατηγικά - πολιτικά προετοιμασμένο να θέσει το ζήτημα της κατάκτησης της εργατικής εξουσίας ως αποτέλεσμα και έπαθλο της αντιστασιακής πάλης. Δεν συνέδεσε, απέσπασε την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στον φασισμό - ναζισμό από την ανάγκη ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας που αποτελεί τη μήτρα τους.
Η συνύπαρξη του ταξικού περιεχομένου της λαϊκής πάλης με το εθνικοαπελευθερωτικό, πέραν των πολιτικών και πολεμικών συγκρούσεων με τις οργανώσεις του δωσιλογισμού, επιβεβαιώνεται και από τις ένοπλες συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με τις αντιχιτλερικές αλλά αγγλόφιλες οργανώσεις, όπως ο ΕΔΕΣ και η ΕΚΚΑ. Στο ίδιο συμπέρασμα οδηγούν και οι συνεχείς συγκρούσεις με τους Βρετανούς, η αμείωτη ιδεολογική - πολιτική πάλη των αστικών ελληνικών κυβερνήσεων της Μέσης Ανατολής κατά της ΠΕΕΑ και του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, κατά της Αντιφασιστικής Στρατιωτικής Οργάνωσης (ΑΣΟ) στη Μέση Ανατολή, που συγκέντρωσε την πλειοψηφία των στρατευμένων, τάχθηκε στο πλευρό του ΕΑΜ και της «κυβέρνησης της βουνού», ζητώντας να γίνουν αποδεκτές οι προτάσεις της.
Ιδιαίτερα μετά τη συντριβή των γερμανικών στρατιωτικών δυνάμεων στο Στάλινγκραντ (2 Φλεβάρη 1943), η σκέψη των αστικών δυνάμεων και των Βρετανών συμμάχων τους, μαζί και της κυβέρνησης των δοσίλογων υπό τον Ι. Ράλλη, ήταν στραμμένη στο πώς θα ελέγξουν τις μεταπολεμικές - μετακατοχικές εξελίξεις, στο πώς θα διασφαλίσουν την καπιταλιστική εξουσία. Η στάση τους ήταν βαθιά ταξική, αφού αντιλαμβάνονταν ότι απέναντι στη διασπασμένη αστική τάξη και στους ανυπόληπτους πολιτικούς εκπροσώπους της είχε αναπτυχθεί ένα ρωμαλέο ένοπλο εργατικό - λαϊκό κίνημα, με καθοδηγητή το ΚΚΕ. Γι' αυτό και υπό τη σκέπη του βασιλιά επιχείρησαν να ξεπεράσουν τις παλιές ενδοαστικές αντιθέσεις (βενιζελικοί και βασιλικοί, βρετανόφιλοι και γερμανόφιλοι), προκειμένου να στραφούν ενάντια στον κοινό ταξικό εχθρό.
Στήριξαν τη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας, που δημιούργησαν οι κατοχικές κυβερνήσεις με κύριο σκοπό την αντιμετώπιση του ένοπλου εργατικού - λαϊκού κινήματος, του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Ο ΕΔΕΣ της Αθήνας εντάχθηκε στα Τάγματα Ασφαλείας, την ίδια στιγμή που οι ένοπλες δυνάμεις του ΕΔΕΣ στην Ηπειρο προχωρούσαν σε άτυπη ανακωχή με τις αρχές Κατοχής. Η βενιζελικών καταβολών ΕΚΚΑ επιχείρησε να ελέγξει κρίσιμα στρατηγικά εδάφη στη Ρούμελη και όταν διαλύθηκε από τον ΕΛΑΣ, τα υπολείμματά της εντάχθηκαν στα Τάγματα Ασφαλείας στην Πελοπόννησο. Η ελληνική κυβέρνηση στο Κάιρο προχώρησε στην καταστολή της ηρωικής ΑΣΟ και έστειλε τη συντριπτική πλειοψηφία του στρατεύματος, αρκετές χιλιάδες αξιωματικούς, στρατιώτες και ναύτες σε βρετανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Την ίδια περίοδο ΗΠΑ και Μ. Βρετανία εκπονούσαν το «σχέδιο Μάννα», που προέβλεπε την ανάπτυξη βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ελλάδα μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων.
Σε μια περίοδο που το σύνολο των αστικών δυνάμεων και οι διεθνείς τους σύμμαχοι προετοιμάζονταν για μια αποφασιστική αναμέτρηση με τον εργατικό - λαϊκό παράγοντα που τόλμησε να σηκώσει κεφάλι στα χρόνια της Κατοχής και με την πρωτοπορία του, το ΚΚΕ, το Κόμμα μας δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της όξυνσης της ταξικής πάλης. Εγκλωβισμένο στη στρατηγική της αντιφασιστικής - εθνικής ενότητας υπήγαγε τον ΕΛΑΣ στις εντολές του Βρετανικού Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής (καλοκαίρι 1943), αναγνώρισε με το απαράδεκτο Σύμφωνο του Λιβάνου (Απρίλης 1944) την εξόριστη αστική κυβέρνηση και δέχτηκε να συμμετάσχει σε αυτή και τελικά με την εξίσου απαράδεκτη Συμφωνία της Καζέρτας, τις παραμονές της απελευθέρωσης (Σεπτέμβρης 1944), συμφώνησε να τεθεί ο ΕΛΑΣ υπό τη διοίκηση του στρατηγού Σκόμπι και να μην μπουν οι δυνάμεις του στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Οι προηγούμενες υποχωρήσεις είχαν καθοριστικά αρνητική επίδραση στην έκβαση της ταξικής πάλης, αφού έδωσαν τη δυνατότητα στις αστικές δυνάμεις να ανασυνταχθούν και στα βρετανικά στρατεύματα να καταλάβουν κρίσιμα πόστα στην πρωτεύουσα, χωρίς αντίσταση. Επόμενος στόχος της καπιταλιστικής εξουσίας και καθοριστικό βήμα στην κατεύθυνση σταθεροποίησής της ήταν ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ, που προκάλεσε την αντίδραση και την παραίτηση των υπουργών του ΚΚΕ και του ΕΑΜ που συμμετείχαν στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Το αιματοκύλισμα των ειρηνικών διαδηλώσεων τις επόμενες μέρες και η γενικότερη καταστολή του εργατικού - λαϊκού κινήματος απέδειξαν πόσο ουτοπική ήταν η πεποίθηση συμβιβασμού των αντιμαχόμενων ταξικών συμφερόντων. Αυτήν την πραγματικότητα, αλλά και την αναγκαιότητα της πάλης για την εργατική εξουσία, εξέφρασε ο ηρωικός αγώνας τον Δεκέμβρη του 1944, η ένοπλη σύγκρουση με το αστικό κράτος και τους Βρετανούς.
Η στάση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ να μην υποχωρήσουν στην αξίωση της ντόπιας αστικής τάξης και των διεθνών συμμάχων της για αφοπλισμό του εργατικού - λαϊκού κινήματος ήταν σωστή και επιβεβλημένη. Ωστόσο, ακόμα και αυτή την ύστατη στιγμή η ένοπλη αντιπαράθεση με τις αστικές δυνάμεις και τους Βρετανούς συμμάχους τους δεν οδήγησε σε μια προσπάθεια αναστοχασμού της ακολουθούμενης λαθεμένης στρατηγικής. Και αυτό παρότι η ένοπλη ταξική σύγκρουση του Δεκέμβρη 1944 υπήρξε μια αντικειμενική και αναπόφευκτη, κρίσιμη και κορυφαία έκφραση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας, σε συνθήκες όπου εκ των πραγμάτων είχε τεθεί επί τάπητος το «ποιος - ποιον», δηλαδή το ποια τάξη θα καταλάμβανε την εξουσία.
Αντίθετα, η ένοπλη σύγκρουση χρησιμοποιήθηκε από το ΚΚΕ και το ΕΑΜ ως μέσο πίεσης για τη δημοκρατική εξομάλυνση. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν μεταφέρθηκαν οι πιο αξιόμαχες δυνάμεις του ΕΛΑΣ στο επίκεντρο της σύγκρουσης, ενώ μετά την υποχώρησή του από την Αθήνα και ενώ συνέχισε να κυριαρχεί σε όλη τη χώρα, δεν επιδιώχθηκε η γενίκευση της ένοπλης αναμέτρησης, αλλά υπογράφηκε από το ΚΚΕ και το ΕΑΜ η απαράδεκτη Συμφωνία της Βάρκιζας (Φλεβάρης 1945).
Η θητεία και η διάλυση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, αλλά και η ιστορική συνέχεια, δηλαδή το κύμα καταστολής και τρομοκρατίας που ακολούθησε τη Συμφωνία της Βάρκιζας, αποδεικνύουν το αβάσιμο της πεποίθησης ότι μπορεί να υπάρξει ένας ειρηνικός και κοινοβουλευτικός δρόμος προς όφελος των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων μέσα από τη συμμετοχή ή την ανοχή των κομμουνιστών σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης. Αποδεικνύουν επίσης το λαθεμένο και των σημερινών ισχυρισμών διαφόρων οπορτουνιστικών δυνάμεων ότι η συμμετοχή των κομμουνιστών σε μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για τον σοσιαλισμό, εφόσον συνοδευτεί από τη συνέχιση της μαζικής πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Αυτές οι αντιλήψεις, πέρα από το γεγονός ότι υποτιμούν τη σημασία της συντριβής του καπιταλιστικού κράτους και της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, που παραλύουν τη ραχοκοκαλιά της καπιταλιστικής εξουσίας, προσκρούουν στην ιστορική πραγματικότητα. Το γεγονός ότι ο ειρηνικός - κοινοβουλευτικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό δεν ήταν εφικτός το 1944, όταν οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις ήταν μαζικά οργανωμένες και εξοπλισμένες και ο καπιταλιστικός κρατικός μηχανισμός παρέμενε σμπαραλιασμένος, αποδεικνύει την ουτοπία αυτής της στρατηγικής.
Οι βαθύτερες αιτίες που δεν επέτρεψαν τότε στο ΚΚΕ να κάνει εκείνες τις επιλογές που θα προωθούσαν την πάλη του ένοπλου εργατικού - λαϊκού κινήματος έως την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας απέρρεαν από τις αντιφάσεις που είχε τόσο η δική του στρατηγική όσο και αυτή της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Το ΚΚΕ με αίσθημα ευθύνης και σθένος υπερασπίζει την ιστορική αλήθεια και προβάλλει τα διδάγματα από την ηρωική πάλη των λαών, της εργατικής τάξης και του κομμουνιστικού κινήματος. Αντιμετωπίζει ως πρώτιστο καθήκον του να ερευνά συστηματικά, να αξιοποιεί στη διαμόρφωση της στρατηγικής του τα συμπεράσματα από την πάλη των επαναστατικών κινημάτων. Αναδεικνύει με θάρρος τα λάθη και τις αδυναμίες, τα δικά του και του κινήματος. Η ωραιοποίηση είναι ξένη στους κομμουνιστές. Ταυτόχρονα, τη δική μας κριτική και αυτοκριτική χωρίζει άβυσσος από τη συκοφαντική ιδεολογική επίθεση των εχθρών του ΚΚΕ και του επαναστατικού κινήματος, αλλά και από την εξιδανίκευση και τη λαθολογία του οπορτουνισμού. Τα κίνητρα και οι επιδιώξεις μας κινούνται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση.
Σε αυτή τη βάση, εκτιμούμε ότι προβλήματα ιδεολογικής - πολιτικής και στρατηγικής ενότητας εκδηλώθηκαν σε όλη την πορεία της Κομμουνιστικής Διεθνούς σχετικά με τον χαρακτήρα της επιδιωκόμενης επανάστασης, τον χαρακτήρα του επερχόμενου πολέμου και τη στάση απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία και γενικότερα στις αστικές δυνάμεις. Μια σειρά από προβληματικές επεξεργασίες της Κομμουνιστικής Διεθνούς εξαρτούσαν τον στρατηγικό στόχο των Κομμουνιστικών Κομμάτων από το επίπεδο της καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης στο κράτος όπου δρούσαν. Κατά συνέπεια, υποτιμήθηκαν τα ενιαία χαρακτηριστικά της εποχής του μονοπωλιακού καπιταλισμού ως εποχής επαναστατικού περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό και προτάχθηκαν σε πολλές χώρες η στρατηγική των σταδίων και η συνακόλουθη συνεργασία των Κομμουνιστικών Κομμάτων με σοσιαλδημοκρατικές και άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις. Ηδη το 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1928) προχώρησε σε μια κατάταξη των κρατών ανάλογα με το επίπεδο καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης και πρότεινε αντίστοιχα διαφορετική στρατηγική των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Τα προβλήματα ιδεολογικής - πολιτικής και στρατηγικής ενότητας διογκώθηκαν μετά την αναρρίχηση του ναζισμού στην κυβερνητική εξουσία στη Γερμανία.
Η προβληματική στρατηγική των σταδίων, την οποία υιοθετούσε την περίοδο 1941 - 1944 και το ΚΚΕ, στηρίχθηκε στην Απόφαση της 6ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής (1934), στις Αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς και του 6ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (1935). Αυτή η στρατηγική γραμμή εκφράστηκε στη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη (1942), καθώς και στην Προγραμματική Διακήρυξη «Λαοκρατία και Σοσιαλισμός». Σε αυτήν τη βάση πραγματοποιήθηκαν οι λαθεμένες πολιτικές επιλογές των Συμφωνιών του Λιβάνου και της Καζέρτας από την ηγεσία του ΚΚΕ.
Γενικότερα στην καπιταλιστική Δύση τα ΚΚ δεν διαμόρφωσαν στρατηγική μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου ή του απελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. Δεν εκτίμησαν ότι η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας περιεχόταν στον αντιφασιστικό - απελευθερωτικό χαρακτήρα του ένοπλου αγώνα σε μια σειρά χώρες, ώστε να θέσουν στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας, αφού ο σοσιαλισμός και η κομμουνιστική προοπτική αποτελούν τη μόνη εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Με την υπερεκατοντάχρονη πείρα, αγώνων και θυσιών για τον λαό και τον σοσιαλισμό, το ΚΚΕ αναδεικνύει την ανάγκη του σταθερού ιδεολογικού - πολιτικού μετώπου απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, όπως είναι και η ναζιστική - φασιστική. Διακηρύσσει την ανάγκη να μην αποσπάται η πάλη κατά του φασισμού, για την υπεράσπιση εργατικών - λαϊκών κατακτήσεων, από την πάλη ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και την εξουσία τους, να μη διολισθαίνει σε συμμαχία με αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, που επιδιώκουν να περισώσουν την κοινοβουλευτική μορφή άσκησης της καπιταλιστικής δικτατορίας.
Πρέπει να είναι αταλάντευτη η προσήλωση στον στόχο της εργατικής εξουσίας, να μην αλλάζει ράγες και περιεχόμενο ο στόχος της Λαϊκής Συμμαχίας ως κοινωνικής συμμαχίας με αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση πάλης, ως εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης απέναντι στην αστική εξουσία. Μόνο έτσι μπορεί να έχει προοπτική η εργατική - λαϊκή πάλη!
Η σημασία της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής και των αποφάσεων της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τις επιλογές των Κομμουνιστικών Κομμάτων
Η διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους αποτελούσε μια απαιτητική και σύνθετη υπόθεση. Οφειλε να προσανατολίζεται πρωταρχικά από τις ανάγκες της διεθνούς ταξικής πάλης. Παράλληλα υπολόγιζε άλλες παραμέτρους, όπως η ανάγκη ανάπτυξης ορισμένων εμπορικών σχέσεων με καπιταλιστικά κράτη, που θα εξασφάλιζαν κυρίως εργαλειομηχανές και πρώτες ύλες απαραίτητες για τη σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση, αλλά και ορισμένα προϊόντα αναγκαία για τη διαβίωση των εργατικών - λαϊκών μαζών. Η κάλυψη των προαναφερθεισών αναγκών αποτελούσε προϋπόθεση για την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής οικονομίας και τη στερέωση της εργατικής εξουσίας. Με τον ίδιο προσανατολισμό, η σοβιετική εξωτερική πολιτική προσπαθούσε να αποτρέψει τον πόλεμο.
Θέλοντας να επιτύχει τους προηγούμενους στόχους, η Σοβιετική Ενωση αξιοποιούσε τις ενδοϊμπεριαλιστικές και ενδοαστικές αντιθέσεις. Ιεράρχησε αρχικά ως κύριο αντίπαλο τον Αξονα και τις φασιστικές πολιτικές δυνάμεις σε κάθε χώρα, με δεδομένες τη διαρκή ιαπωνική απειλή στα ανατολικά σοβιετικά σύνορα και τις αντισοβιετικές θέσεις και στοχεύσεις της ναζιστικής Γερμανίας. Εξάλλου, μετά την υπογραφή του αντι-Κομιντέρν συμφώνου, η ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας και η καταστολή της δράσης του εργατικού - λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος σε κάθε κράτος εκφράστηκαν ως κεντρική θέση του Αξονα.
Η επίτευξη των στόχων της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής είχε ανάγκη από τη στήριξη της σοσιαλδημοκρατίας σε πολλές φάσεις του Μεσοπολέμου. Η τελευταία, όμως, ασκούσε ιδεολογικές - πολιτικές πιέσεις στην Κομμουνιστική Διεθνή, άμεσα ή μέσω των Κομμουνιστικών Κομμάτων των καπιταλιστικών κρατών. Ετσι, σε μια πορεία, υπό το βάρος και της στρατηγικής των σταδίων, που είχε ως συνέπεια και τον διαχωρισμό των αστικών δυνάμεων σε προοδευτικές και συντηρητικές, θεωρητικοποιήθηκε λαθεμένα ο διαχωρισμός του φασισμού από την καπιταλιστική του μήτρα, γεγονός που επέφερε αλλαγές στη στρατηγική της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Ενώ το 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1928) εκτίμησε τον επερχόμενο πόλεμο ως αποτέλεσμα των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και τον συνέδεσε με το ξέσπασμα νέου γύρου σοσιαλιστικών επαναστάσεων, το 7ο Συνέδριο (1935) απέδωσε στον φασισμό - ναζισμό ρόλο βασικού υποκινητή της αντισοβιετικής εκστρατείας και του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ετσι, όμως, αποσυνέδεσε τον πόλεμο από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και από τις ευθύνες των λεγόμενων δημοκρατικών κυβερνήσεων των καπιταλιστικών κρατών. Αποτιμήθηκε ως κυρίαρχο διακύβευμα της εποχής όχι η επιλογή ανάμεσα στην αστική και στη σοσιαλιστική δημοκρατία, αλλά αυτή ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και στον φασισμό.
Ως αποτέλεσμα, οι νέες κατευθύνσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς προέβλεπαν τη γενικευμένη συνεργασία των Κομμουνιστικών Κομμάτων με σοσιαλδημοκρατικές και άλλες αστικές αντιφασιστικές δυνάμεις, ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο, ενώ οι λεγόμενες αντιφασιστικές κυβερνήσεις θεωρήθηκαν μεταβατικές μορφές πλησιάσματος και περάσματος στον σοσιαλισμό. Με αυτόν τον τρόπο, παραμερίστηκαν τα συμπεράσματα για τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμα χειρότερα, εγκρίθηκε μια πιθανή συνένωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων με τα σοσιαλδημοκρατικά.
Μετά την αποτυχία των Λαϊκών Μετώπων στην Ισπανία και στη Γαλλία, τη συνέχιση της «πολιτικής κατευνασμού» εκ μέρους των λεγόμενων δημοκρατικών καπιταλιστικών κρατών και την υπογραφή γερμανοσοβιετικού Συμφώνου μη επίθεσης (Αύγουστος 1939), οι ανάγκες της σοβιετικής άμυνας μεταφράστηκαν και σε νέο προσανατολισμό της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Λίγες μέρες μετά την κήρυξη του «παράξενου πολέμου» (Σεπτέμβρης 1939), η Κομμουνιστική Διεθνής τροποποίησε τις θέσεις της και τις κατευθύνσεις της προς τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Απέδωσε ευθύνες για τον πόλεμο και στις δύο ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και θεώρησε ξεπερασμένη τη διάκριση δημοκρατικών και φασιστικών καπιταλιστικών κρατών. Αν και οι συγκεκριμένες τοποθετήσεις ήταν σωστές, ανακύκλωναν τον φαύλο κύκλο προσαρμογής των Αποφάσεων της Κομμουνιστικής Διεθνούς στις απαιτήσεις της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής.
Ως αποτέλεσμα, έπειτα από τη ναζιστική επίθεση στη Σοβιετική Ενωση, η νέα κατάσταση οδήγησε και πάλι σε αλλαγή θέσεων της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο γραμματέας της Εκτελεστικής Επιτροπής της, Γκεόργκι Ντιμιτρόφ, υποστήριξε ότι η ναζιστική επίθεση στη Σοβιετική Ενωση άλλαξε τον χαρακτήρα του πολέμου και πως πλέον αποκτούσε εξαιρετική σημασία ό,τι βοηθούσε να επιταχυνθεί η συντριβή του φασισμού. Γι' αυτό και κάλεσε τους κομμουνιστές να μη θέτουν τον στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης, αλλά να τεθούν επικεφαλής των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, διαμορφώνοντας συμμαχίες με όσους επιθυμούσαν να αγωνιστούν ενάντια στον Αξονα.
Φυσικά, η Σοβιετική Ενωση είχε κάθε λόγο να επιδιώκει την αντιπαράθεση ΗΠΑ - Μ. Βρετανίας με τον Αξονα, αφού επωφελούνταν από αυτή στον αγώνα για τη διάσωση του σοσιαλιστικού κράτους. Οχι επειδή έλαβε υλική ενίσχυση, ιδίως τον πρώτο καιρό του πολέμου (η οποία βέβαια ήταν χρήσιμη, όχι όμως και καθοριστική για την έκβασή του, όπως ισχυρίζονται διάφορα αστικά επιτελεία), αλλά κυρίως γιατί οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ευνοούσαν και σοβιετικές στοχεύσεις. Για παράδειγμα, η σύγκρουση ΗΠΑ - Ιαπωνίας για τον έλεγχο του Ειρηνικού απέτρεψε την τελευταία από την επίθεση στα σοβιετικά ανατολικά σύνορα και αυτό επέτρεψε τη μεταφορά σημαντικών δυνάμεων του Κόκκινου Στρατού στο κρίσιμο ευρωπαϊκό ανατολικό μέτωπο.
Ομως, οι ανάγκες και οι προτεραιότητες της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής, καθώς και η αναγκαία συμμετοχή των κομμουνιστών στην εθνικοαπελευθερωτική πάλη στη χώρα τους, δεν δικαιολογούσαν την απεμπόληση του στόχου ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας εκ μέρους των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Ούτε η αναγκαία πάλη εναντίον των αρχών Κατοχής και των συνεργατών τους ή η ορισμένη συνύπαρξη σε αυτή κομμουνιστών και αστικών δυνάμεων ακύρωνε την ταξική πάλη στις κατεχόμενες χώρες. Αντίθετα, σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως είδαμε ότι συνέβη και στην Ελλάδα, η μαζική συμμετοχή της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στην αντικατοχική - απελευθερωτική πάλη, σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη απαξίωση των αστικών δυνάμεων, δημιούργησαν συνθήκες επαναστατικής κατάστασης και διεκδίκησης της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, την περίοδο ήττας των δυνάμεων του Αξονα.
Γενικότερα, σε όλες τις κατεχόμενες από τον φασιστικό Αξονα χώρες, οι αντιφασιστικές αστικές πολιτικές δυνάμεις ήταν αποδυναμωμένες, γιατί είτε απείχαν από την αντίσταση, είτε περιορίζονταν σε ολιγομελείς αντιστασιακές ομάδες, που επανδρώνονταν από πρώην στελέχη του στρατού και άλλων κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών και αποσκοπούσαν στη συγκέντρωση πληροφοριών και στη διεξαγωγή σαμποτάζ. Εχθρεύονταν τη μαζική στράτευση των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, ακριβώς επειδή θα μπορούσε μελλοντικά να στραφεί εναντίον της εγχώριας καπιταλιστικής εξουσίας. Μόνο έπειτα από την ανάπτυξη των παρτιζάνικων στρατών, που καθοδηγούνταν από τα Κομμουνιστικά Κόμματα, ξεκίνησε η προσπάθεια στρατολόγησης εργατικών - λαϊκών δυνάμεων στις αστικές οργανώσεις. Την ίδια περίοδο, βέβαια, οι αντιφασιστικές αστικές οργανώσεις δεν δίστασαν να συμπορευτούν με αστούς - συνεργάτες του Αξονα σε μια σειρά χώρες (Γιουγκοσλαβία, Ελλάδα, Αλβανία), όταν η κλιμάκωση της κομμουνιστικής αντίστασης και η επικείμενη ήττα των κατοχικών δυνάμεων έθεσαν σε κίνδυνο το μέλλον της καπιταλιστικής εξουσίας.
Τα προηγούμενα αποδεικνύουν πως οι αστικές αντιφασιστικές δυνάμεις έδρασαν με γνώμονα όχι μόνο τα άμεσα αλλά και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους. Δυστυχώς, δεν έπραξαν το ίδιο και τα ΚΚ. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το σκεπτικό και η γραμμή της απόφασης αυτοδιάλυσης της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Μάης 1943), που αποτελούσε συνέπεια της έως τότε ακολουθούμενης στρατηγικής, δεν προωθούσε την εργατική - λαϊκή πάλη κατά του φασισμού σε σύνδεση με τον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία που τον γέννησε. Δεν κατηύθυνε τα Κομμουνιστικά Κόμματα να προετοιμάσουν την αντεπίθεσή τους σε συνθήκες κρίσης της καπιταλιστικής εξουσίας με τη φασιστική ή άλλη πολιτική μορφή και ενώ αυξανόταν η επιρροή τους, λόγω της πρωτοπόρας πάλης και των θυσιών τους, καθώς και του κύρους της Σοβιετικής Ενωσης στις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις. Συνεπώς, δεν έγινε εφικτό στις συνθήκες επαναστατικής κατάστασης που διαμόρφωσε ο πόλεμος να οργανωθούν σοσιαλιστικές επαναστάσεις.
Βέβαια, στο πλαίσιο της αντιχιτλερικής συμμαχίας η Σοβιετική Ενωση επιχείρησε να προωθήσει συμφωνίες ευνοϊκές για την ίδια και τους κομμουνιστές. Ομως, η κατάληξη της διελκυστίνδας των αντιθέσεών της με αντίρροπους σχεδιασμούς των καπιταλιστικών κρατών εξαρτιόταν και από την πρόοδο των πολεμικών επιχειρήσεων και τον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων στο εσωτερικό των κατεχόμενων χωρών. Επίσης, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων με τα καπιταλιστικά κράτη της Αντιφασιστικής Συμμαχίας, η Σοβιετική Ενωση προσανατόλισε τις επιλογές της κυρίως στον στόχο να μη μετατραπούν τα γειτονικά της κράτη σε αντισοβιετικό ορμητήριο.
Η απελευθέρωση αυτών των χωρών από τις δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού, με τη μεγαλύτερη ή μικρότερη συμβολή των εγχώριων εργατικών - λαϊκών δυνάμεων και των Κομμουνιστικών Κομμάτων, επέβαλε την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και οδήγησε στη συγκρότηση ευνοϊκά διακείμενων στη Σοβιετική Ενωση μεταπολεμικών κυβερνήσεων. Εξάλλου, η παρουσία του Κόκκινου Στρατού αποτελούσε ισχυρό παράγοντα ενίσχυσης του εγχώριου εργατικού - λαϊκού κινήματος, καθώς χτυπήθηκαν οι πρώην συνεργάτες των ναζί, τους αφαιρέθηκαν οι περιουσίες, εκδιώχθηκαν από τον κρατικό μηχανισμό. Ομως τα προηγούμενα συνδυάζονταν με τη συνύπαρξη στις μεταπολεμικές κυβερνήσεις των κομμουνιστών με τους σοσιαλδημοκράτες και άλλες αστικές δυνάμεις, γεγονός που απέτρεπε να θιχτούν οι υλικές βάσεις της καπιταλιστικής εξουσίας, η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Το γεγονός αυτό είχε ιδιαίτερα αρνητικό αντίκτυπο στην εξέλιξη της ταξικής πάλης στις μετέπειτα χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και στη σχέση τους με την ΕΣΣΔ.
Παράλληλα, τα καπιταλιστικά κράτη της αντιχιτλερικής συμμαχίας προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν τον ρόλο των στρατών τους στην απελευθέρωση άλλων χωρών, προκειμένου να σταθεροποιήσουν την καπιταλιστική εξουσία. Στις προθέσεις τους διευκολύνθηκαν από τη στρατηγική των Κομμουνιστικών Κομμάτων, αφού αυτά συμμετείχαν στις μεταπολεμικές κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, θεωρώντας ότι προσέφεραν δυνατότητες ειρηνικής μετάβασης στον σοσιαλισμό. Στην πράξη, οι κομμουνιστές παρέμειναν στην κυβέρνηση λόγω του αυξημένου κύρους που διέθεταν στις εργατικές - λαϊκές μάζες για όσο διάστημα δεν είχε σταθεροποιηθεί η κάθε καπιταλιστική εξουσία. Εκδιώχθηκαν όταν οι αστικές δυνάμεις προσπέρασαν τον σκόπελο των τρανταγμών του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Είναι ηττοπαθές το επιχείρημα ότι ήταν αδύνατη μια διαφορετική στάση των ΚΚ, στον βαθμό που ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν προκαθορισμένος σε κάθε χώρα και βάραιναν οι δυνάμεις των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας. Δεν υπολογίζει τη δύναμη της ταξικής πάλης και της συντονισμένης επαναστατικής δράσης των Κομμουνιστικών Κομμάτων σε πανευρωπαϊκό και πανασιατικό επίπεδο.
Εξίσου αβάσιμο είναι το επιχείρημα ότι η συμμετοχή των Κομμουνιστικών Κομμάτων στις αστικές κυβερνήσεις απέτρεπε την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Οχι μόνο γιατί τα Κομμουνιστικά Κόμματα αδυνατούσαν να επιδράσουν στην εξωτερική πολιτική των καπιταλιστικών κρατών, αλλά κυρίως γιατί η ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας σε περισσότερες χώρες ήταν αυτή που θα μπορούσε να ενισχύσει καθοριστικά τη Σοβιετική Ενωση στην αντιπαράθεσή της με τον διεθνή ιμπεριαλισμό, όπως και να βοηθήσει σε μια συνολικότερη ανατροπή των συσχετισμών στην παγκόσμια αντιπαράθεση καπιταλισμού - σοσιαλισμού. Αυτό αποδεικνύει και η εξέλιξη της επανάστασης στην Κίνα, όπου η ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας διαμόρφωσε καλύτερες συνθήκες για τα ανατολικά σοβιετικά σύνορα, ενώ παράλληλα πυροδότησε θετικές διεργασίες σε όλη τη νοτιοανατολική Ασία.
Σοσιαλισμός - κομμουνισμός: Η μόνη εναλλακτική στην καπιταλιστική εξουσία και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο
80 χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα διδάγματα από αυτόν επιβεβαιώνουν ότι το μόνο υπαρκτό δίλημμα είναι: Καπιταλιστική βαρβαρότητα ή σοσιαλισμός - κομμουνισμός.
Ολόκληρη η Ιστορία του 20ού αιώνα και ιδιαίτερα η περίοδος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αναδεικνύουν τη στενή σύνδεση ιμπεριαλιστικού πολέμου - σοσιαλιστικής επανάστασης. Οι γιγάντιοι τρανταγμοί που επιφέρει ο πόλεμος στη σταθερότητα της καπιταλιστικής εξουσίας δημιουργούν τις αντικειμενικές προϋποθέσεις της ανατροπής της, τον αναδεικνύουν σε μεγάλο σκηνοθέτη της σοσιαλιστικής επανάστασης, με την προϋπόθεση η δράση των Κομμουνιστικών Κομμάτων να προσανατολίζεται από την επαναστατική στρατηγική. Ακριβώς γι' αυτό, κομβικό ζήτημα για ένα Κομμουνιστικό Κόμμα σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι η πάλη του να στοχεύει στη σχεδιασμένη, οργανωμένη και συνειδητή πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας.
Η μέχρι τώρα μελέτη της Ιστορίας του Κόμματός μας και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος δείχνει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η έλλειψη ιδεολογικής - πολιτικής και οργανωτικής ετοιμότητας των Κομμουνιστικών Κομμάτων, ώστε σε επαναστατικές συνθήκες να κατευθύνουν την εργατική - λαϊκή εξέγερση στην ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας. Η ιστορική πείρα δείχνει ότι η ολόπλευρη προετοιμασία πρέπει να προηγηθεί, να κατακτηθεί σε μη επαναστατικές συνθήκες. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι: Να μην αποσπάται ο τρέχων οικονομικός και πολιτικός αγώνας, σε συνθήκες ανόδου ή υποχώρησης, από το κύριο επαναστατικό πολιτικό καθήκον. Να μην παραμερίζεται ο στόχος της εργατικής εξουσίας από άλλο μεταβατικό κυβερνητικό στόχο στο καπιταλιστικό έδαφος, στο όνομα της αντιμετώπισης της επιδείνωσης της κατάστασης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, λόγω βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, ιμπεριαλιστικού πολέμου, ανοιχτής τρομοκρατίας προς το ΚΚ και το εργατικό κίνημα από ναζιστικές - φασιστικές οργανώσεις, έντασης της κρατικής βίας κ.λπ.
Σήμερα, σε συνθήκες ανταγωνισμού ΗΠΑ - Κίνας, αντιθέσεων στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού και ευρασιατικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ, συνέχισης δύο κύριων πολεμικών συγκρούσεων (Ουκρανία, Μέση Ανατολή) και δεκάδων τοπικών και περιφερειακών, ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στα Βαλκάνια και γκριζοποίησης του Αιγαίου, η στάση του ΚΚΕ απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο εκφράζεται με τη σαφή θέση: Το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να παγιδεύεται στις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης ή και να ακολουθεί τις διαφορετικές πιθανόν επιλογές, τη διαφοροποίηση τμημάτων, κομμάτων και θεσμών της στο δίπολο ιμπεριαλιστικός πόλεμος - ιμπεριαλιστική ειρήνη.
Τα Κομμουνιστικά Κόμματα μπορούν να εκμεταλλευτούν τον ζωτικό χώρο που δημιουργούν οι ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για να αναπτύξουν τη δράση τους, μόνο όταν έχουν ξεκάθαρη την κοινή, αντεργατική - αντιλαϊκή ταυτότητα του συνόλου των αστικών μερίδων και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και δεν αποσπώνται από τον στόχο της επαναστατικής κατάλυσης της καπιταλιστικής εξουσίας. Διαφορετικά, ανακυκλώνουν και ανατροφοδοτούν τη διαίρεση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στα αντίπαλα αστικά και ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα.
Η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα θα ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας.
Η στάση του Κόμματος της εργατικής τάξης απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν κρίνει μόνο την επιτυχία ή την αποτυχία της σοσιαλιστικής επανάστασης, με δεδομένο ότι δεν είναι απαραίτητο ότι θα διαμορφωθούν από την αρχή και σε όλες τις χώρες συνθήκες επαναστατικής κατάστασης. Κυρίως καθορίζει το μέλλον του ίδιου και της ταξικής πάλης σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο.
Η Ιστορία έδειξε ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος συνιστά μια πρωτοφανή δοκιμασία για τα κόμματα της εργατικής τάξης, και ο βαθμός ανταπόκρισής τους στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης σε αυτές τις συνθήκες καθορίζει την εξέλιξή της για τα πολλά επόμενα χρόνια. Ο συμβιβασμός της κραταιάς γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας με το καπιταλιστικό κράτος δεν άργησε να οδηγήσει στη μετάλλαξή της και στην ανοιχτή προδοσία της στη διάρκεια του ιμπεριαλιστικού Α' Παγκόσμιου Πολέμου. Από την άλλη πλευρά, η σαφής θέση του Κόμματος των Μπολσεβίκων απέναντι στον πόλεμο και η διόρθωση της στρατηγικής του σε επαναστατική κατεύθυνση εξασφάλισαν όχι μόνο την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας στη Ρωσία και τη συγκρότηση του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, αλλά έδωσαν ελπιδοφόρα διέξοδο σε όλους τους επαναστάτες σοσιαλιστές, αποτέλεσαν τον θεμέλιο λίθο για τη συγκρότηση Κομμουνιστικών Κομμάτων και της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Και στους σημερινούς πολέμους η στάση ενός Κομμουνιστικού Κόμματος είναι καθοριστική για την πορεία ανασύνταξης του επαναστατικού εργατικού κινήματος, για να δοθεί διέξοδος από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο προς όφελος των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων. Η στάση του ΚΚΕ και των άλλων Κομμουνιστικών Κομμάτων σε ενδεχόμενο μελλοντικό γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο είτε θα αποτελέσει σημείο καμπής, που θα συμβάλει στην αποφασιστική ανασύνταξη του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, είτε θα εντείνει την κρίση του.
Η αντοχή και ικανότητα του ΚΚΕ ως κόμματος παντός καιρού είναι προϋπόθεση για να αναδειχθούν όλες οι αρετές της εργατικής τάξης ως τάξης απελευθερώτριας από την εκμετάλλευση, την κρίση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, μαζί με τους συμμάχους της. Γι' αυτό, έχει θέσει ως στόχο και επιδιώκει να ενισχυθεί η ικανότητά του σε όλα τα επίπεδα, να γίνει η μαχητική πρωτοπορία σε κάθε χώρο και κλάδο εργασίας, σε κάθε πόλη και χωριό, ώστε: Να πρωτοστατεί στην ανάπτυξη αγώνων διεκδίκησης χωρίς να αποσπά αυτήν τη δράση από τη ζύμωση και πάλη για την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, την κατάργηση των εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων. Να συνδέει κάθε οικονομικό και πολιτικό αγώνα και κάτω από οποιονδήποτε συσχετισμό με το κύριο πολιτικό καθήκον, την πάλη για την επαναστατική εργατική εξουσία, και να αξιοποιεί όλες τις μορφές πάλης σε αυτήν την κατεύθυνση. Να αποκρούει την αντικομμουνιστική επίθεση και να επαγρυπνεί.
Τιμούμε τον αντιφασιστικό αγώνα των λαών, εμπνεόμαστε και διδασκόμαστε
Το ΚΚΕ, με το αίμα των καλύτερων παιδιών του, έχει αποδείξει την αφοσίωσή του στην εργατική τάξη, στο δίκιο του λαού, στον σοσιαλισμό, στον προλεταριακό διεθνισμό! Συνεχίζουμε με μεγαλύτερη ορμή και γνώση. Προχωράμε με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα.
Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό. Είναι βαθιά και επιστημονικά θεμελιωμένη η πεποίθησή μας ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της αναζωογόνησης του Κομμουνιστικού Κινήματος, των νέων ορμητικών και νικηφόρων σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων δεν μας αποθαρρύνει, γιατί γνωρίζουμε ότι θα ανατραπεί. Εχουμε εμπιστοσύνη στις θέσεις μας, που επιβεβαιώνονται από τις εξελίξεις, έχουμε εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη.
Το ΚΚΕ βαδίζει στις αναμετρήσεις που είναι μπροστά μας πιο έμπειρο και πιο εξοπλισμένο. Πορευόμαστε με έναν και μόνο σκοπό: Να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών, να οικοδομήσουμε τη μεγάλη αντικαπιταλιστική συμμαχία που θα αντιπαλέψει την αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική και θα βάλει τέλος στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, στους πολέμους, στις κρίσεις, στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στην ανεργία, στην καταπίεση.
Για να δικαιωθούν οι αγώνες και οι θυσίες των παλιότερων γενιών, για να ανοίξει ο δρόμος και να εκπληρωθούν τα όνειρα και οι σύγχρονες ανάγκες του λαού και των νέων, με την εργατική - λαϊκή νίκη, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό!
Μάης 2025».
Declaration on the 80th anniversary of the end of the Second World War and the Contradictory Victory of the Peoples
May 8, 2025History
English translation from original Greek:
The great workers' and people's epics will remain May 1, 1945, the day when the Red Flag of the Union of Soviet Socialist Republics was triumphantly raised in the Reichstag by the Red Army, which had crushed the bulk of the Nazi troops. At dawn on May 9, 1945, Germany surrendered unconditionally.
The 9th of May will forever be engraved in the memory of the peoples as the day of the Anti-Fascist Victory of the Peoples, as a day of honor and bowing to the millions who fell in the struggle to crush the imperialist, fascist-Nazi Axis, as a day of remembrance of the enormous contribution of the Red Army, the Soviet people and the national liberation movements, in which the Communist Parties were at the forefront.
The KKE honors and defends from the dirty historical distortion the enormous contribution of the Soviet Union to the struggle for the crushing of fascism-Nazism. The Soviet Union bore the brunt of the struggle against fascism-Nazism, paying a heavy cost. Most of the infrastructure, factories, and wealth that the Soviet people had created with great effort and enthusiasm over the course of two decades were destroyed and plundered by the Nazi invaders. The blood toll of the Soviet Union was also very heavy, providing more than 25 million dead (according to the latest historical data) and more than 10 million disabled and wounded, including the flower of the All-Union Communist Party (Bolsheviks), the Communist Youth (Komsomol) and the organs of socialist power.
The Soviet people offered unprecedented sacrifices in the titanic battle against fascism-Nazism, precisely because in fighting for the socialist homeland, they defended the first workers' state and the socialist relations of production that were then being established, all that they had offered to the development of socialist production with the aim of social welfare. The advantages of the socialization of the means of production and the central planning of the economy were also reflected in the defensive armor of the Soviet Union, in the possibilities of arming and supplying the Red Army. At the same time, the activity of the All-Union Communist Party as a revolutionary workers' vanguard was demonstrated in practice in the ability of the Soviet people to organize and combat capacity, both on the battlefields and in the rear, as well as behind the enemy's lines, in the occupied Soviet territories, where it played a leading role in the organization of the partisan movement.
The contribution of Soviet women was a pioneer, who, in the conditions of socialist construction, had emerged from the darkness of inequality that had been nurtured for centuries by exploitative class societies. Hundreds of thousands of women took up work in the factories, worthily replacing the men who fought at the front in production. More than 1 million women in the kolkhoz specialized and worked as drivers and engineers. Over 200,000 took over as workshop leaders and kolkhoz presidents, while 1 million took part in the battles, on the main front and in the guerrilla divisions.
More generally, the salvation of the Soviet Union and the epic of the Red Army would not have been possible if in the 20 years that have elapsed since the end of the civil war and the imperialist intervention that followed the October Revolution, socialism had not progressed and if it had not been traveled within its framework a huge distance in the direction of consciously planned social-economic and political-cultural development. It was the socialist construction that ultimately determined the outcome of the war conflict.
Read more > > >
Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ
Διακήρυξη για τη συμπλήρωση 80 χρόνων από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την Αντιφαιστική Νίκη των Λαών
8 Μαΐ 2025 Ιστορία
Στις μεγάλες εργατικές - λαϊκές εποποιίες θα μείνει η 1η Μάη 1945, η μέρα που η Κόκκινη Σημαία της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών υψώθηκε θριαμβευτικά στο Ράιχσταγκ από τον Κόκκινο Στρατό, που είχε συντρίψει τον κύριο όγκο των ναζιστικών στρατευμάτων. Ξημερώνοντας η 9η Μάη του 1945, η Γερμανία παραδόθηκε άνευ όρων.
Η 9η Μάη θα είναι για πάντα χαραγμένη στη μνήμη των λαών ως η μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, ως μέρα τιμής και υπόκλισης στα εκατομμύρια που έπεσαν στον αγώνα για να συντριβεί ο ιμπεριαλιστικός φασιστικός - ναζιστικός Άξονας, ως μέρα υπενθύμισης της τεράστιας προσφοράς του Κόκκινου Στρατού, του σοβιετικού λαού και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, στα οποία πρωτοστάτησαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα.
Το ΚΚΕ τιμά και υπερασπίζεται από τη βρώμικη ιστορική διαστρέβλωση την τεράστια προσφορά της Σοβιετικής Ένωσης στον αγώνα για τη συντριβή του φασισμού - ναζισμού. Η Σοβιετική Ένωση σήκωσε το κύριο βάρος της πάλης κατά του φασισμού - ναζισμού, πληρώνοντας βαρύτατο κόστος. Το μεγαλύτερο μέρος των υποδομών, των εργοστασίων, του πλούτου που είχε δημιουργήσει με μεγάλο μόχθο και ενθουσιασμό ο σοβιετικός λαός στη διάρκεια δύο δεκαετιών, καταστράφηκε και λεηλατήθηκε από τους ναζί εισβολείς. Βαρύτατος ήταν και ο φόρος αίματος της Σοβιετικής Ένωσης, που προσέφερε πάνω από 25 εκατομμύρια νεκρούς (σύμφωνα με τα νεότερα ιστορικά στοιχεία) και πάνω από 10 εκατομμύρια ανάπηρους και τραυματίες, ανάμεσα στους οποίους και ο ανθός του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκοι), της Κομμουνιστικής Νεολαίας (Κομσομόλ) και των οργάνων της σοσιαλιστικής εξουσίας.
Ο σοβιετικός λαός προσέφερε πρωτόγνωρες θυσίες στην τιτάνια μάχη εναντίον του φασισμού - ναζισμού, ακριβώς επειδή πολεμώντας για τη σοσιαλιστική πατρίδα, υπερασπιζόταν το πρώτο εργατικό κράτος και τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής που τότε θεμελιώνονταν, όλα όσα είχαν προσφέρει στην ανάπτυξη της σοσιαλιστικής παραγωγής με στόχο την κοινωνική ευημερία. Τα πλεονεκτήματα της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας αντικατοπτρίστηκαν και στην αμυντική θωράκιση της Σοβιετικής Ένωσης, στις δυνατότητες εξοπλισμού και ανεφοδιασμού του Κόκκινου Στρατού. Παράλληλα, η δράση του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος ως επαναστατικής εργατικής πρωτοπορίας αποδείχτηκε έμπρακτα στη δυνατότητα οργάνωσης και μαχητικής ικανότητας του σοβιετικού λαού, τόσο στα πεδία των μαχών και στα μετόπισθεν, όσο και πίσω από τις γραμμές του εχθρού, στα κατειλημμένα σοβιετικά εδάφη, όπου πρωτοστάτησε στην οργάνωση του παρτιζάνικου κινήματος.
Πρωτοπόρα ήταν η συμβολή των Σοβιετικών γυναικών, οι οποίες στις συνθήκες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης είχαν βγει από τα σκοτάδια της ανισοτιμίας που έτρεφαν επί αιώνες οι ταξικές εκμεταλλευτικές κοινωνίες. Εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες έπιασαν δουλειά στα εργοστάσια, αντικαθιστώντας επάξια στην παραγωγή τους άντρες, που πολεμούσαν στο μέτωπο. Περισσότερες από 1 εκατομμύριο γυναίκες στα κολχόζ ειδικεύτηκαν και δούλεψαν ως οδηγοί και μηχανικοί. Πάνω από 200 χιλιάδες ανέλαβαν υπεύθυνες συνεργείων και πρόεδροι κολχόζ, ενώ 1 εκατομμύριο πήραν μέρος στις μάχες, στο κύριο μέτωπο και στα αντάρτικα τμήματα.
Συνολικότερα, η σωτηρία της Σοβιετικής Ένωσης και η εποποιία του Κόκκινου Στρατού δεν θα ήταν δυνατές αν στα 20 χρόνια που μεσολάβησαν από το τέλος του εμφυλίου πολέμου και της ιμπεριαλιστικής επέμβασης που ακολούθησαν την Οκτωβριανή Επανάσταση, δεν είχε προχωρήσει η σοσιαλιστική οικοδόμηση και αν δεν είχε διανυθεί στο πλαίσιό της μια τεράστια απόσταση στην κατεύθυνση της συνειδητά σχεδιασμένης κοινωνικής - οικονομικής και πολιτικής - πολιτιστικής ανάπτυξης. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση ήταν αυτή τελικά που καθόρισε και την έκβαση της πολεμικής σύγκρουσης.
Αν συγκρίνει κανείς τις σοβιετικές απώλειες με τις αντίστοιχες της Μ. Βρετανίας (375 χιλιάδες νεκροί) και των ΗΠΑ (405 χιλιάδες νεκροί), κατανοεί εύκολα ποιος έγειρε την πλάστιγγα του πολέμου εναντίον του φασισμού - ναζισμού. Το ίδιο αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι ο Κόκκινος Στρατός, ακόμα και μετά το άνοιγμα του δυτικού μετώπου (1944), προήλαυνε εναντίον 200 γερμανικών μεραρχιών, ενώ τα σύμμαχα καπιταλιστικά κράτη αντιμετώπιζαν μόλις 75 μεραρχίες.
Στην ήττα του φασισμού - ναζισμού καθοριστική ήταν η συμβολή και των λαϊκών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. Από την πρώτη στιγμή και με μεγάλο κόστος, με την καθοδήγηση των κομμουνιστών, άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο στη ναζιστική Γερμανία και τους συμμάχους της στην καρδιά της κατεχόμενης Ευρώπης. Οργανώνοντας την πάλη των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων για την επιβίωσή τους και την ένοπλη αντίσταση, παρεμπόδισαν την οικονομική αφαίμαξη των κατακτημένων χωρών και τη στρατολόγηση των κατεχόμενων πληθυσμών, προξένησαν μεγάλες απώλειες στις δυνάμεις Κατοχής και καθήλωσαν στρατεύματα που θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στο ανατολικό μέτωπο.
Το ΚΚΕ τιμά όσες και όσους έδωσαν τη ζωή τους ή έμειναν ανάπηροι στα πεδία των μαχών και στην παρανομία στις χώρες που κατέκτησε ο φασιστικός Άξονας. Όλους εκείνους που πάλεψαν με το όπλο ή με την προκήρυξη στο χέρι, οργάνωσαν τον εργατικό - λαϊκό αγώνα, κράτησαν ηρωική στάση στα κρατητήρια και στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Tους αμέτρητους νεκρούς από τους βομβαρδισμούς και από την πείνα, με πρώτο και μεγαλύτερο θύμα τα παιδιά. Tα εκατομμύρια εκείνων που βασανίστηκαν στα φοβερά στρατόπεδα συγκέντρωσης και θανάτου και κάθε χώρο φρίκης, όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο έφτασε στο έσχατο σημείο της με την απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης.
Αισθανόμαστε υπερήφανοι που το ΚΚΕ αποτέλεσε τον εμπνευστή, οργανωτή και κύριο αιμοδότη της μεγάλης ΕΑΜικής Αντίστασης, ενός από τα μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα της κατεχόμενης από τον φασιστικό Αξονα Ευρώπης.
Η Εθνική Αλληλεγγύη, το Εργατικό ΕΑΜ, το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, το ΕΛΑΝ, η ΕΠΟΝ, η ΟΠΛΑ και άλλες εργατικές - λαϊκές μαζικές οργανώσεις αγκάλιασαν με τη δράση τους εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, βιοπαλαιστές αγρότες, αυτοαπασχολούμενους της πόλης, νεολαίους και γυναίκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, έδωσαν φωνή στις ανάγκες και τα όνειρά τους, οργάνωσαν την πάλη τους, με την οποία μπόρεσαν να βγουν στο προσκήνιο της Ιστορίας και να γίνουν οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων.
Η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών απέδειξε ότι καμιά εξουσία δεν είναι άτρωτη απέναντι στις μαζικά οργανωμένες και εξοπλισμένες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις. Όταν τον Ιούλη του 1941, στην κατειλημμένη Αθήνα, μια δράκα αποφασισμένων κομμουνιστών αποφάσιζε την αντίσταση με όλα τα μέσα στην Τριπλή Φασιστική Κατοχή, τον καιρό που οι ναζιστικές μεραρχίες παρέμεναν αήττητες και προήλαυναν στα σοβιετικά εδάφη, έθετε σκοπούς και στόχους σε αντίθεση και πάλη με τον διαμορφωμένο συσχετισμό δυνάμεων. Όμως οι αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ αποτέλεσαν τη βάση της ΕΑΜικής εποποιίας, ακριβώς γιατί ήταν οι μόνες που ανταποκρίνονταν στα συμφέροντα και τις ανάγκες της εργατικής - λαϊκής πλειοψηφίας.
Χρέος η υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας
Ο συμβολισμός της 9ης Μάης, η αποφασιστικότητα, η ελπίδα και η αισιοδοξία που προσφέρει στις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις για τους σημερινούς και αυριανούς τους αγώνες εξηγεί γιατί οι υπηρέτες της καπιταλιστικής εξουσίας τρέφουν άσβεστο μίσος για την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Ιδιαίτερα μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (1989-1991), η προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου πήρε διαστάσεις συντονισμένης και ξέφρενης εκστρατείας.
Το αστικό ιδεολόγημα ταύτισης φασισμού - κομμουνισμού αποτελεί το βασικό συστατικό της αντικομμουνιστικής - αντισοσιαλιστικής προπαγάνδας και παραχάραξης της ιστορικής αλήθειας. Ταυτίζοντας τον φασισμό - ναζισμό με τον κομμουνισμό, τους θύτες με τα θύματα, τα επιτελεία των καπιταλιστικών κρατών και των διακρατικών καπιταλιστικών ενώσεων επιχειρούν να συγκαλύψουν την οργανική διασύνδεση που έχει το τερατούργημα του φασισμού - ναζισμού με τον μονοπωλιακό καπιταλισμό και παράλληλα να αποκρύψουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης και των κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο στην αντιμετώπιση και συντριβή του φασισμού - ναζισμού. Προσπαθούν να αποκρύψουν ότι ο φασισμός - ναζισμός (που συνιστά πολιτική μορφή της καπιταλιστικής εξουσίας) και ο κομμουνισμός αποτελούσαν δύο αντίπαλα κοινωνικά - ταξικά συστήματα, με το πρώτο να υπηρετεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και με το δεύτερο να την έχει καταργήσει.
Αστικά επιτελεία κατασκευάζουν τερατώδη ψέματα, πλαστογραφούν ντοκουμέντα, αντιστρέφουν την ιστορική πραγματικότητα, αξιοποιούν ακόμα και τότε επιχειρήματα της ναζιστικής προπαγάνδας, για να λασπώσουν την πάλη του σοβιετικού λαού, του Κόκκινου Στρατού και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές. Η αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα, φτάνοντας τον αντικομμουνισμό στα όρια του παραλόγου, ισχυρίζεται ότι ο σοβιετικός λαός πολέμησε και αντιστάθηκε λόγω της τρομοκρατίας που του ασκήθηκε από την κομμουνιστική ηγεσία και το σοβιετικό κράτος!
Η έκρηξη αυτενέργειας, ηρωισμού και θυσίας που έδειξε το μεγαλύτερο τμήμα του σοβιετικού λαού ήταν βασικά αποτέλεσμα της συνειδητής συμμετοχής και πειθαρχίας. Αυτή έδωσε τη δύναμη στους οικοδόμους του σοσιαλισμού να μεταφέρουν στα ενδότερα της Σοβιετικής Ένωσης χιλιάδες εργοστάσια και επιχειρήσεις των δυτικών περιοχών, ώστε να συνεχιστεί η παραγωγή, να χτίσουν από την αρχή ερειπωμένες περιοχές, όταν οι γερμανικές στρατιές τις εγκατέλειπαν, να οργανωθούν στα παρτιζάνικα τμήματα των κατειλημμένων σοβιετικών εδαφών, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο της άμεσης εκτέλεσης.
Τα αστικά επιτελεία κρύβουν επιμελώς ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος αναθέρμανε τις ελπίδες των αντεπαναστατικών δυνάμεων, που τον είδαν ως τη μεγάλη ευκαιρία για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και συμμάχησαν με τους Γερμανούς. Ταυτόχρονα, αποκρύπτουν ότι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν διέπραξαν μόνο οι δυνάμεις του «Άξονα», αλλά και οι κυβερνήσεις των λεγόμενων «δημοκρατικών» καπιταλιστικών κρατών. Το πιο μεγάλο, μαζικό και ανατριχιαστικό έγκλημα διέπραξαν οι ΗΠΑ, όταν, δίχως να υπάρχει στρατιωτική ανάγκη, έριξαν τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου 1945). Στόχος ήταν να εκβιαστεί η Σοβιετική Ένωση και να τρομοκρατηθούν οι λαοί που είχαν μάθει να αγωνίζονται με το όπλο στο χέρι στη διάρκεια του πολέμου.
Στις πρώτες θέσεις αυτής της μεθοδευμένης βρώμικης εκστρατείας βρίσκεται η καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, που έχει ορίσει την 9η Μάη ως ημέρα της Ευρώπης και την 23η Αυγούστου (ημέρα υπογραφής του σοβιετο-γερμανικού συμφώνου μη επίθεσης Μόλοτοφ - Ρίμπεντροπ του 1939) ως ημέρα μνήμης των θυμάτων των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Μάλιστα, αναπαράγοντας το ανιστόρητο ιδεολόγημα των δύο άκρων, το σχετικό ψήφισμα του 2009 θεωρεί την ταύτιση φασισμού - ναζισμού και κομμουνισμού ως προϋπόθεση της διατήρησης της συνοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης:
«Η Ευρώπη δεν θα είναι ενωμένη, εκτός εάν μπορεί να διαμορφώσει μια κοινή γνώμη για την ιστορία της, αναγνωρίζοντας τον ναζισμό, τον σταλινισμό και τα φασιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα ως κοινή κληρονομιά και ανοίγοντας έναν τίμιο και επιμελή διάλογο για τα εγκλήματά τους...».
Διόλου τυχαία, σε μια σειρά κράτη - μέλη και σε επίσημα έγγραφα της Ευρωπαϊκής Ένωσης η εκδίωξη των γερμανικών στρατευμάτων από τον Κόκκινο Στρατό και η απελευθέρωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης αποκαλούνται ως σοβιετική κατοχή! Την ίδια ώρα, στη Γερμανία και στην Αυστρία, οι λιποτάκτες του γερμανικού στρατού, που αυτομόλησαν στον Κόκκινο Στρατό ή στους εθνικοαπελευθερωτικούς στρατούς, όπως στον ΕΛΑΣ, διώχτηκαν και εξακολουθούν να θεωρούνται «εθνική ντροπή»!
Τα προηγούμενα φανερώνουν τον ταξικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη δεδομένη και διαχρονική της εχθρότητα απέναντι στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες και στα ζωτικά εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Φανερώνουν ακόμα το κάλπικο των επιχειρημάτων της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Ελληνική Λύση, Πλεύση Ελευθερίας, Κίνημα Δημοκρατίας, Νέα Αριστερά), που αποπροσανατολιστικά παρουσιάζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση ως κοιτίδα, βάθρο ανάπτυξης και προστάτη των εργατικών - λαϊκών ελευθεριών και κατακτήσεων.
Στον ξέφρενο αντικομμουνισμό και στην προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μετέχουν ενεργά και τα ελληνικά αστικά επιτελεία και διανοούμενοι - απολογητές της καπιταλιστικής εξουσίας. Φτάνουν να αποκαλούν την Αντίσταση «τρομοκρατία»! Εμφανίζουν την παραδειγματική τιμωρία των δωσίλογων ως «σφαγές αμάχων». Προβάλλουν τη δημιουργία οργανώσεων τύπου Ταγμάτων Ασφαλείας και της συνεργασίας τους με τους κατακτητές ως ανάγκη «αθώων να προστατευθούν από το αιματηρό όργιο που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι κομμουνιστές»!
Παράλληλα, ενοχοποιούν την ένοπλη εργατική - λαϊκή πάλη του Δεκέμβρη 1944 και των χρόνων 1946 - 1949, γιατί, παρά την ήττα της, φοβούνται τις παρακαταθήκες της. Ο ηρωικός αγώνας του λαού της Αθήνας και του Πειραιά τον Δεκέμβρη 1944, όπως και ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) αποτελούν ορόσημα και κορύφωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, που με τη θετική και την αρνητική τους πείρα μπορούν να φωτίσουν τον δρόμο των μελλοντικών αγώνων ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία.
Στις μέρες μας, η επέτειος των 80 χρόνων από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου προσαρμόζεται στην προκρούστεια κλίνη των αντιτιθέμενων συμφερόντων καπιταλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, σε συνθήκες όξυνσης της διαμάχης ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και πολύμορφης εμπλοκής των δύο βασικών ιμπεριαλιστικών μπλοκ: Του ευρωατλαντικού (ΗΠΑ και κράτη - μέλη της ΕΕ, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις και ανταγωνισμούς, που οξύνονται το τελευταίο διάστημα) και του υπό διαμόρφωση ευρασιατικού με επικεφαλής τη Ρωσία και την Κίνα (και με εξίσου δεδομένους ανταγωνισμούς και αντιθέσεις). Ως συνέπεια, η ιστορική αλήθεια συσκοτίζεται κάτω από το βάρος της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας.
Η ΕΕ, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ επί χρόνια στήριξαν την επιχείρηση ιστορικής αποκατάστασης και δικαίωσης των φασιστών που συντάχθηκαν με τους ναζί στις χώρες της Βαλτικής και στην Ουκρανία στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τους βάφτισαν «αγωνιστές της δημοκρατίας», επειδή πολέμησαν τον Κόκκινο Στρατό και τη σοβιετική εξουσία. Ενώ είναι γνωστά τα φασιστικά εγκλήματα των «λεγεώνων των SS», του λεγόμενου Ουκρανικού Απελευθερωτικού Στρατού και ανάλογων οργανώσεων, τους παρουσίαζαν στη νέα γενιά σαν πατριώτες, όπως κάνουν και σήμερα με τους ενόπλους του νεοναζιστικού Τάγματος Αζόφ! Στις χώρες της Βαλτικής, η επίσημη προπαγάνδα έφτασε στο σημείο να παρουσιάζει τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης σαν «αναμορφωτικά κέντρα»!
Η επικράτηση του Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ και η ακόλουθη αναμόρφωση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής - συνεχίζοντας να στοχεύει στην αντιπαράθεση με τον βασικό αντίπαλο των ΗΠΑ, την Κίνα - επιχειρεί να αμβλύνει τις αντιθέσεις με την καπιταλιστική Ρωσία. Αυτό έχει οδηγήσει προσωρινά σε αποκλιμάκωση της κριτικής προς τη σοβιετική προϊστορία της, χωρίς αυτό να σηματοδοτεί και μείωση του αντικομμουνισμού. Ετσι κι αλλιώς, τα φιλοκυβερνητικά αμερικανικά επιτελεία, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, χρησιμοποιούν τον πιο αισχρό αντικομμουνισμό στην αντιπαράθεσή τους με την καπιταλιστική Κίνα, αλλά και με τους Αμερικανούς καπιταλιστές που επιδιώκουν τη διατήρηση καλών σχέσεων μαζί της. Την ίδια στιγμή, όσα αμερικανικά μονοπώλια αντιπολιτεύονται τον Τραμπ χρησιμοποιούν εξίσου τον αντικομμουνισμό για να στιγματίσουν την προσέγγιση ΗΠΑ - Ρωσίας και παρουσιάζουν τον Πούτιν ως σύγχρονο Χίτλερ και μια ενδεχόμενη συμφωνία ιμπεριαλιστικής ειρήνης για την Ουκρανία ως νέο Σύμφωνο του Μονάχου. Σε ανάλογη κατεύθυνση κινούνται σταθερά και τα επιτελεία του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού.
Από την άλλη πλευρά, η καπιταλιστική Ρωσία όπως και η Κίνα επιχειρούν να αξιοποιήσουν το σοσιαλιστικό παρελθόν τους, προκειμένου να παραπλανήσουν τις ρωσικές και κινεζικές εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, αλλά και λαϊκές μάζες σε όλο τον κόσμο που έχουν βγάλει συμπεράσματα από τη δολοφονική πολιτική του ευρωατλαντικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ. Όμως, η σοβιετική εποποιία δεν ανήκει στους στυλοβάτες του ρωσικού ιμπεριαλισμού, στο καπιταλιστικό καθεστώς που υπηρετεί ο Πούτιν. Αυτοί καπηλεύονται την 9η Μάη για να θωρακίζουν ιδεολογικά την καπιταλιστική παλινόρθωση στη Σοβιετική Ενωση. Η σοβιετική εποποιία όπως και οι ηρωικοί αγώνες των Κινέζων κομμουνιστών στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έχουν κληρονόμους όσους και σήμερα αγωνίζονται για τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
Γίνεται όλο και περισσότερο εμφανές ότι στις σημερινές συνθήκες η γενικόλογη επίκληση του αντιφασισμού, στον βαθμό που δεν συνδέεται με τον αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, αποτελεί σημαία ευκαιρίας που υψώνεται με ευκολία από διάφορα καπιταλιστικά κράτη και ιμπεριαλιστικά κέντρα ως αναπόσπαστο στοιχείο της προπαγάνδας τους. Η τελευταία είναι ενταγμένη στη γενικότερη προετοιμασία μπροστά στο ενδεχόμενο ενός νέου γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου, είναι οργανικά δεμένη με την κούρσα των εξοπλισμών και την «πολεμική οικονομία», δηλαδή με την προσαρμογή όλης της καπιταλιστικής οικονομίας σε συνθήκες πολέμου. Τροποποιείται από τις συνεχείς αναδιατάξεις των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών (που δεν αποτελούν καινούριο φαινόμενο, αλλά χαρακτήρισαν όλες τις περιόδους που προηγήθηκαν του ξεσπάσματος γενικευμένων ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων) δίχως να αποπροσανατολίζεται από την κεντρική της στόχευση: Την επιδίωξη οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις να αποδεχθούν το ενδεχόμενο του πολέμου, να υιοθετήσουν τις συμμαχίες και τις στοχεύσεις του καπιταλιστικού κράτους τους και να στρατευθούν ενεργά για την επίτευξή τους.
Οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις πρέπει να έχουν ξεκάθαρο πως οι υπερασπιστές της καπιταλιστικής εξουσίας επιχειρούν με τη μαύρη προπαγάνδα να χειραγωγήσουν τις νεότερες γενιές, να τις υποτάξουν μαζικά στα σημερινά ιμπεριαλιστικά εγκλήματα. Ο αντικομμουνισμός τους, φανερός ή συγκαλυμμένος, δεν αποτελεί μια διαφορετική προσέγγιση των ιστορικών γεγονότων ή των διεθνών σχέσεων, όπως επιχειρείται συχνά να παρουσιαστεί. Εντάσσεται στην παγκόσμια ιδεολογική - πολιτική επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου, προκειμένου να υψωθούν απέραστα τείχη, για να μη βγει ο κόσμος από το πισωγύρισμα που τον έφερε η αντεπανάσταση του 1989-1991, για να υπομείνουν οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις τα νέα ιμπεριαλιστικά σφαγεία.
Οι επιδιώξεις τους πρέπει να αποτύχουν! Απέναντί τους έχουν χρέος να βρεθούν η εργατική τάξη, οι βιοπαλαιστές αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης, οι γυναίκες και οι νεολαίοι των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, οι επιστήμονες και οι διανοούμενοι, όλοι όσοι δεν αποδέχονται τη διαστρέβλωση της Ιστορίας και τον αντικομμουνισμό. Όλοι αυτοί που κατανοούν ότι η ιστορική γνώση και τα ταξικά συμπεράσματα αποτελούν ουσιαστικά εφόδια για τη νικηφόρα πάλη των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων ενάντια στο σιδερένιο πέλμα της δικτατορίας των μονοπωλίων και στη φρίκη των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Για να βάλουμε οριστικό τέλος στη μήτρα που τους γεννά και το έδαφος που τους τρέφει!
Το ΚΚΕ απευθύνεται στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα στις νέες και τους νέους και τους καλεί να αναζητήσουν την αλήθεια, τα πραγματικά γεγονότα και τις αιτίες που οδήγησαν στους παγκόσμιους και τοπικούς πολέμους, στην άνοδο και επικράτηση σε ορισμένες χώρες του φασισμού – ναζισμού.
Ο φασισμός - ναζισμός πέρα από την καπιταλιστική προπαγάνδα
Η ιστορική έρευνα φανερώνει ξεκάθαρα την καπιταλιστική μήτρα του φασισμού - ναζισμού. Στη διάρκεια του Μεσοπολέμου, οι αστικές τάξεις της Ιταλίας και της Γερμανίας πρόκριναν τη φασιστική πολιτική μορφή της καπιταλιστικής εξουσίας, προκειμένου να πετύχουν δύο αλληλένδετους στόχους: α) την καταστολή του εσωτερικού ταξικού εχθρού που είχε πρωτοστατήσει σε σοσιαλιστικές επαναστάσεις και εξεγέρσεις μετά το τέλος του ιμπεριαλιστικού Α' Παγκοσμίου Πολέμου και β) την επιδίωξη μιας νέας πολεμικής αναμέτρησης που θα επέβαλε το προς όφελός τους ξαναμοίρασμα των αποικιών, των αγορών και των σφαιρών επιρροής, των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας. Ακριβώς για αυτό ο φασισμός και ο ναζισμός αναδείχτηκαν μέσα από τα αστικά κοινοβούλια, με τη συναίνεση των υπόλοιπων αστικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων των σοσιαλδημοκρατών και βέβαια με την καθοριστική στήριξη των ιταλικών και γερμανικών μονοπωλίων, καθώς και της Καθολικής Εκκλησίας.
Ο φασισμός γεννιέται στα σπλάχνα του καπιταλιστικού συστήματος, όχι ως αποτέλεσμα μιας μορφής διαχείρισης (π.χ. της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, όπως ισχυρίζονται σήμερα οι οπορτουνιστικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις στην Ευρώπη και γενικότερα), αλλά υπηρετώντας τις προτεραιότητες της καπιταλιστικής εξουσίας. Αποτελεί μορφή άσκησης της εξουσίας των μονοπωλίων. Υπερασπίζεται την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, φτώχειας, ανεργίας και φθοράς των αστικών κοινοβουλευτικών κομμάτων, η αστική τάξη χρησιμοποιεί πολλαπλά τα φασιστικά κόμματα, ως προκεχωρημένα φυλάκια εξυπηρέτησης των συμφερόντων της. Αξιοποιεί τη φασιστική δράση που, με τον ακραίο εθνικισμό και τη δήθεν «αλληλεγγύη», ρίχνει δίχτυα ενσωμάτωσης λαϊκών δυνάμεων, ανέργων, κατεστραμμένων μικροαστικών στρωμάτων.
Η μαζική βάση που απέκτησαν τα κόμματα του Χίτλερ και του Μουσολίνι, επιβεβαιώνει ότι η οικονομική και γενικότερη καπιταλιστική κρίση δεν οδηγούν από μόνες τους σε ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών - λαϊκών μαζών. Αντίθετα, αν δεν συνοδευτούν από την άνοδο της ταξικής πάλης και από το μπόλιασμά της με την επαναστατική στρατηγική και δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος, μπορούν να αξιοποιηθούν από την αστική τάξη, ώστε να οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη υποχώρηση και στρέβλωση της ταξικής και πολιτικής συνείδησης και στην εμφάνιση μαζικών αντιδραστικών κινημάτων.
Τα ίδια τα αστικά Συντάγματα δίνουν τη δυνατότητα να «παραμεριστεί» προσωρινά η αστική δημοκρατία, ο αστικός κοινοβουλευτισμός και η νομιμότητα, που τα ίδια καθιερώνουν, όταν αυτό απαιτεί το συμφέρον της καπιταλιστικής εξουσίας. Την καπιταλιστική εξουσία υπηρετούν τα στρατιωτικά και πολιτικά πραξικοπήματα, η αναστολή των δικών της νόμων, προκειμένου να ενταθεί η κρατική και οποιασδήποτε άλλης μορφής βία και καταστολή, η περιστολή των όποιων πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων. Και σήμερα, τα καπιταλιστικά κράτη και γενικότερα οι αστικές δυνάμεις που ομνύουν στη δημοκρατία και στον αντιφασισμό, την ίδια στιγμή ανέχονται και πολύ περισσότερο στηρίζουν τη δράση φασιστικών και άλλων παρακρατικών οργανώσεων. Τις διατηρούν ως εφεδρείες για το χτύπημα του εργατικού - λαϊκού κινήματος σε ενδεχόμενο ανάτασής του. Γι' αυτό και οι «ανησυχίες» τους για την άνοδο του φασισμού και της ακροδεξιάς στην Ευρώπη είναι κάλπικες.
Τον ταξικό χαρακτήρα της φασιστικής εξουσίας απέδειξε ιστορικά και η στάση των λεγόμενων δημοκρατικών καπιταλιστικών κρατών, που είχαν επωφεληθεί από τα αποτελέσματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (Μ. Βρετανία, Γαλλία και ΗΠΑ). Αυτά θεώρησαν άξια επαίνου τη φασιστική καταστολή του εργατικού - λαϊκού κινήματος, ενώ προσπάθησαν να στρέψουν τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις του φασιστικού Αξονα στην Ανατολή, επιδιώκοντας μια πολεμική του σύγκρουση με τη Σοβιετική Ενωση. Ηλπιζαν ότι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στην ανατροπή της εργατικής εξουσίας και την αμοιβαία εξασθένιση των αντιμαχόμενων μερών, που θα τους επέτρεπε τη διάσωση της ηγετικής τους θέσης στο μεταπολεμικό ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Υπάρχουν ακράδαντες αποδείξεις που μαρτυρούν ότι η μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη της Γερμανίας αποκτήθηκε χάρη και στην άμεση στήριξη που της έδωσαν οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Μ. Βρετανία και στην ανοχή τους στον επανεξοπλισμό της Γερμανίας και στις πρώτες πολεμικές επιθέσεις της. Μόνο όταν οι βλέψεις του φασιστικού Άξονα αμφισβήτησαν τη δική τους εδαφική επικράτεια και τα ευρύτερα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα, τα λεγόμενα δημοκρατικά καπιταλιστικά κράτη ήρθαν σε σύγκρουση μαζί του και πρόκριναν τη συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση, που για χρόνια απέρριπταν, παρά τις προσπάθειες της τελευταίας. Όμως, μετά τον πόλεμο, Γερμανοί εγκληματίες πολέμου στελέχωσαν τις μυστικές υπηρεσίες τους και το ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο της παγκόσμιας αντιπαράθεσης καπιταλισμού – σοσιαλισμού.
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ως αποτέλεσμα της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν, όπως και νωρίτερα ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά και δεκάδες άλλοι τοπικοί και περιφερειακοί πόλεμοι που σημάδεψαν τον 20ό αιώνα και συνεχίζονται έως τις μέρες μας, ιμπεριαλιστικός. Ηταν αποτέλεσμα των ανταγωνισμών των καπιταλιστικών κρατών για το μοίρασμα αγορών, αποικιών και σφαιρών επιρροής, των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας. Στον βωμό των καπιταλιστικών συμφερόντων συντελέστηκε το τερατώδες ιμπεριαλιστικό έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας που χαρακτηρίστηκε από χιλιάδες μαζικές δολοφονίες πρωτοφανούς αγριότητας και άλλες αποτρόπαιες ενέργειες.
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είχε διάρκεια 2.194 μέρες και απλώθηκε σε έκταση 22 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων. Πάνω από 110 εκατομμύρια άνθρωποι επάνδρωσαν τους τακτικούς στρατούς. Οι νεκροί στον πόλεμο, στρατιωτικοί και μη, έφτασαν τα 62 εκατομμύρια. Στη χώρα μας, οι νεκροί έφτασαν συνολικά τις 405.000 (θάνατοι από την πείνα, εκτελεσμένοι, νεκροί των μαχών, χιλιάδες που εξοντώθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης - κυρίως Εβραίοι της Θεσσαλονίκης - κ.ά.). Η Βιάννου, η Κάνδανος, τα Καλάβρυτα, το Δίστομο, ο Χορτιάτης, η Μεγαλόπολη, η Νίκαια και η Καισαριανή, όπως και τόσοι άλλοι τόποι ολοκαυτώματος και μαζικών εκτελέσεων στέκουν αδιάψευστοι μάρτυρες της ιμπεριαλιστικής φασιστικής - ναζιστικής θηριωδίας.
Οι πρώτες στρατιωτικές επιχειρήσεις που προοιώνισαν τον επερχόμενο Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισαν στις 19 Σεπτέμβρη 1931, όταν η Ιαπωνία επιτέθηκε στη Μαντζουρία. Λίγα χρόνια αργότερα (3 Οκτώβρη 1935) η Ιταλία επιτέθηκε στην Αιθιοπία. Στις 18 του Ιούλη 1936 ξέσπασε το στρατιωτικό κίνημα του Φράνκο στην Ισπανία κατά της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου. Έτσι άρχισε ο Ισπανικός Εμφύλιος, που έληξε την άνοιξη του 1939 με την επικράτηση των δυνάμεων του Φράνκο.
Καθοριστικό ρόλο σ' αυτήν την εξέλιξη είχαν, από τη μια, η τεράστια βοήθεια σε έμψυχο, στρατιωτικό υλικό και οικονομικά μέσα που προσέφεραν η Γερμανία και η Ιταλία στους πραξικοπηματίες, από την άλλη, η υποκριτική στάση της Μ. Βρετανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ που, στο όνομα της δήθεν «μη επέμβασης» και της «πολιτικής κατευνασμού», στέρησαν από τον ισπανικό λαό τα απαραίτητα μέσα για να πολεμήσει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα για τον ρόλο των σοσιαλδημοκρατών και άλλων κεντρώων αστικών δυνάμεων αποτέλεσε η στάση της γαλλικής αστικής κυβέρνησης με πρωθυπουργό τον σοσιαλδημοκράτη Λεόν Μπλουμ, στην οποία μετείχε και το ΚΚ Γαλλίας. Η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, παρά τις πιέσεις των κομμουνιστών, ακολούθησε τη λεγόμενη «πολιτική μη επέμβασης» στα εσωτερικά της Ισπανίας. Αυτή μεταφράστηκε σε άρνηση της επιστροφής των ισπανικών αποθεμάτων χρυσού στην ισπανική κυβέρνηση, την ίδια περίοδο που η γαλλική κυβέρνηση παρέδωσε στον Φράνκο τον ισπανικό πολεμικό στόλο που είχε καταφύγει σε γαλλικά λιμάνια.
Αντίθετα, η Σοβιετική Ένωση και το κομμουνιστικό κίνημα εξέφρασαν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στον δοκιμαζόμενο λαό της Ισπανίας. Η Σοβιετική Ένωση ήταν ο κύριος προμηθευτής σε όπλα, τρόφιμα, φάρμακα, ιματισμό, που μεταφέρονταν διά θαλάσσης με πολλούς κινδύνους, σπάζοντας τις ενέδρες των γερμανικών και ιταλικών υποβρυχίων. Ακόμα, προσέφερε ειδικούς και αξιωματικούς για την εκπαίδευση του Δημοκρατικού Στρατού της Ισπανίας. Ξεχωριστή ήταν η προσφορά των δεκάδων χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων ριζοσπαστών αγωνιστών από όλο τον κόσμο και από την Ελλάδα, που εντάχθηκαν εθελοντικά στις Διεθνείς Ταξιαρχίες και πολέμησαν στο πλευρό του ισπανικού λαού, δίνοντας ακόμη και τη ζωή τους.
Στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου και συγκεκριμένα στις 25 Νοέμβρη 1936, η Γερμανία και η Ιαπωνία υπέγραψαν το λεγόμενο «αντι-Κομιντέρν Σύμφωνο», δηλαδή Σύμφωνο που στρεφόταν εναντίον της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Σύντομα το Σύμφωνο υπογράφτηκε και από τη φασιστική Ιταλία και στη συνέχεια σε αυτό προσχώρησαν χώρες που στη συνέχεια συναπάρτισαν τον φασιστικό Αξονα και άλλες.
Η προηγούμενη εξέλιξη αξιολογήθηκε θετικά από τα λεγόμενα δημοκρατικά καπιταλιστικά κράτη, αφού ο φασιστικός Αξονας έθετε στο επίκεντρο της πολεμικής του τη Σοβιετική Ενωση. Αυτός ήταν ο λόγος που οι ΗΠΑ, Μ. Βρετανία και Γαλλία ανέχτηκαν την προσάρτηση της Αυστρίας στη ναζιστική Γερμανία (12 Μάρτη 1938). Για τον ίδιο λόγο οι πρωθυπουργοί της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας, Τσάμπερλαιν και Νταλαντιέ αντίστοιχα, συνυπέγραψαν με τους Μουσολίνι και Χίτλερ το Σύμφωνο του Μονάχου (29 Σεπτέμβρη 1938), που παραχωρούσε εν αγνοία της τσεχοσλοβακικής κυβέρνησης την περιοχή της Σουδητίας στη ναζιστική Γερμανία. Ανάλογα παθητική ήταν η στάση των Συμμάχων και όταν η Ιταλία κατέλαβε την Αλβανία (12 Απρίλη 1939).
Όλο αυτό το διάστημα, στις επίμονες και συνεχείς προσπάθειες της Σοβιετικής Ένωσης να συνάψουν αντιφασιστική συμμαχία, οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία και η Γαλλία κρατούσαν αρνητική στάση, ενώ συνέχιζαν την πολιτική της υπονόμευσης σε βάρος της. Ήταν ολοφάνερο ότι τα μη φασιστικά καπιταλιστικά κράτη ενίσχυαν και ωθούσαν τη Γερμανία για να επιτεθεί όσο γινόταν πιο γρήγορα εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, με στόχο το σπάσιμο της κοινής στάσης των καπιταλιστικών κρατών και με γνώμονα το κέρδισμα χρόνου, η ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης υπέγραψε στις 23 Αυγούστου 1939 το «γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης», που έμεινε γνωστό ως Σύμφωνο Μόλοτοφ - Ρίμπεντροπ.
Με αφορμή το Σύμφωνο, οι κάθε λογής πολέμιοι της Σοβιετικής Ένωσης, ανάμεσά τους και οι οπορτουνιστές, προσπαθούν με ψεύδη και διαστρεβλώσεις να κάνουν το άσπρο μαύρο. Από τον καιρό που το ΚΚ Γαλλίας κηρύχθηκε παράνομο από την κυβέρνηση Νταλαντιέ, όταν αρνήθηκε να καταδικάσει το Σύμφωνο και διακήρυξε ταυτόχρονα τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του επερχόμενου πολέμου, μέχρι τα σύγχρονα ψηφίσματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τα καπιταλιστικά κράτη αξιοποιούν το Σύμφωνο για να πρωτοστατήσουν στην ιστορική διαστρέβλωση. Μέσα στο γενικότερο πλαίσιο ταύτισης του φασισμού - ναζισμού με τον κομμουνισμό, το αποτιμούν ως αιτία έναρξης του ιμπεριαλιστικού Β' Παγκοσμίου Πολέμου, χρησιμοποιώντας και το γεγονός ότι μετά την υπογραφή του η ναζιστική Γερμανία εξαπέλυσε επίθεση στην Πολωνία (1 Σεπτέμβρη 1939).
Αποκρύπτουν ότι το Σύμφωνο Μόλοτοφ - Ρίμπεντροπ υπογράφτηκε μόνο αφού είχε προηγηθεί το Σύμφωνο του Μονάχου και είχαν ναυαγήσει όλες οι σοβιετικές προσπάθειες να συγκροτηθεί αντιχιτλερικό μέτωπο. Το Σύμφωνο εξασφάλισε στη Σοβιετική Ένωση 21 μήνες ειρήνης, που αποδείχθηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προετοιμασία ενόψει της αναπόφευκτης γερμανικής επίθεσης.
Αποκρύπτουν επίσης ότι 3 μήνες πριν τη γερμανική επίθεση στην Πολωνία, η Σοβιετική Ένωση είχε προτείνει στην Πολωνία σύναψη συμφώνου αμοιβαίας βοήθειας σε περίπτωση πολέμου, την οποία απέρριψε η πολωνική κυβέρνηση, έπειτα από προτροπές της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας. Κρύβουν ακόμα ότι όταν η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία, οι συμφωνίες αμοιβαίας βοήθειας που είχε υπογράψει η τελευταία με τη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία έμειναν στα χαρτιά. Ο πόλεμος που η Μ. Βρετανία και η Γαλλία κήρυξαν κατά της Γερμανίας έμεινε γνωστός ως ο «παράξενος πόλεμος», αφού δεν διεξήχθη ποτέ.
Αντίθετα, Μ. Βρετανία και Γαλλία συνέχισαν ακόμα και την ύστατη ώρα να προσδοκούν μια σύγκρουση ναζιστικής Γερμανίας - Σοβιετικής Ένωσης. Γι' αυτό στήριξαν από κοινού με τη Γερμανία και την Ιταλία τη Φινλανδία τον Νοέμβρη του 1940, όταν ξεκίνησε ο σοβιετοφινλανδικός πόλεμος. Η Σοβιετική Ένωση είχε επανειλημμένα επιχειρήσει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της εγγύτητας των σοβιετοφινλανδικών συνόρων στο Λένινγκραντ, με διαπραγματεύσεις και προσφέροντας εδαφικά ανταλλάγματα στη Φινλανδία, προκειμένου και η Φινλανδία με τη σειρά της να παραχωρήσει στη Σοβιετική Ένωση εδάφη στη σοβιετοφινλανδική μεθόριο. Η εγγύτητα των σοβιετοφινλανδικών συνόρων, με δεδομένη τη στάση της Φινλανδίας, αποτελούσε μια σημαντική απειλή για τη Σοβιετική Ένωση ενόψει της επερχόμενης ναζιστικής επίθεσης. Αυτό απέδειξε άλλωστε και η στάση της Φινλανδίας στη συνέχεια του πολέμου. Τελικά, ο Κόκκινος Στρατός επικράτησε του φινλανδικού στις 13 Μάρτη 1940, παρότι ο τελευταίος είχε τη στήριξη του συνόλου των καπιταλιστικών κρατών.
Παράλληλα, η ηγεσία της ναζιστικής Γερμανίας είχε σχέδια διαφορετικά από τις επιθυμίες της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας. Ήθελε να εξασφαλίσει τον έλεγχο της δυτικοευρωπαϊκής βιομηχανίας και να αποκλείσει τη δυνατότητα ανοίγματος ενός ταυτόχρονου δυτικού μετώπου, προτού εξαπολύσει μια πρωτόγνωρη σε μέγεθος επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Έτσι κι αλλιώς, οι βλέψεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού δεν περιορίζονταν σε μια επέκταση στα ανατολικοευρωπαϊκά εδάφη, αλλά επιδίωκαν μια συνολική αναμόρφωση του συσχετισμού δυνάμεων στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, που είχε επιβληθεί έπειτα από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ως αποτέλεσμα, στις 9 Απριλίου 1940, ο ναζιστικός στρατός κατέλαβε σε ορισμένες ώρες τη Δανία, χωρίς να συναντήσει ουσιαστική αντίσταση και την ίδια μέρα κατόρθωσε να ελέγξει τα σημαντικότερα λιμάνια της Νορβηγίας. Τα λιγοστά βρετανογαλλικά στρατεύματα που στάλθηκαν προς ενίσχυση του νορβηγικού στρατού παρέμειναν αποκομμένα και αναποτελεσματικά.
Εξάλλου, οι συσχετισμοί στα πεδία των μαχών άλλαξαν όταν η ναζιστική Γερμανία εξαπέλυσε επίθεση στις Κάτω Χώρες (Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Βέλγιο) στις 10 Μάη 1940 και περνώντας από το έδαφος του Βελγίου τις Αρδένες, παρέκαμψε τη γαλλική γραμμή άμυνας Μαζινό. Την ίδια μέρα υποτάχτηκε το Δουκάτο του Λουξεμβούργου, ενώ έπειτα από την αποτυχία της «πολιτικής κατευνασμού», ο Τσώρτσιλ αντικατέστησε τον Τσάμπερλαιν στη θέση του πρωθυπουργού, σηματοδοτώντας αλλαγή πλεύσης της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής. Στις 14 Μάη ακολούθησε η συνθηκολόγηση της Ολλανδίας, στις 27 Μάη παραδόθηκε το Βέλγιο, ενώ στις 10 Ιούνη η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στη Γαλλία. Την ίδια μέρα παραδόθηκε και η Νορβηγία, ενώ στις 14 Ιούνη τα γερμανικά στρατεύματα παρέλασαν στο κατειλημμένο Παρίσι.
Τελικά, στις 25 Ιούνη ο στρατάρχης Πεταίν υπέγραψε τη συνθηκολόγηση της Γαλλίας, που προέβλεπε τη διχοτόμησή της σε δύο ζώνες: Μία υπό την άμεση κατοχή των Γερμανών και μία υπό γαλλική διοίκηση με επικεφαλής τον Πεταίν και συμμετοχή εκείνων των αστικών δυνάμεων που επιζητούσαν αλλαγή των διεθνών συμμαχιών του γαλλικού καπιταλιστικού κράτους και προσέγγιση με τη ναζιστική Γερμανία. Την ίδια περίοδο, ο Στρατηγός Ντε Γκωλ, επικεφαλής των γαλλικών αστικών δυνάμεων που επιθυμούσαν τη διατήρηση της συμμαχίας με τη Μ. Βρετανία και τη συνέχιση της αντιπαράθεσης με τον φασιστικό Αξονα, κατέφυγε στο Λονδίνο και έκανε έκκληση συνέχισης της αντίστασης.
Μέσα στο κλίμα που διαμορφώθηκε από την προέλαση της ναζιστικής Γερμανίας σε όλα τα μέτωπα, στις 27 Σεπτέμβρη 1940 υπογράφτηκε στο Βερολίνο το Τριμερές Σύμφωνο του Αξονα ανάμεσα στην Ιταλία, την Ιαπωνία και τη Γερμανία.
Η τελευταία, απαλλαγμένη πλέον από τον φόβο ενός δυτικού μετώπου και αφού συνέβαλε καθοριστικά στην κατάληψη της Ελλάδας και των Βαλκανίων, στράφηκε εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, στις 22 Ιούνη 1941, εξαπολύοντας την επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα». Ο Χίτλερ, και όχι μόνο αυτός, ήταν βέβαιος ότι σε λίγους μήνες θα είχε καταλάβει τη Σοβιετική Ένωση, θα είχε συντρίψει το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος και θα είχε εξοντώσει τους κομμουνιστές. Όμως, όπως θα ομολογούσε σύντομα ο ίδιος, δεν είχε προϋπολογίσει ούτε τη στρατιωτική προετοιμασία της Σοβιετικής Ένωσης, ούτε το πάθος των μαχητών του Κόκκινου Στρατού και των Σοβιετικών πολιτών να υπερασπιστούν τη σοσιαλιστική πατρίδα.
Λίγους μήνες αργότερα και συγκεκριμένα μετά την επίθεση της Ιαπωνίας στο Περλ Χάρμπορ του Ειρηνικού στις 7 Δεκέμβρη 1941, οι ΗΠΑ κήρυξαν τον πόλεμο στον φασιστικό Άξονα. Άλλωστε, τα ιαπωνικά σχέδια για τη διαμόρφωση μιας νέας τάξης πραγμάτων στη Νοτιοανατολική Ασία έρχονταν σε σύγκρουση με τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή.
Η διαμόρφωση της Μεγάλης Αντιφασιστικής Συμμαχίας
Οι εξελίξεις στα πεδία των πολεμικών συγκρούσεων παγίωσαν τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Προοδευτικά στον φασιστικό Άξονα εντάχθηκαν η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Σλοβακία και η Κροατία. Από την άλλη πλευρά, αν και στο Λονδίνο συγκεντρώνονταν οι εξόριστες αστικές κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κρατών που βρέθηκαν υπό την κατοχή του φασιστικού Άξονα, η Μ. Βρετανία είχε απομείνει χωρίς συμμάχους στην ηπειρωτική Ευρώπη και αναζητούσε τη διαμόρφωση συμμαχίας με τη Σοβιετική Ένωση. Το ίδιο συνέβαινε και με τις ΗΠΑ, που αναμετρούνταν με την Ιαπωνία. Τέλος, η Σοβιετική Ένωση επιζητούσε το άνοιγμα ενός δεύτερου πολεμικού μετώπου στον γερμανικό ιμπεριαλισμό.
Ως αποτέλεσμα, λίγο μετά τη ναζιστική επίθεση στη Σοβιετική Ένωση, τον Ιούλη του 1941, ο Βρετανός πρέσβης στη Μόσχα Στάνφορντ Κριπς και ο επικεφαλής του Λαϊκού Επιτροπάτου Εξωτερικών Υποθέσεων της Σοβιετικής Ένωσης, Βιατσεσλάβ Μόλοτοφ, έθεσαν τις βάσεις του αγγλοσοβιετικού συμφώνου αλληλοβοήθειας. Τον επόμενο μήνα, έπειτα από τη συνάντηση Τσώρτσιλ - Ρούσβελτ στην Αρτζεντ Μπέι της Νέας Γης, οι δύο ηγέτες απέστειλαν κοινό μήνυμα προς τον Ιωσήφ Στάλιν, στο οποίο εξήραν την ηρωική αντίσταση του Κόκκινου Στρατού.
Επρόκειτο για την απαρχή της διαμόρφωσης της Μεγάλης Αντιφασιστικής Συμμαχίας, η οποία, όμως, εμπεριείχε κράτη και οργανώσεις που εξέφραζαν αντίθετα ταξικά συμφέροντα. Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο, είχε προδιαγεγραμμένη ημερομηνία λήξης, που συνδεόταν με την ήττα του Άξονα και δεν μπορούσε ούτε να αλλάξει τον χαρακτήρα του πολέμου, ούτε και να εξαλείψει την πάλη ανάμεσα στις δυνάμεις του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού, που συνεχιζόταν αμείωτη στο εσωτερικό της.
Τα καπιταλιστικά κράτη της Αντιφασιστικής Συμμαχίας και οι αστικές οργανώσεις που συνεργάζονταν μαζί τους συνέχισαν να διεξάγουν έναν άδικο πόλεμο, προορισμένο να αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη από το μεταπολεμικό μοίρασμα της ιμπεριαλιστικής λείας. Για τον ίδιο λόγο, προσπαθούσαν να υποσκάψουν τη σύμμαχό τους Σοβιετική Ένωση και αντιμετώπιζαν με εχθρότητα και καχυποψία τα Κομμουνιστικά Κόμματα και τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις που πρωτοστατούσαν στην αντιφασιστική πάλη.
Δείγμα των στόχων τους ήταν και ότι οι ΗΠΑ και η Μ. Βρετανία άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο στην ηπειρωτική Ευρώπη, με την απόβαση στη Νορμανδία, μόλις στις 6 Ιούνη 1944. Είχαν συμπληρωθεί 3 χρόνια από τη συγκρότηση της Αντιφασιστικής Συμμαχίας, ενώ είχαν προηγηθεί οι εποποιίες του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ και στο Κουρσκ, που σήμαναν τη στροφή στον πόλεμο και αφού ο Κόκκινος Στρατός καταδίωκε τις γερμανικές στρατιές από τα εδάφη της Σοβιετικής Ένωσης και προετοιμαζόταν να απελευθερώσει τις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης. Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας φοβούνταν δικαιολογημένα ότι μπορούσε ο Κόκκινος Στρατός να μπει μόνος στο Βερολίνο.
Τα προηγούμενα αποδεικνύουν ότι ο ιμπεριαλισμός δεν χάνει ποτέ τον στρατηγικό του στόχο. Γι' αυτό και καμία προσωρινή συμμαχία με ένα τμήμα του για πολεμικούς ή άλλους σκοπούς δεν πρέπει να οδηγεί στην άμβλυνση του ταξικού κριτηρίου των σοσιαλιστικών κρατών ή των Κομμουνιστικών Κομμάτων.
Το ΚΚΕ σάλπισε από την πρώτη στιγμή την αντίσταση στη φασιστική - ναζιστική εισβολή και Κατοχή
Στις 28 Οκτώβρη 1940, η φασιστική Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο και εισέβαλε στην Ελλάδα από το έδαφος της Αλβανίας. Η δικτατορία των Μεταξά - Γλίξμπουργκ αντέδρασε, εκφράζοντας το κυρίαρχο τμήμα της αστικής τάξης που θεωρούσε ότι τα συμφέροντά του εκπληρώνονται από τη συνέχιση της συμμαχίας με τη Μ. Βρετανία και έχοντας εξασφαλίσει πρωτύτερα τη συναίνεση των αστικών κομμάτων που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης και ανοχής στην κυβέρνηση Μεταξά. Ο ελληνικός στρατός, στηριγμένος και στον μαζικό ηρωισμό των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, κατόρθωσε να αποκρούσει τον εισβολέα.
Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή σάλπισε την αντίσταση στον εισβολέα, παρά το γεγονός ότι το ίδιο ήταν σοβαρά χτυπημένο από τη μεταξική δικτατορία, με χιλιάδες μέλη του στις φυλακές και τις εξορίες.
Με το πρώτο ανοιχτό γράμμα του, που δημοσιεύτηκε στις 2 Νοέμβρη 1940, ο Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, από τη φυλακή της Ασφάλειας Αθηνών όπου κρατούνταν, κάλεσε τον ελληνικό λαό να δώσει όλες του τις δυνάμεις σε αυτόν τον αγώνα. Διακήρυξε ότι «έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για τον σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό». Ακολούθησαν ακόμα δύο γράμματα του Ν. Ζαχαριάδη, με τα οποία σωστά χαρακτήριζε τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό και καλούσε λαό και στρατό να ανατρέψουν την κυβέρνηση και να πάρουν στα χέρια τους την υπεράσπιση των συνόρων, ζητώντας και τη στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτά τα γράμματα δεν είδαν τότε το φως της δημοσιότητας, γιατί έφτασαν από χαφιέδες, που ο Ζαχαριάδης δεν γνώριζε, στα χέρια της Ασφάλειας. Την ίδια κατεύθυνση με τον Ν. Ζαχαριάδη είχε δώσει εξαρχής και η «Παλιά Κεντρική Επιτροπή» του ΚΚΕ.
Επίσης, οι φυλακισμένοι κομμουνιστές από την πρώτη στιγμή ζήτησαν να αποφυλακιστούν για να πολεμήσουν, αλλά η μεταξική δικτατορία αρνήθηκε και στη συνέχεια οι αξιωματούχοι του καπιταλιστικού κράτους τούς παρέδωσαν στις αρχές Κατοχής.
Στις 27 Απρίλη 1941, γερμανικά στρατεύματα μπήκαν στην Αθήνα και η χώρα βρέθηκε υπό την τριπλή κατοχή της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Βουλγαρίας. Ενα μέρος του αστικού πολιτικού κόσμου (Λ. Τσιριγώτης, Α. Λιβιεράτος, Σ. Γκοτζαμάνης, Εμμ. Λουλακάκης και αργότερα ο Ι. Ράλλης, Αν. Ταβουλάρης, Γ. Παμπούκας κ.ά.) και σημαντικό κομμάτι των ανώτατων αξιωματικών του στρατού (Γ. Τσολάκογλου, Α. Ρουσσόπουλος, Γ. Μπάκος, Ν. Ρίζος - Ραγκαβής, Π. Δεμέστιχας, Ν. Μάρκος, Σ. Μουτούσης, Χ. Κατσιμήτρος, Δ. Πολύζος) επέλεξε την ανοιχτή συνεργασία με τους κατακτητές. Ενα άλλο διέφυγε (Εμμ. Τσουδερός, Σοφοκλής Βενιζέλος, Κ. Βαρβαρέσος, Π. Αργυρόπουλος, Α. Μιχαλόπουλος και αργότερα οι Π. Κανελλόπουλος, Γ. Παπανδρέου κ.ά.) μαζί με τον βασιλιά στο εξωτερικό (Κάιρο και Λονδίνο), παίρνοντας μαζί του τις τεράστιες ποσότητες των κρατικών αποθεμάτων σε χρυσό. Ενα τρίτο, που έμεινε στην Ελλάδα, απείχε από τον αγώνα, προσβλέποντας καιροσκοπικά σε μελλοντικές εξελίξεις, ενώ ένα άλλο συμμαχικό της Βρετανίας, που ανέλαβε να διεξαγάγει αντικατοχικό αγώνα, συνεργάστηκε στην πλειοψηφία του και με τους κατακτητές σε μια πορεία, για να χτυπηθεί το ΚΚΕ.
Σε μια εποχή που το σύνολο των αστικών δυνάμεων στην καλύτερη περίπτωση απείχε από την αντιστασιακή δράση και στη χειρότερη συνεργαζόταν με τις αρχές Κατοχής, σε συνθήκες λιμού και μαζικών διώξεων και εκτελέσεων, αναδείχθηκε η σημασία της οργανωτικής και ιδεολογικής - πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το ΚΚΕ έδωσε όλες του τις δυνάμεις για να οργανωθεί η αντίσταση στην Τριπλή Φασιστική Κατοχή. Μια χούφτα κομμουνιστές που ήταν ελεύθεροι, και άλλοι που δραπέτευσαν από φυλακές και εξορίες, ξεκίνησαν τον αγώνα για να ανασυγκροτηθούν οι Κομματικές Οργανώσεις και να αναπτυχθεί η αντίσταση μέσα στις δύσκολες συνθήκες της Τριπλής Φασιστικής Κατοχής, αλλά και της ηττοπάθειας και της αναμονής που καλλιεργούσαν στον λαό οι αστικές δυνάμεις.
Το ΚΚΕ προσέφερε τα καλύτερα παιδιά του στην οργάνωση της αντιστασιακής πάλης. Με πρωτοβουλία του, αμέσως μετά την έναρξη της Κατοχής, δημιουργήθηκαν το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ - 16 Ιούλη 1941) και το ΕΑΜ (27 Σεπτέμβρη 1941). Στο ΕΑΜ και στις οργανώσεις του (Εθνική Αλληλεγγύη, ΕΛΑΣ, ΕΛΑΝ, ΕΠΟΝ, ΕΤΑ, ΟΠΛΑ) συσπειρώθηκε η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες έδωσαν τη ζωή τους. Η Καισαριανή, το Κούρνοβο, η Ακροναυπλία, η Κοκκινιά, το Χαϊδάρι, ο Αϊ - Στράτης, το Μονοδέντρι, το στρατόπεδο «Παύλος Μελάς», είναι μερικοί μόνο από τους τόπους της θυσίας.
Στη διάρκεια του σκληρού χειμώνα του 1941 - 1942, οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ πρωτοστάτησαν στη μάχη εναντίον της πείνας. Τον Φλεβάρη του 1942, στα βουνά της Ελλάδας, όπου δρούσαν ήδη από τις πρώτες μέρες της Κατοχής ομάδες κομμουνιστών ανταρτών, συγκροτήθηκε ο ΕΛΑΣ. Η δημιουργία του ΕΛΑΣ ήταν η πιο σημαντική κατάκτηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος στα χρόνια της Κατοχής. Σήμαινε ότι διαμορφώθηκε στρατιωτικό κέντρο με δική του διάρθρωση, λειτουργία και πειθαρχία, η οποία υπερέβαινε το αστικό πλαίσιο των καταπιεστικών στρατιωτικών κανονισμών και κατά προέκταση της αντιλαϊκής - αντικομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης του αστικού στρατού. Ο ΕΛΑΣ υπήρξε στρατός στην υπηρεσία ενός κινήματος που η καθοδηγητική του δύναμη ήταν το ΚΚΕ. Συγκέντρωνε τις βασικές προϋποθέσεις για να εξελιχθεί σε μοχλό ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας και σε όργανο της εργατικής εξουσίας.
Σύντομα η δράση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ διαμόρφωσε ένα πανελλαδικό δίκτυο αντίστασης, που πύκνωνε όλο και περισσότερο. Στη διάρκεια του 1943, ενισχυμένος και από τις νίκες του Κόκκινου Στρατού, ο ΕΛΑΣ απελευθέρωσε μεγάλο μέρος της χώρας, όπου υπό την προστασία του συγκροτήθηκαν λαογέννητοι θεσμοί Τοπικής Διοίκησης, Εκπαίδευσης και Δικαιοσύνης, ενώ οι οργανώσεις του ΕΑΜ τροφοδοτούσαν και τη λαϊκή πολιτιστική ανάταση. Το ίδιο συνέβαινε και στα κατεχόμενα εδάφη, όπου η πολύμορφη δράση του ΕΑΜ ακύρωσε κεντρικές επιλογές των αρχών Κατοχής και των ντόπιων συνεργατών τους, όπως η επιστράτευση των Ελλήνων εργατών (Μάρτης 1943) ή η προσπάθεια επέκτασης στη Μακεδονία της βουλγαρικής ζώνης Κατοχής (Ιούλης 1943).
Χάρη στη δράση του ΕΑΜ δεν στάλθηκε ούτε ένας εργάτης για να δουλέψει στα γερμανικά εργοστάσια, με εξαίρεση αυτούς που είχαν συλλάβει ομήρους οι Γερμανοί. Χάρη στο ΕΑΜ δεν στάλθηκε ούτε ένας για να πολεμήσει κατά της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ ο ΕΛΑΣ καθήλωσε κρίσιμο αριθμό στρατιωτικών δυνάμεων του Άξονα.
Σε συνθήκες Κατοχής, το ΕΑΜ διοργάνωσε εκλογές (23 Απρίλη 1944), από τις οποίες εκλέχτηκε το Εθνικό Συμβούλιο, με έδρα τις Κορυσχάδες (30 Απρίλη 1944). Στις εκλογές ψήφισαν για πρώτη φορά οι γυναίκες και οι νέοι άνω των 18 χρόνων. Συμμετείχαν περίπου 1.800.000 ψηφοφόροι. Στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1936 είχαν πάρει μέρος 1.000.000 ψηφοφόροι, αφού οι γυναίκες είχαν δικαίωμα ψήφου μόνο στις δημοτικές εκλογές. Στις 10 Μάρτη 1944 το Εθνικό Συμβούλιο εξέλεξε την Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), που αποτέλεσε κεντρικό πολιτικό όργανο διοίκησης των απελευθερωμένων περιοχών και έμεινε γνωστή ως «κυβέρνηση του βουνού».
Συμπεράσματα από τη στρατηγική του ΚΚΕ και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος
Αυτός ο μαζικός εργατικός - λαϊκός αγώνας δεν κατόρθωσε να φτάσει στην τελική νίκη. Το ΚΚΕ, παρά την τεράστια προσφορά του, δεν ήταν επαρκώς στρατηγικά - πολιτικά προετοιμασμένο να θέσει το ζήτημα της κατάκτησης της εργατικής εξουσίας ως αποτέλεσμα και έπαθλο της αντιστασιακής πάλης. Δεν συνέδεσε, απέσπασε την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στον φασισμό - ναζισμό από την ανάγκη ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας που αποτελεί τη μήτρα τους.
Η συνύπαρξη του ταξικού περιεχομένου της λαϊκής πάλης με το εθνικοαπελευθερωτικό, πέραν των πολιτικών και πολεμικών συγκρούσεων με τις οργανώσεις του δωσιλογισμού, επιβεβαιώνεται και από τις ένοπλες συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με τις αντιχιτλερικές αλλά αγγλόφιλες οργανώσεις, όπως ο ΕΔΕΣ και η ΕΚΚΑ. Στο ίδιο συμπέρασμα οδηγούν και οι συνεχείς συγκρούσεις με τους Βρετανούς, η αμείωτη ιδεολογική - πολιτική πάλη των αστικών ελληνικών κυβερνήσεων της Μέσης Ανατολής κατά της ΠΕΕΑ και του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, κατά της Αντιφασιστικής Στρατιωτικής Οργάνωσης (ΑΣΟ) στη Μέση Ανατολή, που συγκέντρωσε την πλειοψηφία των στρατευμένων, τάχθηκε στο πλευρό του ΕΑΜ και της «κυβέρνησης της βουνού», ζητώντας να γίνουν αποδεκτές οι προτάσεις της.
Ιδιαίτερα μετά τη συντριβή των γερμανικών στρατιωτικών δυνάμεων στο Στάλινγκραντ (2 Φλεβάρη 1943), η σκέψη των αστικών δυνάμεων και των Βρετανών συμμάχων τους, μαζί και της κυβέρνησης των δοσίλογων υπό τον Ι. Ράλλη, ήταν στραμμένη στο πώς θα ελέγξουν τις μεταπολεμικές - μετακατοχικές εξελίξεις, στο πώς θα διασφαλίσουν την καπιταλιστική εξουσία. Η στάση τους ήταν βαθιά ταξική, αφού αντιλαμβάνονταν ότι απέναντι στη διασπασμένη αστική τάξη και στους ανυπόληπτους πολιτικούς εκπροσώπους της είχε αναπτυχθεί ένα ρωμαλέο ένοπλο εργατικό - λαϊκό κίνημα, με καθοδηγητή το ΚΚΕ. Γι' αυτό και υπό τη σκέπη του βασιλιά επιχείρησαν να ξεπεράσουν τις παλιές ενδοαστικές αντιθέσεις (βενιζελικοί και βασιλικοί, βρετανόφιλοι και γερμανόφιλοι), προκειμένου να στραφούν ενάντια στον κοινό ταξικό εχθρό.
Στήριξαν τη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας, που δημιούργησαν οι κατοχικές κυβερνήσεις με κύριο σκοπό την αντιμετώπιση του ένοπλου εργατικού - λαϊκού κινήματος, του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Ο ΕΔΕΣ της Αθήνας εντάχθηκε στα Τάγματα Ασφαλείας, την ίδια στιγμή που οι ένοπλες δυνάμεις του ΕΔΕΣ στην Ηπειρο προχωρούσαν σε άτυπη ανακωχή με τις αρχές Κατοχής. Η βενιζελικών καταβολών ΕΚΚΑ επιχείρησε να ελέγξει κρίσιμα στρατηγικά εδάφη στη Ρούμελη και όταν διαλύθηκε από τον ΕΛΑΣ, τα υπολείμματά της εντάχθηκαν στα Τάγματα Ασφαλείας στην Πελοπόννησο. Η ελληνική κυβέρνηση στο Κάιρο προχώρησε στην καταστολή της ηρωικής ΑΣΟ και έστειλε τη συντριπτική πλειοψηφία του στρατεύματος, αρκετές χιλιάδες αξιωματικούς, στρατιώτες και ναύτες σε βρετανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Την ίδια περίοδο ΗΠΑ και Μ. Βρετανία εκπονούσαν το «σχέδιο Μάννα», που προέβλεπε την ανάπτυξη βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ελλάδα μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων.
Σε μια περίοδο που το σύνολο των αστικών δυνάμεων και οι διεθνείς τους σύμμαχοι προετοιμάζονταν για μια αποφασιστική αναμέτρηση με τον εργατικό - λαϊκό παράγοντα που τόλμησε να σηκώσει κεφάλι στα χρόνια της Κατοχής και με την πρωτοπορία του, το ΚΚΕ, το Κόμμα μας δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της όξυνσης της ταξικής πάλης. Εγκλωβισμένο στη στρατηγική της αντιφασιστικής - εθνικής ενότητας υπήγαγε τον ΕΛΑΣ στις εντολές του Βρετανικού Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής (καλοκαίρι 1943), αναγνώρισε με το απαράδεκτο Σύμφωνο του Λιβάνου (Απρίλης 1944) την εξόριστη αστική κυβέρνηση και δέχτηκε να συμμετάσχει σε αυτή και τελικά με την εξίσου απαράδεκτη Συμφωνία της Καζέρτας, τις παραμονές της απελευθέρωσης (Σεπτέμβρης 1944), συμφώνησε να τεθεί ο ΕΛΑΣ υπό τη διοίκηση του στρατηγού Σκόμπι και να μην μπουν οι δυνάμεις του στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Οι προηγούμενες υποχωρήσεις είχαν καθοριστικά αρνητική επίδραση στην έκβαση της ταξικής πάλης, αφού έδωσαν τη δυνατότητα στις αστικές δυνάμεις να ανασυνταχθούν και στα βρετανικά στρατεύματα να καταλάβουν κρίσιμα πόστα στην πρωτεύουσα, χωρίς αντίσταση. Επόμενος στόχος της καπιταλιστικής εξουσίας και καθοριστικό βήμα στην κατεύθυνση σταθεροποίησής της ήταν ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ, που προκάλεσε την αντίδραση και την παραίτηση των υπουργών του ΚΚΕ και του ΕΑΜ που συμμετείχαν στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Το αιματοκύλισμα των ειρηνικών διαδηλώσεων τις επόμενες μέρες και η γενικότερη καταστολή του εργατικού - λαϊκού κινήματος απέδειξαν πόσο ουτοπική ήταν η πεποίθηση συμβιβασμού των αντιμαχόμενων ταξικών συμφερόντων. Αυτήν την πραγματικότητα, αλλά και την αναγκαιότητα της πάλης για την εργατική εξουσία, εξέφρασε ο ηρωικός αγώνας τον Δεκέμβρη του 1944, η ένοπλη σύγκρουση με το αστικό κράτος και τους Βρετανούς.
Η στάση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ να μην υποχωρήσουν στην αξίωση της ντόπιας αστικής τάξης και των διεθνών συμμάχων της για αφοπλισμό του εργατικού - λαϊκού κινήματος ήταν σωστή και επιβεβλημένη. Ωστόσο, ακόμα και αυτή την ύστατη στιγμή η ένοπλη αντιπαράθεση με τις αστικές δυνάμεις και τους Βρετανούς συμμάχους τους δεν οδήγησε σε μια προσπάθεια αναστοχασμού της ακολουθούμενης λαθεμένης στρατηγικής. Και αυτό παρότι η ένοπλη ταξική σύγκρουση του Δεκέμβρη 1944 υπήρξε μια αντικειμενική και αναπόφευκτη, κρίσιμη και κορυφαία έκφραση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας, σε συνθήκες όπου εκ των πραγμάτων είχε τεθεί επί τάπητος το «ποιος - ποιον», δηλαδή το ποια τάξη θα καταλάμβανε την εξουσία.
Αντίθετα, η ένοπλη σύγκρουση χρησιμοποιήθηκε από το ΚΚΕ και το ΕΑΜ ως μέσο πίεσης για τη δημοκρατική εξομάλυνση. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν μεταφέρθηκαν οι πιο αξιόμαχες δυνάμεις του ΕΛΑΣ στο επίκεντρο της σύγκρουσης, ενώ μετά την υποχώρησή του από την Αθήνα και ενώ συνέχισε να κυριαρχεί σε όλη τη χώρα, δεν επιδιώχθηκε η γενίκευση της ένοπλης αναμέτρησης, αλλά υπογράφηκε από το ΚΚΕ και το ΕΑΜ η απαράδεκτη Συμφωνία της Βάρκιζας (Φλεβάρης 1945).
Η θητεία και η διάλυση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, αλλά και η ιστορική συνέχεια, δηλαδή το κύμα καταστολής και τρομοκρατίας που ακολούθησε τη Συμφωνία της Βάρκιζας, αποδεικνύουν το αβάσιμο της πεποίθησης ότι μπορεί να υπάρξει ένας ειρηνικός και κοινοβουλευτικός δρόμος προς όφελος των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων μέσα από τη συμμετοχή ή την ανοχή των κομμουνιστών σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης. Αποδεικνύουν επίσης το λαθεμένο και των σημερινών ισχυρισμών διαφόρων οπορτουνιστικών δυνάμεων ότι η συμμετοχή των κομμουνιστών σε μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για τον σοσιαλισμό, εφόσον συνοδευτεί από τη συνέχιση της μαζικής πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Αυτές οι αντιλήψεις, πέρα από το γεγονός ότι υποτιμούν τη σημασία της συντριβής του καπιταλιστικού κράτους και της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, που παραλύουν τη ραχοκοκαλιά της καπιταλιστικής εξουσίας, προσκρούουν στην ιστορική πραγματικότητα. Το γεγονός ότι ο ειρηνικός - κοινοβουλευτικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό δεν ήταν εφικτός το 1944, όταν οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις ήταν μαζικά οργανωμένες και εξοπλισμένες και ο καπιταλιστικός κρατικός μηχανισμός παρέμενε σμπαραλιασμένος, αποδεικνύει την ουτοπία αυτής της στρατηγικής.
Οι βαθύτερες αιτίες που δεν επέτρεψαν τότε στο ΚΚΕ να κάνει εκείνες τις επιλογές που θα προωθούσαν την πάλη του ένοπλου εργατικού - λαϊκού κινήματος έως την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας απέρρεαν από τις αντιφάσεις που είχε τόσο η δική του στρατηγική όσο και αυτή της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Το ΚΚΕ με αίσθημα ευθύνης και σθένος υπερασπίζει την ιστορική αλήθεια και προβάλλει τα διδάγματα από την ηρωική πάλη των λαών, της εργατικής τάξης και του κομμουνιστικού κινήματος. Αντιμετωπίζει ως πρώτιστο καθήκον του να ερευνά συστηματικά, να αξιοποιεί στη διαμόρφωση της στρατηγικής του τα συμπεράσματα από την πάλη των επαναστατικών κινημάτων. Αναδεικνύει με θάρρος τα λάθη και τις αδυναμίες, τα δικά του και του κινήματος. Η ωραιοποίηση είναι ξένη στους κομμουνιστές. Ταυτόχρονα, τη δική μας κριτική και αυτοκριτική χωρίζει άβυσσος από τη συκοφαντική ιδεολογική επίθεση των εχθρών του ΚΚΕ και του επαναστατικού κινήματος, αλλά και από την εξιδανίκευση και τη λαθολογία του οπορτουνισμού. Τα κίνητρα και οι επιδιώξεις μας κινούνται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση.
Σε αυτή τη βάση, εκτιμούμε ότι προβλήματα ιδεολογικής - πολιτικής και στρατηγικής ενότητας εκδηλώθηκαν σε όλη την πορεία της Κομμουνιστικής Διεθνούς σχετικά με τον χαρακτήρα της επιδιωκόμενης επανάστασης, τον χαρακτήρα του επερχόμενου πολέμου και τη στάση απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία και γενικότερα στις αστικές δυνάμεις. Μια σειρά από προβληματικές επεξεργασίες της Κομμουνιστικής Διεθνούς εξαρτούσαν τον στρατηγικό στόχο των Κομμουνιστικών Κομμάτων από το επίπεδο της καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης στο κράτος όπου δρούσαν. Κατά συνέπεια, υποτιμήθηκαν τα ενιαία χαρακτηριστικά της εποχής του μονοπωλιακού καπιταλισμού ως εποχής επαναστατικού περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό και προτάχθηκαν σε πολλές χώρες η στρατηγική των σταδίων και η συνακόλουθη συνεργασία των Κομμουνιστικών Κομμάτων με σοσιαλδημοκρατικές και άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις. Ήδη το 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1928) προχώρησε σε μια κατάταξη των κρατών ανάλογα με το επίπεδο καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης και πρότεινε αντίστοιχα διαφορετική στρατηγική των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Τα προβλήματα ιδεολογικής - πολιτικής και στρατηγικής ενότητας διογκώθηκαν μετά την αναρρίχηση του ναζισμού στην κυβερνητική εξουσία στη Γερμανία.
Η προβληματική στρατηγική των σταδίων, την οποία υιοθετούσε την περίοδο 1941 - 1944 και το ΚΚΕ, στηρίχθηκε στην Απόφαση της 6ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής (1934), στις Αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς και του 6ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (1935). Αυτή η στρατηγική γραμμή εκφράστηκε στη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη (1942), καθώς και στην Προγραμματική Διακήρυξη «Λαοκρατία και Σοσιαλισμός». Σε αυτήν τη βάση πραγματοποιήθηκαν οι λαθεμένες πολιτικές επιλογές των Συμφωνιών του Λιβάνου και της Καζέρτας από την ηγεσία του ΚΚΕ.
Γενικότερα στην καπιταλιστική Δύση τα ΚΚ δεν διαμόρφωσαν στρατηγική μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου ή του απελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. Δεν εκτίμησαν ότι η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας περιεχόταν στον αντιφασιστικό - απελευθερωτικό χαρακτήρα του ένοπλου αγώνα σε μια σειρά χώρες, ώστε να θέσουν στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας, αφού ο σοσιαλισμός και η κομμουνιστική προοπτική αποτελούν τη μόνη εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Με την υπερεκατοντάχρονη πείρα, αγώνων και θυσιών για τον λαό και τον σοσιαλισμό, το ΚΚΕ αναδεικνύει την ανάγκη του σταθερού ιδεολογικού - πολιτικού μετώπου απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, όπως είναι και η ναζιστική - φασιστική. Διακηρύσσει την ανάγκη να μην αποσπάται η πάλη κατά του φασισμού, για την υπεράσπιση εργατικών - λαϊκών κατακτήσεων, από την πάλη ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και την εξουσία τους, να μη διολισθαίνει σε συμμαχία με αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, που επιδιώκουν να περισώσουν την κοινοβουλευτική μορφή άσκησης της καπιταλιστικής δικτατορίας.
Πρέπει να είναι αταλάντευτη η προσήλωση στον στόχο της εργατικής εξουσίας, να μην αλλάζει ράγες και περιεχόμενο ο στόχος της Λαϊκής Συμμαχίας ως κοινωνικής συμμαχίας με αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση πάλης, ως εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης απέναντι στην αστική εξουσία. Μόνο έτσι μπορεί να έχει προοπτική η εργατική - λαϊκή πάλη!
Η σημασία της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής και των αποφάσεων της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τις επιλογές των Κομμουνιστικών Κομμάτων
Η διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους αποτελούσε μια απαιτητική και σύνθετη υπόθεση. Όφειλε να προσανατολίζεται πρωταρχικά από τις ανάγκες της διεθνούς ταξικής πάλης. Παράλληλα υπολόγιζε άλλες παραμέτρους, όπως η ανάγκη ανάπτυξης ορισμένων εμπορικών σχέσεων με καπιταλιστικά κράτη, που θα εξασφάλιζαν κυρίως εργαλειομηχανές και πρώτες ύλες απαραίτητες για τη σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση, αλλά και ορισμένα προϊόντα αναγκαία για τη διαβίωση των εργατικών - λαϊκών μαζών. Η κάλυψη των προαναφερθεισών αναγκών αποτελούσε προϋπόθεση για την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής οικονομίας και τη στερέωση της εργατικής εξουσίας. Με τον ίδιο προσανατολισμό, η σοβιετική εξωτερική πολιτική προσπαθούσε να αποτρέψει τον πόλεμο.
Θέλοντας να επιτύχει τους προηγούμενους στόχους, η Σοβιετική Ένωση αξιοποιούσε τις ενδοϊμπεριαλιστικές και ενδοαστικές αντιθέσεις. Ιεράρχησε αρχικά ως κύριο αντίπαλο τον Άξονα και τις φασιστικές πολιτικές δυνάμεις σε κάθε χώρα, με δεδομένες τη διαρκή ιαπωνική απειλή στα ανατολικά σοβιετικά σύνορα και τις αντισοβιετικές θέσεις και στοχεύσεις της ναζιστικής Γερμανίας. Εξάλλου, μετά την υπογραφή του αντι-Κομιντέρν συμφώνου, η ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας και η καταστολή της δράσης του εργατικού - λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος σε κάθε κράτος εκφράστηκαν ως κεντρική θέση του Άξονα.
Η επίτευξη των στόχων της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής είχε ανάγκη από τη στήριξη της σοσιαλδημοκρατίας σε πολλές φάσεις του Μεσοπολέμου. Η τελευταία, όμως, ασκούσε ιδεολογικές - πολιτικές πιέσεις στην Κομμουνιστική Διεθνή, άμεσα ή μέσω των Κομμουνιστικών Κομμάτων των καπιταλιστικών κρατών. Ετσι, σε μια πορεία, υπό το βάρος και της στρατηγικής των σταδίων, που είχε ως συνέπεια και τον διαχωρισμό των αστικών δυνάμεων σε προοδευτικές και συντηρητικές, θεωρητικοποιήθηκε λαθεμένα ο διαχωρισμός του φασισμού από την καπιταλιστική του μήτρα, γεγονός που επέφερε αλλαγές στη στρατηγική της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Ενώ το 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1928) εκτίμησε τον επερχόμενο πόλεμο ως αποτέλεσμα των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και τον συνέδεσε με το ξέσπασμα νέου γύρου σοσιαλιστικών επαναστάσεων, το 7ο Συνέδριο (1935) απέδωσε στον φασισμό - ναζισμό ρόλο βασικού υποκινητή της αντισοβιετικής εκστρατείας και του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Έτσι, όμως, αποσυνέδεσε τον πόλεμο από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και από τις ευθύνες των λεγόμενων δημοκρατικών κυβερνήσεων των καπιταλιστικών κρατών. Αποτιμήθηκε ως κυρίαρχο διακύβευμα της εποχής όχι η επιλογή ανάμεσα στην αστική και στη σοσιαλιστική δημοκρατία, αλλά αυτή ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και στον φασισμό.
Ως αποτέλεσμα, οι νέες κατευθύνσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς προέβλεπαν τη γενικευμένη συνεργασία των Κομμουνιστικών Κομμάτων με σοσιαλδημοκρατικές και άλλες αστικές αντιφασιστικές δυνάμεις, ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο, ενώ οι λεγόμενες αντιφασιστικές κυβερνήσεις θεωρήθηκαν μεταβατικές μορφές πλησιάσματος και περάσματος στον σοσιαλισμό. Με αυτόν τον τρόπο, παραμερίστηκαν τα συμπεράσματα για τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμα χειρότερα, εγκρίθηκε μια πιθανή συνένωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων με τα σοσιαλδημοκρατικά.
Μετά την αποτυχία των Λαϊκών Μετώπων στην Ισπανία και στη Γαλλία, τη συνέχιση της «πολιτικής κατευνασμού» εκ μέρους των λεγόμενων δημοκρατικών καπιταλιστικών κρατών και την υπογραφή γερμανοσοβιετικού Συμφώνου μη επίθεσης (Αύγουστος 1939), οι ανάγκες της σοβιετικής άμυνας μεταφράστηκαν και σε νέο προσανατολισμό της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Λίγες μέρες μετά την κήρυξη του «παράξενου πολέμου» (Σεπτέμβρης 1939), η Κομμουνιστική Διεθνής τροποποίησε τις θέσεις της και τις κατευθύνσεις της προς τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Απέδωσε ευθύνες για τον πόλεμο και στις δύο ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και θεώρησε ξεπερασμένη τη διάκριση δημοκρατικών και φασιστικών καπιταλιστικών κρατών. Αν και οι συγκεκριμένες τοποθετήσεις ήταν σωστές, ανακύκλωναν τον φαύλο κύκλο προσαρμογής των Αποφάσεων της Κομμουνιστικής Διεθνούς στις απαιτήσεις της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής.
Ως αποτέλεσμα, έπειτα από τη ναζιστική επίθεση στη Σοβιετική Ένωση, η νέα κατάσταση οδήγησε και πάλι σε αλλαγή θέσεων της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο γραμματέας της Εκτελεστικής Επιτροπής της, Γκεόργκι Ντιμιτρόφ, υποστήριξε ότι η ναζιστική επίθεση στη Σοβιετική Ένωση άλλαξε τον χαρακτήρα του πολέμου και πως πλέον αποκτούσε εξαιρετική σημασία ό,τι βοηθούσε να επιταχυνθεί η συντριβή του φασισμού. Γι' αυτό και κάλεσε τους κομμουνιστές να μη θέτουν τον στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης, αλλά να τεθούν επικεφαλής των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, διαμορφώνοντας συμμαχίες με όσους επιθυμούσαν να αγωνιστούν ενάντια στον Άξονα.
Φυσικά, η Σοβιετική Ένωση είχε κάθε λόγο να επιδιώκει την αντιπαράθεση ΗΠΑ - Μ. Βρετανίας με τον Άξονα, αφού επωφελούνταν από αυτή στον αγώνα για τη διάσωση του σοσιαλιστικού κράτους. Όχι επειδή έλαβε υλική ενίσχυση, ιδίως τον πρώτο καιρό του πολέμου (η οποία βέβαια ήταν χρήσιμη, όχι όμως και καθοριστική για την έκβασή του, όπως ισχυρίζονται διάφορα αστικά επιτελεία), αλλά κυρίως γιατί οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ευνοούσαν και σοβιετικές στοχεύσεις. Για παράδειγμα, η σύγκρουση ΗΠΑ - Ιαπωνίας για τον έλεγχο του Ειρηνικού απέτρεψε την τελευταία από την επίθεση στα σοβιετικά ανατολικά σύνορα και αυτό επέτρεψε τη μεταφορά σημαντικών δυνάμεων του Κόκκινου Στρατού στο κρίσιμο ευρωπαϊκό ανατολικό μέτωπο.
Όμως, οι ανάγκες και οι προτεραιότητες της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής, καθώς και η αναγκαία συμμετοχή των κομμουνιστών στην εθνικοαπελευθερωτική πάλη στη χώρα τους, δεν δικαιολογούσαν την απεμπόληση του στόχου ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας εκ μέρους των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Ούτε η αναγκαία πάλη εναντίον των αρχών Κατοχής και των συνεργατών τους ή η ορισμένη συνύπαρξη σε αυτή κομμουνιστών και αστικών δυνάμεων ακύρωνε την ταξική πάλη στις κατεχόμενες χώρες. Αντίθετα, σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως είδαμε ότι συνέβη και στην Ελλάδα, η μαζική συμμετοχή της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στην αντικατοχική - απελευθερωτική πάλη, σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη απαξίωση των αστικών δυνάμεων, δημιούργησαν συνθήκες επαναστατικής κατάστασης και διεκδίκησης της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, την περίοδο ήττας των δυνάμεων του Άξονα.
Γενικότερα, σε όλες τις κατεχόμενες από τον φασιστικό Άξονα χώρες, οι αντιφασιστικές αστικές πολιτικές δυνάμεις ήταν αποδυναμωμένες, γιατί είτε απείχαν από την αντίσταση, είτε περιορίζονταν σε ολιγομελείς αντιστασιακές ομάδες, που επανδρώνονταν από πρώην στελέχη του στρατού και άλλων κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών και αποσκοπούσαν στη συγκέντρωση πληροφοριών και στη διεξαγωγή σαμποτάζ. Εχθρεύονταν τη μαζική στράτευση των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, ακριβώς επειδή θα μπορούσε μελλοντικά να στραφεί εναντίον της εγχώριας καπιταλιστικής εξουσίας. Μόνο έπειτα από την ανάπτυξη των παρτιζάνικων στρατών, που καθοδηγούνταν από τα Κομμουνιστικά Κόμματα, ξεκίνησε η προσπάθεια στρατολόγησης εργατικών - λαϊκών δυνάμεων στις αστικές οργανώσεις. Την ίδια περίοδο, βέβαια, οι αντιφασιστικές αστικές οργανώσεις δεν δίστασαν να συμπορευτούν με αστούς - συνεργάτες του Άξονα σε μια σειρά χώρες (Γιουγκοσλαβία, Ελλάδα, Αλβανία), όταν η κλιμάκωση της κομμουνιστικής αντίστασης και η επικείμενη ήττα των κατοχικών δυνάμεων έθεσαν σε κίνδυνο το μέλλον της καπιταλιστικής εξουσίας.
Τα προηγούμενα αποδεικνύουν πως οι αστικές αντιφασιστικές δυνάμεις έδρασαν με γνώμονα όχι μόνο τα άμεσα αλλά και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους. Δυστυχώς, δεν έπραξαν το ίδιο και τα ΚΚ. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το σκεπτικό και η γραμμή της απόφασης αυτοδιάλυσης της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Μάης 1943), που αποτελούσε συνέπεια της έως τότε ακολουθούμενης στρατηγικής, δεν προωθούσε την εργατική - λαϊκή πάλη κατά του φασισμού σε σύνδεση με τον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία που τον γέννησε. Δεν κατηύθυνε τα Κομμουνιστικά Κόμματα να προετοιμάσουν την αντεπίθεσή τους σε συνθήκες κρίσης της καπιταλιστικής εξουσίας με τη φασιστική ή άλλη πολιτική μορφή και ενώ αυξανόταν η επιρροή τους, λόγω της πρωτοπόρας πάλης και των θυσιών τους, καθώς και του κύρους της Σοβιετικής Ένωσης στις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις. Συνεπώς, δεν έγινε εφικτό στις συνθήκες επαναστατικής κατάστασης που διαμόρφωσε ο πόλεμος να οργανωθούν σοσιαλιστικές επαναστάσεις.
Βέβαια, στο πλαίσιο της αντιχιτλερικής συμμαχίας η Σοβιετική Ένωση επιχείρησε να προωθήσει συμφωνίες ευνοϊκές για την ίδια και τους κομμουνιστές. Όμως, η κατάληξη της διελκυστίνδας των αντιθέσεών της με αντίρροπους σχεδιασμούς των καπιταλιστικών κρατών εξαρτιόταν και από την πρόοδο των πολεμικών επιχειρήσεων και τον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων στο εσωτερικό των κατεχόμενων χωρών. Επίσης, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων με τα καπιταλιστικά κράτη της Αντιφασιστικής Συμμαχίας, η Σοβιετική Ένωση προσανατόλισε τις επιλογές της κυρίως στον στόχο να μη μετατραπούν τα γειτονικά της κράτη σε αντισοβιετικό ορμητήριο.
Η απελευθέρωση αυτών των χωρών από τις δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού, με τη μεγαλύτερη ή μικρότερη συμβολή των εγχώριων εργατικών - λαϊκών δυνάμεων και των Κομμουνιστικών Κομμάτων, επέβαλε την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και οδήγησε στη συγκρότηση ευνοϊκά διακείμενων στη Σοβιετική Ένωση μεταπολεμικών κυβερνήσεων. Εξάλλου, η παρουσία του Κόκκινου Στρατού αποτελούσε ισχυρό παράγοντα ενίσχυσης του εγχώριου εργατικού - λαϊκού κινήματος, καθώς χτυπήθηκαν οι πρώην συνεργάτες των ναζί, τους αφαιρέθηκαν οι περιουσίες, εκδιώχθηκαν από τον κρατικό μηχανισμό. Όμως τα προηγούμενα συνδυάζονταν με τη συνύπαρξη στις μεταπολεμικές κυβερνήσεις των κομμουνιστών με τους σοσιαλδημοκράτες και άλλες αστικές δυνάμεις, γεγονός που απέτρεπε να θιχτούν οι υλικές βάσεις της καπιταλιστικής εξουσίας, η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Το γεγονός αυτό είχε ιδιαίτερα αρνητικό αντίκτυπο στην εξέλιξη της ταξικής πάλης στις μετέπειτα χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και στη σχέση τους με την ΕΣΣΔ.
Παράλληλα, τα καπιταλιστικά κράτη της αντιχιτλερικής συμμαχίας προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν τον ρόλο των στρατών τους στην απελευθέρωση άλλων χωρών, προκειμένου να σταθεροποιήσουν την καπιταλιστική εξουσία. Στις προθέσεις τους διευκολύνθηκαν από τη στρατηγική των Κομμουνιστικών Κομμάτων, αφού αυτά συμμετείχαν στις μεταπολεμικές κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, θεωρώντας ότι προσέφεραν δυνατότητες ειρηνικής μετάβασης στον σοσιαλισμό. Στην πράξη, οι κομμουνιστές παρέμειναν στην κυβέρνηση λόγω του αυξημένου κύρους που διέθεταν στις εργατικές - λαϊκές μάζες για όσο διάστημα δεν είχε σταθεροποιηθεί η κάθε καπιταλιστική εξουσία. Εκδιώχθηκαν όταν οι αστικές δυνάμεις προσπέρασαν τον σκόπελο των τρανταγμών του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Είναι ηττοπαθές το επιχείρημα ότι ήταν αδύνατη μια διαφορετική στάση των ΚΚ, στον βαθμό που ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν προκαθορισμένος σε κάθε χώρα και βάραιναν οι δυνάμεις των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας. Δεν υπολογίζει τη δύναμη της ταξικής πάλης και της συντονισμένης επαναστατικής δράσης των Κομμουνιστικών Κομμάτων σε πανευρωπαϊκό και πανασιατικό επίπεδο.
Εξίσου αβάσιμο είναι το επιχείρημα ότι η συμμετοχή των Κομμουνιστικών Κομμάτων στις αστικές κυβερνήσεις απέτρεπε την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Όχι μόνο γιατί τα Κομμουνιστικά Κόμματα αδυνατούσαν να επιδράσουν στην εξωτερική πολιτική των καπιταλιστικών κρατών, αλλά κυρίως γιατί η ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας σε περισσότερες χώρες ήταν αυτή που θα μπορούσε να ενισχύσει καθοριστικά τη Σοβιετική Ένωση στην αντιπαράθεσή της με τον διεθνή ιμπεριαλισμό, όπως και να βοηθήσει σε μια συνολικότερη ανατροπή των συσχετισμών στην παγκόσμια αντιπαράθεση καπιταλισμού - σοσιαλισμού. Αυτό αποδεικνύει και η εξέλιξη της επανάστασης στην Κίνα, όπου η ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας διαμόρφωσε καλύτερες συνθήκες για τα ανατολικά σοβιετικά σύνορα, ενώ παράλληλα πυροδότησε θετικές διεργασίες σε όλη τη νοτιοανατολική Ασία.
Σοσιαλισμός - κομμουνισμός: Η μόνη εναλλακτική στην καπιταλιστική εξουσία και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο
80 χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα διδάγματα από αυτόν επιβεβαιώνουν ότι το μόνο υπαρκτό δίλημμα είναι: Καπιταλιστική βαρβαρότητα ή σοσιαλισμός - κομμουνισμός.
Ολόκληρη η Ιστορία του 20ού αιώνα και ιδιαίτερα η περίοδος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αναδεικνύουν τη στενή σύνδεση ιμπεριαλιστικού πολέμου - σοσιαλιστικής επανάστασης. Οι γιγάντιοι τρανταγμοί που επιφέρει ο πόλεμος στη σταθερότητα της καπιταλιστικής εξουσίας δημιουργούν τις αντικειμενικές προϋποθέσεις της ανατροπής της, τον αναδεικνύουν σε μεγάλο σκηνοθέτη της σοσιαλιστικής επανάστασης, με την προϋπόθεση η δράση των Κομμουνιστικών Κομμάτων να προσανατολίζεται από την επαναστατική στρατηγική. Ακριβώς γι' αυτό, κομβικό ζήτημα για ένα Κομμουνιστικό Κόμμα σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι η πάλη του να στοχεύει στη σχεδιασμένη, οργανωμένη και συνειδητή πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας.
Η μέχρι τώρα μελέτη της Ιστορίας του Κόμματός μας και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος δείχνει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η έλλειψη ιδεολογικής - πολιτικής και οργανωτικής ετοιμότητας των Κομμουνιστικών Κομμάτων, ώστε σε επαναστατικές συνθήκες να κατευθύνουν την εργατική - λαϊκή εξέγερση στην ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας. Η ιστορική πείρα δείχνει ότι η ολόπλευρη προετοιμασία πρέπει να προηγηθεί, να κατακτηθεί σε μη επαναστατικές συνθήκες. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι: Να μην αποσπάται ο τρέχων οικονομικός και πολιτικός αγώνας, σε συνθήκες ανόδου ή υποχώρησης, από το κύριο επαναστατικό πολιτικό καθήκον. Να μην παραμερίζεται ο στόχος της εργατικής εξουσίας από άλλο μεταβατικό κυβερνητικό στόχο στο καπιταλιστικό έδαφος, στο όνομα της αντιμετώπισης της επιδείνωσης της κατάστασης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, λόγω βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, ιμπεριαλιστικού πολέμου, ανοιχτής τρομοκρατίας προς το ΚΚ και το εργατικό κίνημα από ναζιστικές - φασιστικές οργανώσεις, έντασης της κρατικής βίας κ.λπ.
Σήμερα, σε συνθήκες ανταγωνισμού ΗΠΑ - Κίνας, αντιθέσεων στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού και ευρασιατικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ, συνέχισης δύο κύριων πολεμικών συγκρούσεων (Ουκρανία, Μέση Ανατολή) και δεκάδων τοπικών και περιφερειακών, ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στα Βαλκάνια και γκριζοποίησης του Αιγαίου, η στάση του ΚΚΕ απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο εκφράζεται με τη σαφή θέση: Το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να παγιδεύεται στις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης ή και να ακολουθεί τις διαφορετικές πιθανόν επιλογές, τη διαφοροποίηση τμημάτων, κομμάτων και θεσμών της στο δίπολο ιμπεριαλιστικός πόλεμος - ιμπεριαλιστική ειρήνη.
Τα Κομμουνιστικά Κόμματα μπορούν να εκμεταλλευτούν τον ζωτικό χώρο που δημιουργούν οι ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για να αναπτύξουν τη δράση τους, μόνο όταν έχουν ξεκάθαρη την κοινή, αντεργατική - αντιλαϊκή ταυτότητα του συνόλου των αστικών μερίδων και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και δεν αποσπώνται από τον στόχο της επαναστατικής κατάλυσης της καπιταλιστικής εξουσίας. Διαφορετικά, ανακυκλώνουν και ανατροφοδοτούν τη διαίρεση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στα αντίπαλα αστικά και ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα.
Η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα θα ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας.
Η στάση του Κόμματος της εργατικής τάξης απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν κρίνει μόνο την επιτυχία ή την αποτυχία της σοσιαλιστικής επανάστασης, με δεδομένο ότι δεν είναι απαραίτητο ότι θα διαμορφωθούν από την αρχή και σε όλες τις χώρες συνθήκες επαναστατικής κατάστασης. Κυρίως καθορίζει το μέλλον του ίδιου και της ταξικής πάλης σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο.
Η Ιστορία έδειξε ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος συνιστά μια πρωτοφανή δοκιμασία για τα κόμματα της εργατικής τάξης, και ο βαθμός ανταπόκρισής τους στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης σε αυτές τις συνθήκες καθορίζει την εξέλιξή της για τα πολλά επόμενα χρόνια. Ο συμβιβασμός της κραταιάς γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας με το καπιταλιστικό κράτος δεν άργησε να οδηγήσει στη μετάλλαξή της και στην ανοιχτή προδοσία της στη διάρκεια του ιμπεριαλιστικού Α' Παγκόσμιου Πολέμου. Από την άλλη πλευρά, η σαφής θέση του Κόμματος των Μπολσεβίκων απέναντι στον πόλεμο και η διόρθωση της στρατηγικής του σε επαναστατική κατεύθυνση εξασφάλισαν όχι μόνο την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας στη Ρωσία και τη συγκρότηση του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, αλλά έδωσαν ελπιδοφόρα διέξοδο σε όλους τους επαναστάτες σοσιαλιστές, αποτέλεσαν τον θεμέλιο λίθο για τη συγκρότηση Κομμουνιστικών Κομμάτων και της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Και στους σημερινούς πολέμους η στάση ενός Κομμουνιστικού Κόμματος είναι καθοριστική για την πορεία ανασύνταξης του επαναστατικού εργατικού κινήματος, για να δοθεί διέξοδος από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο προς όφελος των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων. Η στάση του ΚΚΕ και των άλλων Κομμουνιστικών Κομμάτων σε ενδεχόμενο μελλοντικό γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο είτε θα αποτελέσει σημείο καμπής, που θα συμβάλει στην αποφασιστική ανασύνταξη του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, είτε θα εντείνει την κρίση του.
Η αντοχή και ικανότητα του ΚΚΕ ως κόμματος παντός καιρού είναι προϋπόθεση για να αναδειχθούν όλες οι αρετές της εργατικής τάξης ως τάξης απελευθερώτριας από την εκμετάλλευση, την κρίση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, μαζί με τους συμμάχους της. Γι' αυτό, έχει θέσει ως στόχο και επιδιώκει να ενισχυθεί η ικανότητά του σε όλα τα επίπεδα, να γίνει η μαχητική πρωτοπορία σε κάθε χώρο και κλάδο εργασίας, σε κάθε πόλη και χωριό, ώστε: Να πρωτοστατεί στην ανάπτυξη αγώνων διεκδίκησης χωρίς να αποσπά αυτήν τη δράση από τη ζύμωση και πάλη για την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, την κατάργηση των εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων. Να συνδέει κάθε οικονομικό και πολιτικό αγώνα και κάτω από οποιονδήποτε συσχετισμό με το κύριο πολιτικό καθήκον, την πάλη για την επαναστατική εργατική εξουσία, και να αξιοποιεί όλες τις μορφές πάλης σε αυτήν την κατεύθυνση. Να αποκρούει την αντικομμουνιστική επίθεση και να επαγρυπνεί.
Τιμούμε τον αντιφασιστικό αγώνα των λαών, εμπνεόμαστε και διδασκόμαστε.
Το ΚΚΕ, με το αίμα των καλύτερων παιδιών του, έχει αποδείξει την αφοσίωσή του στην εργατική τάξη, στο δίκιο του λαού, στον σοσιαλισμό, στον προλεταριακό διεθνισμό! Συνεχίζουμε με μεγαλύτερη ορμή και γνώση. Προχωράμε με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα.
Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό. Είναι βαθιά και επιστημονικά θεμελιωμένη η πεποίθησή μας ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της αναζωογόνησης του Κομμουνιστικού Κινήματος, των νέων ορμητικών και νικηφόρων σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων δεν μας αποθαρρύνει, γιατί γνωρίζουμε ότι θα ανατραπεί. Έχουμε εμπιστοσύνη στις θέσεις μας, που επιβεβαιώνονται από τις εξελίξεις, έχουμε εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη.
Το ΚΚΕ βαδίζει στις αναμετρήσεις που είναι μπροστά μας πιο έμπειρο και πιο εξοπλισμένο. Πορευόμαστε με έναν και μόνο σκοπό: Να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών, να οικοδομήσουμε τη μεγάλη αντικαπιταλιστική συμμαχία που θα αντιπαλέψει την αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική και θα βάλει τέλος στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, στους πολέμους, στις κρίσεις, στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στην ανεργία, στην καταπίεση.
Για να δικαιωθούν οι αγώνες και οι θυσίες των παλιότερων γενιών, για να ανοίξει ο δρόμος και να εκπληρωθούν τα όνειρα και οι σύγχρονες ανάγκες του λαού και των νέων, με την εργατική - λαϊκή νίκη, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό!
from original Greek: Read more > > >
______________________________________________________________________
—Related news and histories:
Past is Prologue: April is the Cruelest Month for Nazis and Imperialists: A History of Two Wars
Country Estimated Total Civilian and Military Deaths
Soviet Union 24,000,000+
China 20,000,000+
Russia and China will never forget WWII victims – Putin
The two countries stand against neo-Nazism and militarism, the president has said
Moscow and Beijing remain staunch defenders of the historic truth and remember the countless people their countries lost during World War II, Russian President Vladimir Putin has said during talks with his Chinese counterpart Xi Jinping.
Xi is among the more than two dozen world leaders who are expected to attend the events in Moscow commemorating the 80th anniversary of the Soviet victory over Nazi Germany. The Chinese president is also poised to hold negotiations with Russian officials.
During a meeting on Thursday, Putin thanked his “dear friend” Xi for the visit and for joining him in celebrating a “sacred holiday for Russia.” “The sacrifices that both our nations made should never be forgotten. The Soviet Union gave 27 million lives, laid them on the altar of the Fatherland and on the altar of Victory. And 37 million lives were lost in China’s war for its freedom and independence. Under the leadership of the Communist Party, this victory was achieved,” he said.
Putin highlighted the significance of the triumph over fascism, adding that Russia and China “defend historical truth and the memory of the war and fight against current manifestations of neo-Nazism and militarism.”
The Russian leader also thanked Xi for inviting him to his country’s celebrations of its victory over Imperial Japan in WWII. “I will be glad to come back to friendly China on an official visit,” he said.
In echoing remarks, Xi emphasized shared historical memory and the strategic alignment between Beijing and Moscow. “The Chinese and Russian peoples, at the cost of heavy losses, achieved a great victory” and made an “indelible historic contribution to global peace and the progress of humanity,” he noted.
Russia and China have long enjoyed close ties, with the two countries describing their relations as a “no limits” partnership where there are “no forbidden zones.” Beijing has also consistently refused to support Western sanctions against Moscow over the Ukraine conflict.